Η ακαδημαϊκός και ακτιβίστρια συγκίνησε με την ομιλία της στο κατάμεστο Θέατρο Αλίκη, μιλώντας για την εξέλιξη του φεμινισμού, την προσφυγική κρίση και το City Plaza και την αδιάρρηκτη σχέση του καπιταλισμού με τον ρατσισμό.
12.12.2017
https://popaganda.gr/stories/angela-davis/
Δεν είναι τραγουδίστρια, ούτε σούπερ σταρ, όπως λένε οι Rolling Stones στο τραγούδι του ‘72, Sweet Black Angel. Είναι ακαδημαϊκός, συγγραφέας, ακτιβίστρια και εμβληματική φιγούρα, υπέρμαχος των κινημάτων υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων, του φεμινισμού και των δικαιωμάτων των μαύρων. Συμμετείχε στους Μαύρους Πάνθηρες και στο κίνημα Black Pride, ενώ είχε χαρακτηριστεί από το FBI ως μία από τους «δέκα πιο επικίνδυνους καταζητούμενους».
Η Angela Davis ήρθε στην Αθήνα στα πλαίσια της 11ης ετήσιας διάλεξης στη μνήμη του Νίκου Πουλαντζά για να μιλήσει για τον Αντιμαχόμενο φεμινισμό στις μέρες μας και όχι μόνο, καθώς έκανε λόγο για τον ρατσισμό και την στενή του σχέση με τον καπιταλισμό, την Παλαιστίνη, το σωφρονιστικό σύστημα στην Αμερική, την προσφυγική κρίση και τους αλληλέγγυους στο City Plaza, την διαθεματικότητα των δικαιωμάτων και τον σπισισμό.
Δεν προκαλεί καμία έκπληξη το γεγονός ότι το θέατρο Αλίκη ήταν κατάμεστο και δεκάδες κόσμου παρακολούθησε απ’ έξω την διάλεξη του «μαύρου αγγέλου» μέχρι τέλους, ενώ τα παράπονα για εξεύρεση μεγαλύτερου χώρου, ώστε να την δει από κοντά περισσότερος κόσμος ήταν αναρίθμητα. «Φάγαμε τον τόπο να βρούμε μεγαλύτερο χώρο» έλεγαν οι διοργανωτές. Όσο δύσκολο ήταν να βρεθεί άλλος χώρος για την ομιλία, άλλο τόσο ήταν να μετρήσει κανείς τις φορές που ο κόσμος ένωνε όσο πιο δυνατά μπορούσε τις παλάμες του για να χειροκροτήσει τον υπέρμαχο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Πρώτη φορά ήρθε στην χώρα μας πριν από 50 χρόνια, με ωτοστόπ. «Είμαι πολύ χαρούμενη που μου δόθηκε η ευκαιρία να έρθω για δεύτερη φορά στην Ελλάδα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το μήνυμα αλληλεγγύης που έλαβα από Έλληνες πολιτικούς κρατουμένους. Όταν φυλακίστηκα, ένας τεράστιος αριθμός Ελλήνων αλληλέγγυων ανθρώπων από την Ελλάδα με υποστήριξε. Τα μηνύματά τους έφταναν μέχρι την φυλακή μου και αυτή είναι μια μνήμη που θα κουβαλάω μαζί μου για όλη μου την ζωή», είπε στην αρχή του λόγου της, ευχαριστώντας τον κόσμο για την συνέχιση της επανάστασης και τονίζοντας το γεγονός ότι ειδικά αυτήν την περίοδο πρέπει να κάνουμε το μήνυμα της αλληλεγγύης για τον λαό της Παλαιστίνης να ακουστεί δυνατά.
Γνώρισε τον φεμινισμό μέσω του μαρξισμού και μοιράστηκε της ιδέες της για την εξέλιξη του φεμινιστικού κινήματος μέχρι σήμερα. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε, όπως είπε, πως ο φεμινισμός των λευκών μεγαλοαστών γυναικών, το φαινόμενο του glass ceiling φεμινισμού, όπου οι γυναίκες που είναι ήδη στην κορυφή και το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να δείξουν το «ταβάνι» για να πουν ότι τα έχουν καταφέρει, δεν προσφέρει τίποτα στο κίνημα των διεκδικήσεων όλων εκείνων των γυναικών που βρίσκονται στον πάτο του βαρελιού και πρέπει να παλεύουν σκληρά καθημερινά.
Η Ευρώπη δεν είναι πλέον λευκή και τώρα βιώνουμε τις συνέπειες των αποικισμών. Οι μαύρες ζωές επιτέλους μετράνε και οι γυναίκες μπορούν να ηγηθούν του κινήματος Black Lives Matter. Οι queer γυναίκες μπορούν να ηγηθούν του κινήματος επίσης. Όταν οι μαύρες ζωές μετράνε, τότε όλων οι ζωές μετράνε» δήλωσε η Angela Davis και καταχειροκροτήθηκε.
Πριν την διάλεξή της, είχε επισκεφτεί το City Plaza και είδε την πραγματική κατάσταση της προσφυγικής κρίσης. «Υποσχέθηκα στους ανθρώπους εκεί ότι θα μεταφέρω το μήνυμά τους στις Ηνωμένες Πολιτείες, ζητώντας για αλληλεγγύη.»
Πέρασε όλη της την ζωή διαβάζοντας μαρξιστικά έργα. «Αγωνίστηκα πολύ για να καταλάβω την σχέση μεταξύ του καπιταλισμού και του ρατσισμού. Ο όρος “φυλετικός καπιταλισμός” με βοήθησε πολύ για να κατανοήσω πως ο καπιταλισμός συμβάλλει στις φυλετικές διακρίσεις, στο προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα και στη δουλεία.» Άλλωστε, όπως τόνισε, «η δουλεία έπαιζε σημαντικό ρόλο στη ναυτιλία, στις τράπεζες, στο βαμβάκι και σε σειρά άλλων δραστηριοτήτων».
Η ακτιβίστρια συνέχισε υπογραμμίζοντας το γεγονός ότι το φύλο πάντα είναι υπόλογο στην εθνικότητα και την τάξη. «Τα κινήματα των τρανς έχουν βοηθήσει να καταλάβουμε πως δουλεύει η ιδεολογία. Η αμφισβήτηση της κανονικότητας της δυαδικής δομής του φύλου μας έχει εμπνεύσει, έτσι ώστε να αμφισβητήσουμε άλλες κανονικοποιημένες αντιλήψεις, όπως η μονιμότητα του καπιταλισμού» δήλωσε και έσπευσε να ξεκαθαρίσει πως δεν αναφέρεται στην εξέλιξη της πορνείας και πως υποστηρίζει τα δικαιώματα των εργατριών και εργατών στο σεξ.
Η αδυναμία να αντιμετωπιστούν τόσο σημαντικά προβλήματα, κατά την Angela Davis, ήταν αυτό που προκάλεσε την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, τον οποίο η ίδια δεν αναγνωρίζει ως πρόεδρο. «Μόνο τώρα προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες της σκλαβιάς» ανέφερε, σημειώνοντας πως η σκλαβιά δεν τελείωσε με την 13η τροπολογία του Συντάγματος του 1865, αλλά στην δεκαετία του 1940, πράγμα που σημαίνει ότι η αμερικανική ιστορία έχει μόνο 70 χρόνια χωρίς σκλαβιά. Η ιστορία της Αμερικής είναι στην ουσία η ιστορία της σκλαβιάς, όπως τονίζει και το ντοκιμαντέρ “I am not your negro”.
Η πρόσφατη απόφαση του Τραμπ για την Παλαιστίνη την έκανε να επαναλάβει ακόμη πιο δυνατά «Ο Τραμπ δεν είναι ο πρόεδρός μου, ελευθερώστε την Παλαιστίνη». Η εκπαίδευση έχει γίνει εμπόρευμα και δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στην πειθαρχία, παρά στην μάθηση. Το σύστημα υγείας έχει γίνει εμπόρευμα. «Προσπαθώ να φανταστώ ξανά την δικαιοσύνη. Ένα σύστημα, το οποίο δεν χρειάζεται να βασίζεται σε βιαίες δομές. Ταυτόχρονα, πρέπει να ξαναφανταστούμε νέους τρόπους να αντιμετωπίσουμε την βία, χωρίς να συνεισφέρουμε σε αυτή.»
Όπως τόνισε η Angela Davis, ο φεμινισμός που βασίζεται στην ποινικοποίηση όχι απλά δεν θα καταφέρει να μειώσει τη έμφυλη βία, αλλά θα βοηθήσει να χτιστούν κι άλλες φυλακές, στις οποίες βρίσκεται δυσανάλογος αριθμός μαύρων -με το ⅓ των κρατουμένων γυναικών παγκοσμίως βρίσκονται σε αμερικανικές φυλακές.
«Αυτή η εποχή χαρακτηρίζεται από την άνοδο των γυναικών. Οι γυναίκες οργάνωσαν τις πορείες μετά την ορκωμοσία του Τραμπ. Ήταν φανταστικό.»
«Αυτή η εποχή χαρακτηρίζεται από την άνοδο των γυναικών. Οι γυναίκες οργάνωσαν τις πορείες μετά την ορκωμοσία του Τραμπ. Ήταν φανταστικό. Οι κόποι αιώνων τώρα έχουν αρχίσει και αποδίδουν καρπούς» είπε η ακτιβίστρια, προσθέτοντας πως και πολλοί άντρες, ειδικά νεαροί, μαύροι, έχουν αρχίσει πλέον και βλέπουν τον φεμινισμό ως ένα εργαλείο για να παλέψουν γενικά για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
«Οι γυναίκες δεν συνωμοτούν για να πάρουν τις θέσεις των ανδρών. Θέλουν ολική αλλαγή. Δεν θέλουμε να αναπαράγουμε τους ίδιους μηχανισμούς. Θέλουμε να αμφισβητήσουμε την κυρίαρχη αφήγηση» συνέχισε, ακυρώνοντας το παράλογο επιχείρημα ότι οι γυναίκες παλεύουν για το δικαίωμα να μπορούν να ασκούν βία εξίσου με τους άνδρες. «Συμμετέχουμε στα κινήματα κοινωνικών δικαιωμάτων όχι τόσο για να τα δούμε να αποδίδουν καρπούς, όσο για να επιτρέψουμε στις επόμενες γενιές να συνεχίσουν την μάχη. Παλεύουμε τώρα για έναν κόσμο που συλλογικά θέλουμε και χρειαζόμαστε.»
Όταν τελείωσε την ομιλία της, ο κόσμος έπαθε αυτό που παθαίνει κανείς όταν είναι να μιλήσει μετά από κάποιον σπουδαίο. Δύο νεαρές φοιτήτριες πλησίαζαν μαζί στο μικρόφωνο και συγκινημένες καθώς ήταν, ζήτησαν συγνώμη που κομπιάζουν. Όταν όμως άρχισαν οι ερωτήσεις, το κοινό δεν ήθελε να σταματήσουν. «Αν είχατε ένα μαγικό ραβδί, τι θα αλλάζατε στον τρόπο σκέψης του κόσμου;» ήταν η πρώτη ερώτηση.
«Όσο παλεύουμε, πρέπει να θυμόμαστε τι είναι αυτό που μας εμπνέει. Με ποιόν τρόπο παλεύουμε για την δημιουργία ενός κόσμου που θα υπερισχύει η ισότητα; Μήπως επαναλαμβάνουμε τις πρακτικές που απεχθανόμαστε; Πως θα είμαστε συνειδητοποιημένοι σε σχέση με τις μεθόδους που χρησιμοποιούμε; Η ιδεολογία είναι τιμωρία, που έχει ενσωματωθεί βαθιά με τα συναισθήματά μας. Όταν κάποιος κάνει κάτι εναντίον μας, θέλουμε να του το επιστρέψουμε και να πληγώσουμε τον άλλο. Αυτός ακριβώς είναι ο τρόπος με τον οποίο δουλεύει και το σωφρονιστικό σύστημα» απάντησε, κάνοντας έκκληση στους πιο μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους να μαθαίνουν από τους νεότερους και να μην θεωρούν ότι η ηλικία τους τους δίνει και την εξουσία να τα ξέρουν όλα.
«Πάντα πρέπει να είμαστε πέντε βήματα μπροστά και να αναπτύσσουμε στρατηγικές που θα μας βοηθούν να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε. Δεν είναι παραγωγικό να αναπτύσσουμε στρατηγικές σκεπτόμενοι πως θα εφαρμοστούν στην πολιτική. Πρέπει να συμβεί. Ο αγώνας είναι πιο σημαντικός, πρέπει να πιέζουμε αυτούς που έχουν την εξουσία για να εφαρμόσουν τις πολιτικές. Αυτό που ήταν σημαντικό κατά την οχταετία Ομπάμα, ήταν το κίνημα. Κανείς δεν πίστευε ότι θα έχουμε μαύρο πρόεδρο κι όμως έγινε. Το πρόβλημα όμως είναι ότι όλοι αυτοί που ήταν στους δρόμους, αφού έγινε ο Ομπάμα πρόεδρος, πήγαν σπίτια τους. Ποιός ξέρει τι θα γινόταν αν έμεναν και συνέχιζαν να διεκδικούν;»
Στην συνέχεια, με αφορμή μια συζήτηση για την διαθεματικότητα και τον συσχετισμό του ρατσισμού, του φεμινισμού, του αντιιμπεριαλισμού και του σπισισμού, έγινε η ερώτηση αν το φεμινιστικό κίνημα πρέπει να είναι και αντισπισιστικό. «Αυτή η ερώτηση για τα ζώα είναι πολύ σημαντική. Όπως και το ζήτημα της βιομηχανίας του φαγητού και της κλιματικής αλλαγής. Τα κινήματα που μας αφορούν όλους και έχουν να κάνουν με τον κόσμο που ζούμε είναι πολύ κρίσιμα. Τι νόημα έχει να χτίσουμε έναν δίκαο κόσμο, αν δεν μπορούμε να τον σώσουμε; Είμαι vegan και πιστεύω πως όλοι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τι βάζουμε στο σώμα μας. Τι καταναλώνουμε; Πρέπει να καταλάβουμε την βία που επιβάλλουμε σε ανθρώπινα αλλά και μη ανθρώπινα ζώα. Σύντομα θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε κι αυτό το ζήτημα. Ο βιγκανισμός είναι το επόμενο μεγάλο πλανητικό κίνημα.»
Σχετικά με την άνοδο του φασισμού, η Angela Davis σχολίασε πως πρέπει να διατηρήσουμε και να προστατεύσουμε τον χώρο μας και τα κινήματά μας. «Ακόμη κι αυτοί που δεν θέλουν να βγουν στους δρόμους, μπορούν να βοηθήσουν με άλλους τρόπους. Υπάρχει η αντίληψη ότι επανάσταση σημαίνει να σπας παράθυρα, έτσι δεν σκεπτόμαστε ότι πρέπει να συμπεριλάβουμε τον μεγαλύτερο αριθμό ατόμων. Οι προοδευτικοί δικηγόροι μπορούν να βοηθήσουν στην οργάνωση του κινήματος. Γιατί αν ένα κίνημα χρειάζεται να προστατεύσει τον εαυτό του, απλά δεν θα επιβιώσει.»
============================================
"Το κίνημα της κατάργησης των φυλακών (prisonabolitionism) έχει μακρά ιστορία και σε διάφορες εποχές οι ακτιβιστές του υποστήριξαν πως οι συνθήκες που επικρατούν στις φυλακές και τα κρατητήρια, παράλληλα με την αποτυχία των σωφρονιστικών ιδρυμάτων να επιτελέσουν τον διακηρυγμένο τους σκοπό, συγκροτούν το ισχυρότερο επιχείρημα για την κατάργησή τους. Βέβαια, οι συνθήκες έχουν γίνει ακόμα χειρότερες με τα χρόνια και ένας ασύλληπτος αριθμός ανθρώπων -πάνω από δυο εκατομμύρια- κρατούνται σήμερα στο σωφρονιστικό δίκτυο των ΗΠΑ. Επιπλέον, γίναμε μάρτυρες του πως οι θεσμοί αυτοί μπορούν να χρησιμοποιηθούν στον πόλεμο των ΗΠΑ για την επίτευξη παγκόσμιας κυριαρχίας - και αυτό αποτελεί ένα ακόμα επιχείρημα υπέρ της κατάργησής τους.
Όταν κάνουμε λόγο για την κατάργηση, δεν φανταζόμαστε
τη μεμονωμένη κατάλυση των εγκαταστάσεων που ονομάζουμε φυλακές και κρατητήρια.
Δεν είναι αυτό το πρόταγμα της κατάργησης. Εισηγηθήκαμε την έννοια του
σωφρονιστικοβιομηχανικού συμπλέγματος ως αντανάκλαση του βαθμού στον οποίο η
φυλακή δομείται βαθύτατα από οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες,
που πρέπει και οι ίδιες να καταλυθούν. Θα μπορούσες λοιπόν να πεις ότι η
κατάργηση των φυλακών είναι ένας τρόπος να μιλάμε για τις παγίδες τις οποίες
κρύβει η ιδιαίτερη εκδοχή δημοκρατίας που αντιπροσωπεύεται από τον αμερικανικό
καπιταλισμό."
Γυναίκα. Μαύρη. Κομμουνίστρια. Διανοούμενη.
Αμερικανίδα. Φυσιογνωμική συμπύκνωση όλων όσοι αποκλείονταν από το αμερικανικό
όνειρο, η Άντζελα Υβόν Ντέηβις αναδείχθηκε σε πρόσωπο αναφοράς για όλους όσοι
στρατεύτηκαν στην ανατροπή του. Ωστόσο, και μετά την άμπωτη των εξεγερσιακών
εικόνων, παρέμεινε αφοσιωμένη στην υπόθεση της ολόπλευρης απελευθέρωσης,
ενεργός μέχρι σήμερα στο χώρο της σκέψης και του ακτιβισμού και δεκτική στην
αναμέτρηση με διαρκώς νέα ερωτήματα.
Σε αυτή τη συλλογή συνεντεύξεων η Άντζελα Ντέηβις συζητά για τη φύση της εξουσίας των αμερικανικών θεσμών, με αφορμή τις αποκαλύψεις για τη φυλακή του Άμπου Γράιμπ. Με εφαλτήριο τη φυλάκισή της και την εμπειρία του να έχει υπάρξει "εχθρός του κράτους" η Ντέηβις, καθηγήτρια φιλοσοφίας, μαθήτρια του Χέρμπερτ Μαρκούζε και άλλοτε η "πλέον καταζη-τούμενη " γυναίκα της Αμερικής, συζητά για την αντίσταση και τον νόμο, τον θεσμοποιημένο σεξουαλικό καταναγκασμό, τις φυλακές και την πολιτική, αναπτύσσοντας, μεταξύ άλλων, την άποψη του W.E.B. Dubois ότι μόλις οι Αφροαμερικανοί χειραφετήθηκαν από τη δουλεία, στερήθηκαν τα πλήρη δικαιώματα των άλλων πολιτών. Αυτή η στέρηση δικαιωμάτων καθώς και η δημιουργία του αμερικανικού σωφρονιστικού συστήματος λειτούργησαν ως ένας τρόπος διατήρησης της κυριαρχίας και της άσκησης ελέγχου σε ολόκληρους πληθυσμούς.
Με αναλύσεις πρωτότυπες και ταυτόχρονα διεισδυτικές, αναλύσεις που θα αντέξουν πέραν του τρέχοντος ιστορικού χρόνου, η Ντέηβις αποκαλύπτει τους δεσμούς μεταξύ της αυτοκρατορίας, των φυλακών και των βασανιστηρίων. Οι συνεντεύξεις αποτελούν άμεση αντίδραση -από μια πρώην εχθρό του κράτους που έγινε μια από τις σημαντικότερες μορφές της δημόσιας διανόησης (public intellectual)- προς την οξύτερη, ίσως, κρίση της αμερικανικής πολιτικής και ηθικής ταυτότητας των καιρών μας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
=====================================================
Η Άντζελα Ντέιβις
(Angela Yvonne Davis, 26 Ιανουαρίου 1944)
Είναι Αμερικανίδα πολιτική ακτιβίστρια, ακαδημαϊκός και συγγραφέας. Εμφανίστηκε ως εξέχουσα ακτιβίστρια της αντικουλτούρας της δεκαετίας του 1960 συνεργαζόμενη με το Κόμμα Μαύρων Πανθήρων και ασχολούμενη ιδιαίτερα με το κίνημα για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Ως αποτέλεσμα της αγοράς πυροβόλων όπλων που χρησιμοποιήθηκαν για την ένοπλη κατάληψη μίας δικαστικής αίθουσας στο Σαν Ραφαέλ, Καλιφόρνια, όπου σκοτώθηκαν τέσσερα άτομα, διώχθηκε για συνωμοσία. Αργότερα απαλλάχθηκε από την κατηγορία αυτή.
Είναι ομότιμη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Σάντα Κρουζ. Είναι επίσης πρώην διευθύντρια του τμήματος φεμινιστικών σπουδών του πανεπιστημίου. Τα ερευνητικά της ενδιαφέρονται είναι ο φεμινισμός, οι αφροαμερικανικές σπουδές, η κριτική θεωρία, ο μαρξισμός, η pop μουσική, η κοινωνική συνείδηση και η φιλοσοφία και ιστορία της τιμωρίας και των φυλακών.
Το γεγονός ότι η Ντέιβις ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, οδήγησε τον κυβερνήτη της Καλιφόρνιας Ρόναλντ Ρήγκαν το 1969 να προσπαθήσει να την εμποδίσει να διδάξει σε οποιοδήποτε πανεπιστήμιο της πολιτείας της Καλιφόρνιας. Η Ντέιβις υποστήριξε τις κυβερνήσεις του Ανατολικού Μπλοκ για αρκετές δεκαετίες. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, ήταν δύο φορές υποψήφια για αντιπρόεδρος των ΗΠΑ. Έφυγε από το κόμμα το 1991.
Η ζωή της
Η Ντέιβις γεννήθηκε στις 26 Ιανουαρίου του 1944 στο Μπέρμιγχαμ (Αλαμπάμα) και μεγάλωσε σε συνθήκες ρατσιστικής καταπίεσης.[14] Σπούδασε στα πανεπιστήμια της Μασαχουσέτης, του Παρισιού, της Φραγκφούρτης και της Καλιφόρνιας, όπου διδάχθηκε φιλοσοφία και κοινωνιολογία από τον παγκοσμίως διάσημο διανοητή Χέρμπερτ Μαρκούζε. Το 1969 έγινε σε ηλικία 25 ετών επίκουρη καθηγήτρια της φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, αλλά αποβλήθηκε από αυτό όταν έγινε γνωστό ότι ήταν ενεργό μέλος του Κ.Κ. Η.Π.Α. Στη συνέχεια επέστρεψε για ένα μικρό διάστημα, καθώς πολιτειακό δικαστήριο έκρινε αντισυνταγματική την απόλυσή της, για να εκδιωχθεί οριστικά τον Ιούνιο του 1970, αυτή τη φορά για "μια σειρά εμπρηστικές ομιλίες της, με στόχο την πρόκληση κοινωνικής αναταραχής".
Την περίοδο εκείνη η Ντέιβις, που υποστήριζε ενεργά το κίνημα των Μαύρων Πανθήρων, πρωτοστάτησε σε εκδηλώσεις συμπαράστασης στους μαύρους φυλακισμένους Τζορτζ Τζάκσον, Φλίτα Ντράμγκο και Τζον Κλισέτ, που κατηγορήθηκαν για το φόνο ενός λευκού δεσμοφύλακα στις διαβόητες για την απάνθρωπη σκληρότητά τους φυλακές Σολεδάδ, στην Καλιφόρνια[15]. Οι οργανώσεις των μαύρων κατήγγειλαν δικαστική σκευωρία, φέρνοντας στο φως όλη τη ρατσιστική μισαλλοδοξία του αμερικανικού δικαστικού και σωφρονιστικού συστήματος[16][17].
Στις 7 Αυγούστου του 1970, τρεις μαύροι, μεταξύ των οποίων και ο αδελφός του Τζορτζ Τζάκσον, Τζόναθαν, και ένας δικαστής σκοτώθηκαν ύστερα από ένοπλη απόπειρα απαγωγής του τελευταίου από δικαστήριο της καλιφορνέζικης πόλης Σαν Ραφαέλ, με στόχο τον εκβιασμό των αρχών για την απελευθέρωση των τριών καταδίκων της Σολεδάδ.
Στις 15 Αυγούστου η αμερικανική κοινή γνώμη, που παρακολουθούσε με μεγάλο ενδιαφέρον την πολύκροτη υπόθεση της Σολεδάδ, έμεινε άφωνη διαβάζοντας στις εφημερίδες ότι εκδόθηκε ένταλμα για τη σύλληψη της απολυμένης καθηγήτριας Άντζελα Ντέιβις, με τις κατηγορίες του φόνου πρώτου βαθμού, της απαγωγής και της συνωμοσίας.
Το FBI κατηγόρησε την Ντέιβις για συνενοχή στην αιματηρή απόπειρα στο Σαν Ραφαέλ, υποστηρίζοντας ότι τρία από τα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν στην απόπειρα ήταν καταχωρισμένα στο όνομα της μαύρης κομμουνίστριας. Η υπόθεση απέκτησε πανεθνικό ενδιαφέρον καθώς η Ντέιβις, που κρυβόταν για να αποφύγει τη σύλληψη, αντιμετώπιζε ακόμα και την ποινή του θανάτου, αφού η πολιτειακή νομοθεσία προέβλεπε την ίδια τιμωρία φυσικών και ηθικών αυτουργών προκειμένου για εγκλήματα πρώτου βαθμού.
Έπειτα από ένα άνευ προηγουμένου ανθρωποκυνηγητό σε όλη τη χώρα, η Ντέιβις συνελήφθη στις 13 Οκτωβρίου στη Νέα Υόρκη και φυλακίστηκε στην Καλιφόρνια σαν εξαιρετικά επικίνδυνη εγκληματίας.
Μόνο έπειτα από μια μεγάλη κινητοποίηση προοδευτικών οργανώσεων και διανοουμένων και κάτω από την πίεση μεγάλης μερίδας του Τύπου, οι δικαστικές αρχές της Καλιφόρνιας έκριναν αντισυνταγματική την ποινή του θανάτου για την περίπτωση της Ντέιβις και επέτρεψαν την απελευθέρωσή της με χρηματική εγγύηση εν αναμονή της δίκης της, που έγινε ενάμιση χρόνο αργότερα.
Άντζελα Ντέιβις: Όταν ήμουνα στη φυλακή, ανάμεσα στο 1970-1972, αντιμέτωπη με τη θανατική ποινή, πλήθος Έλληνες στήριξαν την καμπάνια για τη ζωή μου, έλαβα μάλιστα τότε πολλά ένθερμα μηνύματα αλληλεγγύης μαζί κι ένα όμορφο ξυλόγλυπτο-δώρο από Έλληνες πολιτικούς κρατούμενους. Τους χρωστάω ένα τεράστιο ευχαριστώ και το δίνω στα εγγόνια τους.
