Λιγνάδης: Ένας «θαρραλέος» αντιαριστερός!

 

Η εποχή του «Λιγδιαρισμού»

 

Ένας «θαρραλέος Λιγδιάρης» αντιαριστερός, αντικομμουνιστής

 

Ο ανισόρροπος φασίστας και υστερικά διεστραμμένος αντικομμουνιστής Τζόζεφ Μακάρθι (Joseph Raymond McCarthy, με τα πρότυπα του Αδόλφου Χίτλερ, με την ανοχή και υποστήριξη της τότε Αμερικανικής κυβέρνησης, μαζί με τον μετέπειτα πρόεδρο των ΗΠΑ Ronald Reagan ήταν οι πρωταγωνιστές της πολιτικής ανωμαλίας και της υστερίας εναντίων των δημοκρατικών ηθοποιών του Hollywood με το να χαφιεδίζουν, να ρουφιανεύουν και να τους αναφέρουν στη CIA οι οποίοι στη συνέχεια διώκονταν και καταστρέφονταν η καριέρα τους, ονομάστηκε ΜΑΚΑΡΘΙΣΜΟΣ.

 

Ο Λιγνάδης στην Ελλάδα μια από τα ίδια. Ένας «θαρραλέος Λιγδιάρης» αντιαριστερός, αντικομμουνιστής αλλά «μεγάλος καλλιτέχνης» στην παιδεραστία. Μιλούσε πάντα για ΨΕΥΔΟΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ. Φυσικά και όσοι ομιλούν για ψευδοαριστερές συνειδήσεις θα γνωρίζουν αν μη τι άλλο ποιες είναι οι σωστές αριστερές συνειδήσεις. Ούτε αυτόν τον διαχωρισμό δεν ήταν σε θέση να αντιληφθεί ο ΠΡΟΣΤΥΧΟΠΟΙΟΣ ΚΑΚΟΤΕΧΝΗΣ. Και λέω πρόστυχοποιός διότι ο ηθοποιός ποιεί το ήθος ενώ ο πρόστυχοποιός το ανήθικο, την αλητεία, οτιδήποτε πρόστυχο, την πορνεία, την παιδεραστία και όλη την ανωμαλία και τη διαστροφή. Όλα αυτά όμως δεν είναι τέχνη αλλά κακοτεχνία άρα ΚΑΚΟΤΕΧΝΗΣ και ΟΧΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ. Επομένως η εποχή του Λιγνάδη θα μείνει ως ΛΙΓΔΙΑΡΙΣΜΟΣ!

https://www.documentonews.gr/article/lignadhs-enas-tharraleos-antiaristeros?fbclid=IwAR0Q5aGS-mLGnHHm1JX7qdahrMG9j27hEBPhIqYrKftyW3FG2_F81Bqfxq4

Και ενώ ήταν πλασμένος για Παρθενώνες, βίαζε παιδάκια. Είναι γεμάτες οι συνεντεύξεις του Δημήτρη Λιγνάδη με αναστοχασμούς, οράματα, εθνικό κλέος και περηφάνια, αρχαιοπρέπεια, λόγια βαριά και λέξεις ασήκωτες. Για πολλοστή φορά η έρμη χώρα καλείται να καταναλώσει τις λεπτομέρειες ενός εγκλήματος που, κατά παράβαση των κανόνων του αρχαιοελληνικού θεάτρου, διαδραματίστηκε πάνω στη σκηνή. Oλα φαίνεται ότι έγιναν μπροστά μας, αλλά τα μάτια ήταν στραμμένα στον πρωταγωνιστή, όχι στο φονικό όργανο.

 

Ο Λιγνάδης εμφανίζεται να είναι ένας ακόμη από εκείνους που χρησιμοποιούσαν την πατριωτική ρητορική και την καλλιτεχνική αφοσίωση ως κουρτίνα για να κρύβουν τα αίσχη τους. Γιατί πρέπει κάθε φορά οι επικλήσεις του έθνους και της αρχαιολατρίας να αποδεικνύονται το καταφύγιο του εγκληματία; Είναι ένα ερώτημα.

 

Αυτήν τη στιγμή οι μισοί δημοσιογράφοι της Ελλάδας και ελπίζω και η Δικαιοσύνη αναζητούν αν τα περάσματα του Λιγνάδη από σκηνές και σχολεία, από έργα και κολέγια έχουν αφήσει σημάδια μιας άλλης δράσης. Πέρα από κάθε αμφιβολία, ο τέως καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού είχε μια έφεση να διδάσκει εκεί όπου υπήρχαν παιδιά. Να ανεβάζει έργα με πρωταγωνιστές ανήλικους και να κανοναρχεί (θα δούμε έως πού και πώς) παιδιά.

 

Ο Λιγνάδης δεν ήταν μόνος του και δεν εννοώ τους βιασμούς. Αναφέρομαι σε εκείνους που συμμετείχαν για να δημιουργήσουν το προφίλ του και να φιλοτεχνήσουν τον μύθο του. Σήμερα υπάρχουν πολλοί ηθοποιοί φαντάζομαι που αναρωτιούνται αν η πίστη ότι ο Λιγνάδης ήταν καλός ηθοποιός ήταν πραγματικότητα ή κατασκευασμένη εικόνα που έπρεπε να την αποδεχτούν για να είναι συμβατοί με το σύστημα. 

 

Δεν έχει σημασία αν ο Λιγνάδης είναι δεξιός ή αριστερός. Πρόκειται για δίλημμα άνευ ουσίας. Έχει σημασία όμως ότι ο Λιγνάδης εξέφραζε το μίσος του για την Αριστερά, την υποτίμησή του για την κουλτούρα που δημιούργησε επί δεκαετίες και θέλησε να ακουμπήσει την εξουσία τη στιγμή που φαινόταν πρόσφορος ο χρόνος για να εκδικηθεί αυτή την Αριστερά.

 

Στις πολλές συνεντεύξεις του είχε πάντα μια κρίση για την Αριστερά και τους αριστερούς. Ανακοίνωσε τη συμμετοχή του στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία για να αντιμετωπιστεί η προδοσία της Αριστεράς.

 

«Πολιτισμός και παιδεία εκχωρήθηκαν, χρόνια τώρα, σε ψευδοαριστερές συνειδήσεις» συνήθιζε να λέει, με αρκετές παραλλαγές πάντα.

 

Ο Λιγνάδης θεωρούσε ότι έπρεπε να αποκαθηλώσει την Αριστερά στην τέχνη γιατί στεκόταν εμπόδιο στη δική του ανάδειξη. 

 

Έπρεπε δηλαδή το καράβι να πάει εκεί όπου ήθελε ο ίδιος για να γίνει καπετάνιος του. 

 

Έπρεπε να μηδενιστούν οι μεγάλοι για να φανεί ο ίδιος μεγάλος.

 

Έφτιαξε προσεκτικά μια εικόνα μαζί με την παρέα του που είχε την ίδια φιλοδοξία: Να επικρατήσει. 

 

Είχαν στα χέρια τους θέατρα, τηλεοράσεις, χρήματα. Μέχρι που ήρθε ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να τους δώσει και το Εθνικό Θέατρο ώστε να υπάρξει και η απαραίτητη αίγλη. 

 

Έχει σημασία ποια άτομα επέλεξε ο πρωθυπουργός. Αυτούς που προκλητικά και χωρίς ενδοιασμό τα έβαζαν με την Αριστερά για κάθε πρόβλημα, όχι με το πρόβλημα. Μαζί δημιούργησαν ένα αφήγημα ενοχής αμέσως μόλις πέτυχε να ανέβει στην εξουσία, ενοχοποιώντας τον αντίπαλό του για όλα. Την «επιτυχία» αυτή επιχείρησε να γενικεύσει.

 

Το 2017 οι παρευρισκόμενοι στο συνέδριο της ΝΔ είδαν έκπληκτοι τον Κυριάκο Μητσοτάκη να εμφανίζει τον ηθοποιό Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη ως πολιτικό παράγοντα, αφού παραγκώνισε πολιτικά στελέχη του κόμματος.

 

Ο Μαρκουλάκης με ρητορική Λιγνάδη (είναι φίλοι άλλωστε) τα βάζει και αυτός με το προοδευτικό προφίλ της Αριστεράς: «Είναι δική σας ευθύνη να αποδομήσετε την άποψη, τόσο διαδεδομένη στο συλλογικό μας ασυνείδητο, ότι καθετί αριστερό είναι εξ ορισμού ηθικό και προοδευτικό. Αυτό είναι από τα πιο δύσκολα, είναι πράγματι από τα πιο δύσκολα. Ευτυχώς έχει ήδη βοηθήσει, έχει βάλει ένα χεράκι και η ίδια η πραγματικότητα» λέει στο συνέδριο της ΝΔ.

 

Στον κύκλο Μητσοτάκη υπάρχουν κι άλλοι φίλοι του Λιγνάδη. Ο Απόστολος Δοξιάδης είναι ένας από αυτούς. 

 

Από την πρώτη στιγμή των αποκαλύψεων για τον Λιγνάδη τα βάζει δημόσια με εκείνους που τον κατηγορούν ή ζητούν τιμωρία (ακόμη και με τη Μενδώνη που τον είπε επικίνδυνο) στο όνομα του κράτους δικαίου. Ο ίδιος ωστόσο στο παρελθόν είχε κατηγορήσει τη σκηνοθέτιδα Φρίντα Λιάππα για βασανισμό βρέφους σε κινηματογραφικά γυρίσματα. Η Φρίντα κατάφερε να αθωωθεί λίγο προτού πεθάνει από καρκίνο. Ο Δοξιάδης είναι συχνός κατήγορος της Αριστεράς για όλα. Η Ειρήνη Αγαπηδάκη είναι μια ακόμη φίλη του Λιγνάδη και του Μητσοτάκη. Ο πρωθυπουργός την Πέμπτη την τοποθέτησε στα υπουργικά έδρανα στη Βουλή παρατύπως για να της δείξει την εμπιστοσύνη του στη συζήτηση «για το ύφος του δημοσίου διαλόγου».

 

Η κυρία Αγαπηδάκη έβριζε επί χρόνια την Αριστερά και τον Τσίπρα με χυδαίες εκφράσεις στα social media σαν κοινό τρολ. 

Οι δυο τους, Δοξιάδης και Αγαπηδάκη, φίλοι του Λιγνάδη και του Μητσοτάκη, ανέλαβαν με απόφαση του πρωθυπουργού την ευθύνη για τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα. Και επειδή το δημοσιογραφικό ερώτημα «γιατί συνέβη κάτι τέτοιο;» επιχειρήθηκε να ακυρωθεί μέσα από την άθλια ανάγνωση ότι υπονοώ σχέσεις του πρωθυπουργού με παιδοφιλία, το ξαναθέτω με ευθύτητα. Για ποιον λόγο τα ασυνόδευτα πήγαν στην ευθύνη των φίλων του Λιγνάδη; Ποιος πήρε την πρωτοβουλία και γιατί;

 

Ο πρωθυπουργός, όπως κάθε άνθρωπος, έχει δικαίωμα στις προσωπικές σχέσεις και τις επιλογές, χωρίς να έχει ευθύνη για το πώς θα καταλήξει κάθε φίλος του. Εχει όμως ευθύνη όταν γίνεται αισθητό ότι γύρω από τους φίλους υπάρχει πλέγμα προστασίας και συγκάλυψης.

 

Υπάρχει ένα κοινό στοιχείο ανάμεσα στον Μητσοτάκη και αυτούς τους ανθρώπους που τυγχάνουν φίλοι του Λιγνάδη, όπως και με τον Λιγνάδη τον ίδιο. Είναι η αγωνία τους να ανατρέψουν και να αναθεωρήσουν αυτό που ονομάζουν ηγεμονία της Αριστεράς. Πρόκειται για την πίστη σε έναν αναθεωρητισμό που εκφράζεται σε πολλά επίπεδα.

 

Η Αριστερά αντιμετωπίζεται όχι ως αντίπαλος αλλά ως εχθρός που πρέπει να ισοπεδωθεί. Γι’ αυτό εμφανίζεται ως καταστροφέας του κόσμου και των ανθρώπων. Η Ιστορία πρέπει να ξαναγραφτεί, η τέχνη να αλλάξει και η Αριστερά να τελειώσει.

 

Μια από τις πρώτες αποφάσεις του Λιγνάδη στο Εθνικό Θέατρο ήταν να δώσει σε μια από τις αίθουσές του το όνομα της ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη που εκτελέστηκε στα Δεκεμβριανά το 1944. Η Παπαδάκη πέρα από κάθε αμφιβολία υπήρξε συνεργάτιδα των Γερμανών και ερωτική σύντροφος του κατοχικού πρωθυπουργού Ράλλη.

 

Ο Λιγνάδης μπήκε στο Εθνικό καβάλα στην πρόκληση, για να ανατρέψει την κουλτούρα της Αριστεράς, έχοντας δίπλα του ως αντιπρόεδρο την επίσης διορισμένη αδερφή της πεθεράς του πρωθυπουργού. Ταυτόχρονα έκανε επίδειξη ισχύος, δημιουργούσε την εικόνα ότι είναι παντοδύναμος και αποφασισμένος να συντρίψει ό,τι μπαίνει στον δρόμο του.

 

Παρακολουθώ τις τρεις τελευταίες μέρες τις επιθέσεις που γίνονται στον πολύ καλό ποινικολόγο Αλέξη Κούγια για όσα λέγονται στην απολογία του Λιγνάδη.

 

Το απολογητικό σημείωμα τα ρίχνει στο ΣΕΗ και στους ηθοποιούς που είναι αριστεροί και τον φθονούν ή σε άλλους μέτριους και σίγουρα κατώτερους του αναστήματός του.

 

Η οίηση στο απολογητικό σημείωμα δεν είναι επιλογή του Κούγια. Είναι ο ίδιος ο Λιγνάδης. Ακόμη και τώρα που τραβήχτηκε η αυλαία σε αυτό το έργο φρίκης φταίνε η Αριστερά και οι αριστεροί, τους οποίους δεν μπόρεσε να βάλει στη θέση τους επειδή ήταν άτυχος.

 

Τον έπιασαν να βιάζει και να κακοποιεί παιδάκια. Δεν πρόλαβε να υλοποιήσει το κοινό όνειρο του ίδιου και των φίλων του.

 

Μαίνεται ο «εμφύλιος» για Κουφοντίνα. Ανακοίνωση του προέδρου της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων Χριστόφορου Σεβαστίδη

 

Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων. 

https://www.kathimerini.gr/society/561278980/enosi-dikaston-kai-eisaggeleon-mainetai-o-emfylios-gia-koyfontina-anakoinosi-toy-proedroy-chr-sevastidi/

 

27.02.2021 • 11:32

 

Με σημερνή ανακοίνωσή του ο πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων (ΕΔΕ), Χριστόφορος Σεβαστίδης απαντά, με ευθείες ονομαστικές αναφορές, στους επικριτές της πλειοψηφίας του Διοικητικού Συμβουλίου και όχι μόνο, σχετικά με την πρόσφατη ανακοίνωση (24.2.2021) που εκδόθηκε από την ΕΔΕ για τα μέλος της 17Ν Δημήτρη Κουφοντίνα.

 

Αρχικά, ο κ. Σεβαστίδης, αναφέρει ότι η επίμαχη ανακοίνωση «επανέλαβε τον αυτονόητο για κάθε πολιτισμένο κράτος σεβασμό που οφείλει να δείχνει η Πολιτεία απέναντι σε οποιονδήποτε άνθρωπο» και «επικαλέστηκε τις αρχές του ουμανισμού, γέννημα του Διαφωτισμού, που έβγαλε την ανθρωπότητα από τον σκοτεινό Μεσαίωνα». 

 

Στη συνέχεια αναφέρεται ονομαστικά και επικριτικά σε μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, κ.λπ.

 

Όπως είναι γνωστό χθες παραιτήθηκε με επιστολή του, από μέλος της ΕΔΕ ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ισίδωρος Ντογιάκος, ενώ ο πρόεδρος Εφετών Γιώργος Παπαγεωργίου με επιστολή του ζητεί την παραίτηση του Δ.Σ. της ΕΔΕ μετά την ανακοίνωση για τον Δημήτρη Κουφοντίνα, επικαλούμενος ότι η επίμαχη ανακοίνωση δεν θεμελιώνεται σε καμία παράγραφο του καταστατικού της Ένωσης και εκθέτει τα μέλη της.

 

Αναλυτικά η ανακοίνωση του κ. Σεβαστίδη:

 

«Το Δελτίο Τύπου που εξέδωσε η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων την 24η Φεβρουαρίου 2021 δεν διεκδίκησε δάφνες πρωτοτυπίας. Επανέλαβε τον αυτονόητο για κάθε πολιτισμένο κράτος σεβασμό που οφείλει να δείχνει η Πολιτεία απέναντι σε οποιονδήποτε άνθρωπο. Επικαλέστηκε τις αρχές του ουμανισμού, γέννημα του Διαφωτισμού, που έβγαλε την ανθρωπότητα από τον σκοτεινό Μεσαίωνα. Αν και προβλήθηκε από ορισμένα Μέσα Ενημέρωσης ως κάτι καινοφανές δεν ήταν παρά άλλη μία έκκληση να μεριμνήσει το Κράτος για την ζωή και την υγεία ενός πολυισοβίτη κρατουμένου του οποίου η ζωή κινδυνεύει μετά από πολυήμερη απεργία πείνας και δίψας. Είχαν προηγηθεί ανάλογα αιτήματα χιλιάδων δικηγόρων, του Δικηγορικού Συλλόγου Πάτρας, καθηγητών πανεπιστημίου, καλλιτεχνών, διανοουμένων, πολιτικών όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων και τελευταία της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, ανεξάρτητου συμβουλευτικού οργάνου της Ελληνικής Πολιτείας. Δεν διαπίστωσα σε κανέναν επαγγελματικό χώρο, σε κανένα επιστημονικό σωματείο, σε κανένα Πανεπιστήμιο να στρέφονται συνάδελφοι κατά συναδέλφων και να διατυπώνονται από αιρετά μέλη Διοικητικών Συμβουλίων και Διοικήσεων Δικαστηρίου τόσο χυδαίοι χαρακτηρισμοί, όπως αυτοί που διατυπώθηκαν σε μας.

 

Ο Μεσαίωνας δεν ξεριζώθηκε ακόμα. Ζει σε εκείνους που ξερνώντας ασίγαστο μίσος και επενδύοντας στον διχασμό και στην διάσπαση χαρακτηρίζουν «αντιεξουσιαστή» όποιον τολμήσει να μιλήσει για ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι τα μέλη της μειοψηφίας του ΔΣ της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων! Επικεφαλής τους οι ίδιοι που χρησιμοποίησαν θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να καταλάβουν την Διοίκηση της μεγαλύτερης Δικαστικής Ένωσης. Και από τότε που υπέστησαν μνημειώδη συντριβή στις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου καταδικασμένοι από την συντριπτική πλειοψηφία των δικαστικών λειτουργών με το στίγμα του «πραξικοπηματία» έβαλαν και πάλι πλώρη να βρουν τρόπο να γδάρουν το μόνιμο θύμα τους: την ομαλότητα και το κύρος της Ένωσης. Δοκιμάζουν άλλη μια φορά τα σκουριασμένα τους όπλα. Μαζί τους διαλεχτοί μαχητές όπως ο Χ. Νάστας (προϊστάμενος του Εφετείου Θεσσαλονίκης) και ο Σ. Βεργώνης (αποτυχών υποψήφιος στις τελευταίες εκλογές). Πρώην αποσπασμένοι σύμβουλοι υπουργών (ακόμα και Αγροτικής Ανάπτυξης) και ορφανά τέκνα μιας άλλοτε κραταιάς ομάδας, πρώην μέλη ενός προεδρείου που συνήθιζε την χρηματοδότηση της Ένωσης από τραπεζικούς ομίλους ξεχνώντας να ενημερώνει το ΔΣ, φανατικοί υποστηρικτές φωτογραφικών νομοθετικών ρυθμίσεων, μοναδικά υβρεολογούν, υποκριτικά ηθικολογούν και κακόβουλα συκοφαντούν. Οι ανακοινώσεις στα χέρια τους μέσο συσκοτισμού, προσωπείο για τα πάθη τους και τα συμφέροντά τους.

 

Το Προεδρείο της Ένωσης από την πρώτη ημέρα μετά τις αρχαιρεσίες άρχισε να παλεύει για να νικήσει την χρόνια εσωστρέφεια και τον κοινωνικό απομονωτισμό που βασάνιζε το Δικαστικό Σώμα. Παράλληλα με την επιδίωξη προώθησης των συμφερόντων των μελών μας και την βελτίωση των όρων απονομής της Δικαιοσύνης, συμμετέχουμε ενεργά και διατυπώνουμε τις θέσεις μας για κάθε ζήτημα που αγγίζει τη Δικαιοσύνη, το Σύνταγμα, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Με τον ίδιο τρόπο που τα υπερασπίζεται ο καθένας από μας στην καθημερινή του εργασία κατά την έκδοση των δικαστικών αποφάσεων, ακολουθώντας πιστά τη νομολογία του ΕΔΔΑ, με τον ίδιο τρόπο οφείλει να τα προασπίζεται και η Δικαστική μας Ένωση στις παρεμβάσεις της προς την Πολιτεία. Το επίπεδο του πολιτισμού μιας Χώρας βρίσκεται σε ευθεία συνάρτηση με την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τον σεβασμό στις μειονότητες, στους κοινωνικά αποκλεισμένους, την ανθρώπινη και αξιοπρεπή μεταχείριση των κρατουμένων ανεξάρτητα από την βαρύτητα των αδικημάτων που διέπραξαν. Οι Έλληνες Δικαστές και Εισαγγελείς, που περήφανα εκπροσωπούνται από την Ένωσή μας, δικαιούνται και οφείλουν να είναι πρωτοπόροι, να βελτιώνουν με τις επιστημονικές τους γνώσεις την υπάρχουσα νομοθεσία προς όφελος του Ελληνικού Λαού, να εντοπίζουν στρεβλώσεις και λάθη, να προάγουν τη νομική επιστήμη.

 

Η μειοψηφία του ΔΣ δηλώνοντας τον απόλυτο σεβασμό στους καταστατικούς σκοπούς της Ένωσης διαμαρτύρεται διότι το Δελτίο Τύπου ξέφυγε από τους στενούς αυτούς σκοπούς. Τι υποκρισία αλήθεια! Αντιγράφω από την ανακοίνωση με αρ. πρωτ. 14/16-2-2015 όταν οι σημερινοί φρουροί των καταστατικών σκοπών, ασκούσαν την διοίκηση της Ένωσης: «Καταγγέλλαμε πάντοτε την εκάστοτε Κυβέρνηση ( οποιουδήποτε κόμματος) όταν θεωρούσαμε ότι, με βάση αντικειμενικά δεδομένα, παραβιάζει το Σύνταγμα ή τους Νόμους. Θεωρούμε ότι αυτό επιβάλλει η Δικαστική μας ιδιότητα, αφού η Δικαιοσύνη είναι ο Θεσμός εκείνος, ο οποίος, με βάση τις συνταγματικές αρχές, οφείλει να παίρνει θέση, όταν οι άλλες δύο Συνταγματικές Λειτουργίες ( Νομοθετική και Εκτελεστική) παραβιάζουν το Σύνταγμα, τους Νόμους και τα ατομικά και ανθρώπινα δικαιώματα». Μήπως όμως ήταν η πρώτη φορά που η Ένωση διατύπωνε δημόσιο λόγο για όσα θέματα θεωρούσε ιδιαίτερης σημασίας; Η Ανακοίνωση με αρ. 5/15-1-2011 για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, η από 15-10-2012 επιστολή προς τον Πρόεδρο του Ε.Κ., το αίτημα για αλλαγή της συνταγματικής διάταξης που προβλέπει το ανώτατο όριο συνταξιοδότησης των δικαστικών λειτουργών, η από 15-1-2015 επιστολή για τα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι, η από 13-2-2015 «αντιμνημονιακή επιστολή» προς τον Πρόεδρο του ΕΚ, Γιούνκερ, σε ποιόν σκοπό του Καταστατικού ανήκουν;

 

Στην καλόπιστη ερώτηση για το κατά πόσο μία έκκληση στην Πολιτεία –ακόμα και για ανθρώπινα δικαιώματα- συνιστά παραβίαση της αρχής της διάκρισης των λειτουργιών, θα απαντούσε εύκολα κανείς ότι ο κύριος ρόλος των Δικαστικών Ενώσεων είναι ακριβώς η υποβολή αιτημάτων προς την Κυβέρνηση και η επιδίωξη για την ικανοποίησή τους, χωρίς η φύση και το είδος του αιτήματος να ασκεί κάποια επιρροή στην απάντηση στο ερώτημα.

 

Στη ζωή ενός συλλογικού οργάνου υπάρχουν κρίσεις συνθετικές, αμφιβολίες που γεννούν την πίστη, διχασμοί που σπέρνουν αλήθειες, αντιθέσεις που δυναμώνουν τα ιδανικά, κρίσεις δημιουργικές. Σ’ αυτές, το τελευταίο στάδιο είναι το ξαναδυνάμωμα της πίστης, το άρπαγμα των σκοπών συνειδητότερα και ουσιαστικότερα, η νέα σύνθεση. Το Δελτίο Τύπου έδωσε αυτήν την ευκαιρία».

 

 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΕΣΔΟΓΕ - ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ "MOG/ΜΝΗΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ" ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

https://esdoge.gr/

https://esdoge.gr/?fbclid=IwAR2CrSZ8Na-y3EArwMyukEAGDdz6Cpttb-bsgUDxSrfs5cW4QT_dCA60YXE

Προς: 

Τον Πρόεδρο κ. Ι. Αντωνίου και τα μέλη του Δ.Σ. του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής.

Κοινοποίηση:

-Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων κα Νίκη Κεραμέως

-Υφυπουργούς κ.κ. Ζέττα Μακρή, Άγγελο Συρίγο

-Γενικό Γραμματέα Πρωτοβάθμιας, Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και Ειδικής Αγωγής

-Περιφερειακά Κέντρα Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού (ΠΕ.Κ.Ε.Σ.), υπόψη Οργανωτικών Συντονιστών και Συντονιστών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης

Θέμα: Ενημέρωση – καταγγελία σχετικά με το πρόγραμμα «MOG / Μνήμες από την Κατοχή στην Ελλάδα».

Αξιότιμε κ. Πρόεδρε, 

Αξιότιμες/οι κυρίες και κύριοι,

Απευθυνόμαστε σε σας δια της παρούσης επιστολής προκειμένου να σας ενημερώσουμε υπεύθυνα για μια οργανωμένη απόπειρα αναθεώρησης της Ιστορίας της Κατοχής και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μέσω της ανάπτυξης μιας «εκπαιδευτικής πλατφόρμας», που φιλοδοξεί να αποτελέσει μέρος των σχολικών προγραμμάτων των Δημοτικών, των Γυμνασίων και των Λυκείων της χώρας. Σύμφωνα με την τεκμηριωμένη ανάλυση σημαντικών ιστορικών και επιστημόνων της εκπαίδευσης, η πλατφόρμα αυτή, που έχει αναπτυχθεί στο πλαίσιο του χρηματοδοτούμενου κυρίως από το Υπουργείο Εξωτερικών της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (Ο.Δ.Γ.) προγράμματος «MOG / Μνήμες από την Κατοχή στην Ελλάδα», επιχειρεί να υποβάλει τους μαθητές στη διαδικασία διαπραγμάτευσης αυθαίρετων «σεναρίων» και παραμορφωτικών σχημάτων ιστορικής ερμηνείας για την ιστορία της Κατοχής στην Ελλάδα. Γι’ αυτό και έχει δημιουργηθεί ένα σώμα όψιμων ιστορικών «μαρτυριών», το οποίο επικαλείται τεχνικές της προφορικής ιστορίας, χωρίς όμως να αξιοποιεί τις ασφαλιστικές της δικλείδες, ώστε να εξασφαλιστεί, στην παραγωγή των μαρτυριών αυτών, εγκυρότητα, αντικειμενικότητα, ευρύτητα και στήριξη στην επιστημονική γνώση της περιόδου.

Ως Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, σε συνεργασία με το Δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών, εναντιωθήκαμε στο εν λόγω πρόγραμμα (δείτε σχετικά υπομνήματα 1 και 2), επισημαίνοντας ότι η γερμανική κυβέρνηση διά των συγκεκριμένων μεθοδεύσεων έχει ως σκοπό της να διεισδύσει στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και να διαστρεβλώσει την ιστορική μας μνήμη, τόσο αναφορικά με τον ρόλο και την έκταση της καταστροφής που προκάλεσαν στη χώρα οι δυνάμεις Κατοχής, όσο και σε σχέση με το κίνημα Εθνικής Αντίστασης, που ήταν από τα ισχυρότερα της Ευρώπης. Κύριος στόχος της είναι να χρησιμοποιηθεί το σχολείο για την άμβλυνση των εντυπώσεων που έχουν σχηματιστεί στην ελληνική κοινωνία ως προς τις ευθύνες τις οποίες οφείλει να αναλάβει εμπράκτως η Ο.Δ.Γ. για τις καταστροφές που προκάλεσε στη χώρα μας το Γ΄ Ράιχ.

Είναι αξιοσημείωτο, όσο και προκλητικό, ότι το εν λόγω γερμανικό πρόγραμμα, αν και χρηματοδοτείται από το Υπουργείο Εξωτερικών της Ο.Δ.Γ., επικαλείται την ανάγκη ανάπτυξης του επιπέδου ιστοριογνωσίας των Ελλήνων μαθητών. Μη ορρωδώντας προ ουδενός, αδιαφορώντας για το πρωτοφανές γεγονός ότι γερμανικές κρατικές πρωτοβουλίες και ιδρύματα υποδεικνύουν τη διαμόρφωση των ελληνικών αναλυτικών προγραμμάτων, οι εμπνευστές του εν λόγω προγράμματος δηλώνουν ότι αποσκοπούν στην ψευδεπίγραφη «συμφιλίωση» των δύο Λαών, χωρίς όμως τη ρητή αναγνώριση των γερμανικών ευθυνών για τα διαπραχθέντα από τη ναζιστική Γερμανία εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και, κατά συνέπεια, χωρίς την υιοθέτηση της αναγκαιότητας να αποδοθούν αποζημιώσεις και επανορθώσεις στον ελληνικό λαό για τα φοβερά δεινά που υπέστη στη διάρκεια της Κατοχής.

Επιχειρείται, μάλιστα, μέσω των εν λόγω προγραμμάτων μια απόπειρα αποσυλλογικοποίησης και εξατομίκευσης του όλου ζητήματος, ώστε να καταστεί πρόβλημα του τύπου μιας ιδιωτικής διαφοράς και να υποτιμηθούν οι συνέπειες που είχε η γερμανική Κατοχή στην ελληνική κοινωνία, την οικονομία και την εν γένει μετέπειτα ανάπτυξη του ελληνικού κράτους.

Ακρογωνιαίος λίθος του όλου εγχειρήματος είναι η υποβάθμιση της σημασίας της Αντίστασης του ελληνικού λαού, που λογίζεται από το πρόγραμμα ως μη αναγκαία συνθήκη για την προστασία της ελληνικής κοινωνίας από τη δολοφονική μανία των κατακτητών και την προαγωγή του διεθνούς αντιφασιστικού αγώνα. Ενώ παράλληλα γίνεται προσπάθεια μετάθεσης της ευθύνης για τις ναζιστικές ωμότητες από τους σφαγείς στην Εθνική Αντίσταση καθώς τα ειδεχθέστατα εγκλήματα των κατοχικών δυνάμεων βαφτίζονται «αντίποινα». Την ίδια στιγμή επιχειρείται να αποδοθούν στην Εθνική Αντίσταση δήθεν στενές «πολιτικές» ευθύνες για τη δράση της, αποσιωπώντας ότι τα «αντίποινα» ήταν η πάγια τεχνική εξουσίας του φασισμού - ναζισμού, ώστε μέσω της ωμής τρομοκρατίας να καθυποτάξει και καταδυναστεύσει τους λαούς.

Συστατικό, επίσης, στοιχείο της όλης απόπειρας είναι να στηριχθεί σε αντιφατικά, αποσπασματικά, μεροληπτικά και χωρίς συνοχή ιστορικά «σενάρια». Να χαθεί η συνολική εικόνα μέσα στα επιμέρους. Το ακόμα πιο επίφοβο είναι ότι τα προγράμματα αυτά επιχειρούν να καταστήσουν τους μαθητές συμπαραγωγούς της διαστρέβλωσης της Ιστορίας, δια της «κατασκευής» από τους ίδιους υποτιθέμενων δικών τους «σεναρίων», χωρίς τον γνωστικό έλεγχο αποδεκτών από την επιστημονική κοινότητα ιστορικών εργασιών, αλλά μόνο με βάση τις προσαρμοσμένες στα σενάρια αυτά «υποδείξεις» των εν λόγω προγραμμάτων.

Πέραν των άλλων, συγκαλύπτεται συστηματικά η διασύνδεση της Κατοχής στην Ελλάδα με τις στρατηγικές επιδιώξεις του Γ΄ Ράιχ. Συσκοτίζεται το γεγονός ότι η μεθοδική απόσπαση των πόρων της Ελλάδας είχε ως σκοπό την εξυπηρέτηση των πολεμικών επιχειρήσεων του Άξονα και τον προσπορισμό τεράστιων κερδών από μία οικονομική -επιχειρηματική ελίτ στενά συνδεδεμένη με το χιτλερικό καθεστώς. Δεν γίνεται καθαρό ότι η παραπάνω ληστρική πολιτική του Γ’ Ράιχ είχε ως αποτέλεσμα την πρωτοφανή πείνα που θέρισε κυριολεκτικά τον ελληνικό λαό. Σημειώνουμε ότι μετά τον πόλεμο, με το πρόσχημα της ανάκαμψης της κατεστραμμένης γερμανικής οικονομίας, το γερμανικό κράτος δεν υποχρεώθηκε να αποδώσει έστω και τμήμα των ιδιοποιούμενων αυτών αξιών – ούτε, καν, οι γερμανικές επιχειρήσεις που αποθησαύρισαν τεράστια πλούτη από το αίμα των σκλαβωμένων Ευρωπαίων υποχρεώθηκαν να επιστρέψουν όσα έκλεψαν - εκτός από κάποιες μεταφορές αποσυναρμολογημένων μηχανών, τα δύο πρώτα χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, που για πολλούς λόγους δεν έφτασαν ποτέ στην καθημαγμένη χώρα μας.

Υπό την έννοια αυτή, είναι ευνόητο ότι οι εκπαιδευτικές αυτές πρωτοβουλίες συμβαδίζουν και υπηρετούν την προκλητικά αδιάλλακτη στάση του γερμανικού κράτους απέναντι στις νόμιμες, απαράγραπτες και ισχυρά τεκμηριωμένες ελληνικές αξιώσεις, όπως αυτές εκφράστηκαν με την ιστορική απόφαση της Βουλής (17.4.2019), τις Ρηματικές Διακοινώσεις της Ελληνικής προς τη Γερμανική Κυβέρνηση (1966, 1995, 2019) και την παρέμβαση της Ελληνικής Δημοκρατίας στη δίκη μεταξύ Ιταλίας και Γερμανίας για την υπόθεση του Διστόμου στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (2011). Την ώρα, δηλαδή, που η Ο.Δ.Γ. καταπατά την ίδια της την υπογραφή στη Συνθήκη του Λονδίνου του 1953, επιχειρεί να ενισχύσει τη νομική της θέση μπροστά στο ενδεχόμενο να παραπεμφθεί το θέμα των γερμανικών οφειλών σε διεθνές δικαστήριο ή άλλο δικαιοδοτικό οργανισμό, με το επιχείρημα της ελλιπούς «κατανόησης» και της προκατάληψης μεταξύ των δύο χωρών. Αυτό σημαίνει στην ουσία της η ευθυγράμμιση του εκπροσώπου του Γερμανικού Υπουργείου Εξωτερικών Ράινερ Μπρόιλ στις 4.6.2019, αμέσως μετά την επίδοση της ελληνικής ρηματικής διακοίνωσης ότι, αν και το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων έχει κλείσει, αυτό «δεν αποκλείει το να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε, προκειμένου να δημιουργήσουμε μια κοινή “κουλτούρα αναμνήσεων” ώστε να συντελεστούν εμφανή δείγματα συμφιλίωσης».

Όχι τυχαία, τόσο το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα όσο και το Δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών περιόδου 1940-1945, έχουμε λάβει ομόφωνες αποφάσεις στα Συνέδριά μας εναντίον των γερμανικών πρωτοβουλιών ψευδεπίγραφης «συμφιλίωσης». Επαναλαμβάνουμε, για μία ακόμη φορά, ότι τρέφουμε φιλικά αισθήματα απέναντι στον γερμανικό λαό, όπως και απέναντι σε όλους τους λαούς του κόσμου. Θεωρούμε όμως ότι η πραγματική φιλία και συνεργασία των λαών μπορεί να στηριχθεί μόνο στα στέρεα θεμέλια της Μνήμης, του αμοιβαίου σεβασμού και της δικαιοσύνης. Αυτή είναι η μόνη μορφή συνεννόησης που ανοίγει μία ελπιδοφόρα προοπτική για την Ευρώπη!

Επιπλέον, διακρίνουμε και μια «επιστημονική υπεροψία» της συγκεκριμένης πρωτοβουλίας του «Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου», καθώς δεν λαμβάνεται υπόψη ο πολύ πλούσιος όγκος σημαντικών τεκμηρίων, γραπτών και προφορικών ερευνών και μαρτυριών, που έχουν ήδη καταγραφεί στην Ελλάδα από το 1945 μέχρι και σήμερα. Πρόκειται για ντοκουμέντα του ελληνικού και του γερμανικού κράτους αλλά και για «βιωματικές εμπειρίες και αφηγήσεις» θυμάτων και αγωνιστών σε όλες τις Περιφέρειες και στην κάθε γωνιά της Ελλάδας, όπως επίσης και για επιστημονικές μελέτες από ιστορικούς, οικονομολόγους, κοινωνιολόγους και αρχαιολόγους της μεταπολεμικής γενιάς της Ελλάδας. Με λίγα λόγια, η Ιστορία του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, της Κατοχής και της Αντίστασης και των συνεπειών τους έχει ήδη καταγραφεί και επαρκέστατα τεκμηριωθεί.

Αξιότιμε κ. Πρόεδρε, αξιότιμες-οι κυρίες και κύριοι

Η μάχη για την ιστορική μνήμη και η διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών δεν είναι «βίοι παράλληλοι και ασύμπτωτοι». Είναι μία διττή και αδιάσπαστη μάχη.

Σε αυτόν τον αγώνα για Ιστορική Μνήμη και Δικαιοσύνη έχει συμβάλλει με όλες του τις δυνάμεις το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, αναδεικνύοντας τα ζητήματα αυτά ως προτεραιότητες για την εξωτερική μας πολιτική. Σημειώνουμε ότι το Εθνικό Συμβούλιο ιδρύθηκε στις 22 Ιανουαρίου 1996 από τον Μανώλη Γλέζο μαζί με τους Απόστολο Σάντα, Ευάγγελο Μαχαίρα, Γιάννη Σταμούλη, Γεώργιο – Αλέξανδρο Μαγκάκη, Στέλιο Ζαμάνο, Πέτρο Ανταίο, Βασίλη Πριόβολο (Καπετάν Ερμής), Χαράλαμπο Ρούπα, Βαρδή Βαρδινογιάννη, Θεόδωρο Καλλίνο (Αμάρμπεης), Κώστα Παπαγιαννάκη, Μιχάλη Ράπτη («Πάμπλο»), Δημήτρη Φατούρο, Μαγδαληνή Λίτινα, Στέφανο Ληναίο, Δημήτρη Παπαχρήστο, Γιάννη Γαμβρίλη, Δαμιανό Βασιλειάδη, Λίτσα Παπαϊωάννου, Προκόπη Παπαστράτη, Ασπασία Παπαστράτη, Αλέξανδρο Κουτσομητόπουλο, Πέτρο Κουλουφάκο, Γιώργο Παπαγιαννόπουλο, Μανώλη Κατριβάνο και συνολικά 365 αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, της αντιδικτατορικής πάλης, μέλη οικογενειών θυμάτων της Κατοχής, δημάρχους μαρτυρικών δήμων και ενεργούς πολίτες. Από την ίδρυσή του και επί εικοσιπέντε συναπτά έτη το Εθνικό Συμβούλιο πρωτοστατεί στην ενημέρωση, αφύπνιση και κινητοποίηση της ελληνικής και διεθνούς κοινής γνώμης, των πολιτικών κομμάτων και των κυβερνήσεων στο εσωτερικό και το εξωτερικό, συμβάλλοντας τόσο στην κατανόηση του προβλήματος, όσο και στην ανάδειξη της ίδιας της σύγχρονης ιστορίας της χώρας.

Δεν είμαστε, λοιπόν, διατεθειμένοι να επιτρέψουμε στη γερμανική κυβέρνηση να θέσει υπό τον έλεγχό της την Ιστορία της Κατοχής και της Αντίστασης στην Ελλάδα. Δεν δεχόμαστε σε καμία περίπτωση τον ρόλο του «επιτηρούμενου ιθαγενούς». Γι’ αυτό και δεν θα επιτρέψουμε να προωθεί η γερμανική κυβέρνηση, έστω και με πλάγιο τρόπο, τις επιδιώξεις της στα ελληνικά σχολεία. Στον αγώνα μας αυτό ζητάμε τη συμβολή και του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, ώστε να μην καρποφορήσουν οι σχεδιασμοί του γερμανικού κράτους εις βάρος της διαμόρφωσης της ιστορικής συνείδησης των Ελλήνων μαθητών.

Είναι διπλή η ευθύνη και το χρέος όλων μας, ιδιαίτερα φέτος, μια χρονιά που φέρει τη σπουδαία επέτειο των 200 χρόνων και την εξόχως τιμητική κληρονομιά της Επανάστασης του 1821, να υπογραμμίζουμε στα παιδιά μας το βασικό στοιχείο που δίδαξε το 1821 και οι αγωνιστές του: το ύψιστο αγαθό του αγώνα για ελευθερία, αλήθεια και ευθύνη. Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο θεωρούμε ότι πρέπει να αντιμετωπίζεται και ο αγώνας των Ελλήνων στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο φασισμός και ο ναζισμός, όπως και ο αγώνας εναντίον τους, δεν μπορεί να περιγραφούν με τον σχετικισμό που υπαγορεύουν οι επιδιώξεις όσων προσπαθούν να διαστρέψουν την αλήθεια για να αποσοβήσουν τις ευθύνες τους. Σε αυτό το θέμα δεν μπορεί να υπάρχουν αστερίσκοι και υπεκφυγές. Σ’ αυτά αντισταθήκαμε ιστορικά, με όλο το σθένος μας, ως λαός.

Με ιδιαίτερη τιμή

Για το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα

Οι Συμπρόεδροι

Βασίλης Μπρακατσούλας, Αντιστασιακός, π. Βουλευτής

Δημήτρης Παλαιολογόπουλος, Αντιστασιακός, Πρόεδρος ΠΣΑΕΕΑ

Γιώργος Κατημερτζής, Πρόεδρος ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ

Οι Συγγραμματείς της Σ.Ε.

Δημήτρης Αλευρομάγειρος, Αντιστράτηγος ε.α.

Αριστομένης Συγγελάκης, Διδάκτωρ ΕΚΠΑ

Παράρτημα:

1.      Κοινό Υπόμνημα Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και Δικτύου Μαρτυρικών Δήμων προς τον Πρωθυπουργό, τους πολιτικούς αρχηγούς και τους Υπουργούς Εξωτερικών και Παιδείας και Θρησκευμάτων,

2.      Αθήνα 11.12.2020 (https://esdoge.gr/oino-ypomnima-esdoge-diktyou.../).

3.      Ανακοίνωση Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα «Όχι στην αναθεώρηση και την υποτέλεια στα σχολεία.».

4.      Αθήνα, 10.12.2020 (https://esdoge.gr/ochi-sti-dieisdysi-tis-germanikis.../).

5.      ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ https://esdoge.gr/