Η Ειλικρίνεια από την ξετσιπωσιά. Η αλήθεια από το ψέμα. Η εμπιστοσύνη από την απιστία. Η εντιμότητας από τη ρουφιανιά. Το ήθος και η ηθική από την προστυχιά και την ανηθικότητα. Η λογική από το παράλογο την διπολικότητα και τη σχιζοφρένεια. Η ισορροπία και η πνευματική καλλιέργεια από το ανώμαλο, το ανισόρροπο και το διεστραμμένο. Τέλος το σοβαρό από το γελοίο.
(Για το παρακάτω κείμενο άρθρο μου ανεβάζω μια φωτογραφία κόσμημα ενός υπέροχου ζευγαριού του θρυλικού Τσε Γουεβάρα με τη λατρευτή, την αγαπημένη σύντροφο της ζωής του Αλέιδα Μάρτς Γκεβάρα που τον τίμησε μέχρι τα βαθιά της γεράματα.)
«ΑΝΤΙΟ, ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΜΟΥ, ΜΗΝ ΤΡΕΜΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΠΕΙΝΑ ΤΩΝ ΛΥΚΩΝ, ΟΥΤΕ ΣΤΙΣ ΠΑΓΩΜΕΝΕΣ ΣΤΕΠΕΣ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΜΟΥ, Σ' ΕΧΩ ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΠΟΡΕΥΤΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΩΣΠΟΥ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΝΑ ΣΒΗΣΤΕΙ….»
Ernesto Che Guevara
Τους ρουφιάνους τους επιλέγουν άνθρωποι που δεν τους καταλαβαίνουν, που δεν τους νοιάζει, που είναι επίσης ρουφιανοι ή τα κίνητρα και τα οφέλη της επαφής μαζί τους είναι μεγαλύτερα από τις δυνητικές απώλειες. Μην σκας υπάρχουν άνθρωποι για όλους. Και δεν υπάρχει θεια δική με τη βιβλική έννοια. Κάποια στιγμή όπως όλοι οι άνθρωποι θα έχουν και αυτοί κάποια προβλήματα αλλά είναι πιο εύκολο να επιβιώσεις όταν έχεις χαμηλά επίπεδα ηθικής και ενδοιασμών ή πολλά αποκτήματα ή πολλούς που μπορείς να κάψεις, παρά όταν πας με το σταυρό στο χέρι. Η καλοσύνη, η ηθική κι η ορθότητα επιβραβεύεται μόνο εσωτερικά από το αίσθημα που δίνει στο άτομο κι όχι εξωτερικά απο το περιβάλλον ή τη ζωή. Η ζωή επιβραβεύει τα κατορθώματα, είτε έχουν υλοποιηθεί με θεμιτό είτε με αθέμιτο τρόπο. Ο φόβος κι η ανάγκη μιας ηθικής ανωτερότητας μας κάνει να πιστεύουμε ότι έχεις περισσότερα ως καλοπροαίρετος, στην ουσία έχεις τα ίδια ή λιγότερα απο το αντίθετό σου. Για αυτό η ανιδιοτέλεια είναι δύσκολη.
ο Λένιν είχε βάλει υπεύθυνο της παράνομης εφημερίδας τους την PRAVDA τον χαφιέ που είχε φτάσει στον στενό πυρήνα εν όψει της οκτωβριανής επανάστασης. Ο λόγος? Απλός. Διοχέτευε ψεύτικες πληροφορίες στον χαφιέ που σίγουρα θα μετέφερε στους ανθρώπους του Τσάρου. Μόνο έτσι θα μπορούσε να πειστεί ο αντίπαλος και στη συνέχεια να μαθαίνουν οι επαναστάτες τις κινήσεις των αντιπάλων τους.
Όλοι μας λίγο πολύ αντιμετωπίζουμε δυσκολίες στην καθημερινή μας διαβίωση. Η κρίση έχει ανατρέψει πολλά πράγματα στη ζωή μας και η λέξη «συμβιβασμός» έχει καταντήσει κλισέ, αφού την ακούμε κάθε μέρα σχεδόν παντού. Ο άνθρωπος έχει στη φύση του πολλά στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν ως το εξυπνότερο ον πάνω στον πλανήτη. Ο άνθρωπος είναι πνευματικό ΟΝ, αν του αφαιρέσεις το πνεύμα θα μείνει απλά ένα ΟΝ (Δημόκριτος). Διαθέτει νοημοσύνη ως υπέρτατο όπλο και άλλα πολλά, όπως εξυπνάδα. Όμως ανέπτυξε (σε υπέρτατο βαθμό) και μια κουτοπονηριά που μέσα στο πέρας των χρόνων την έχει αναγάγει σε «ρουφιανιά». Άλλο εξυπνάδα και άλλο πονηριά. Ο πονηρός δε σημαίνει ότι είναι έξυπνος! Δυστυχώς στις μέρες μας λίγο πολύ, έχουμε ακούσει μεταξύ σοβαρού και αστείου τη φράση «ο θάνατος σου η ζωή μου». Καθώς περνάνε τα χρόνια οι δυσκολίες ελέω κρίσης πληθαίνουν και όλοι μας διαπιστώνουμε ότι τελικά μπορεί και να ισχύει η φράση σλόγκαν, που μέχρι πρότινος φάνταζε υπερβολή.
Αν υποθέσουμε σε μια κοινωνία λέξεις όπως Αξιοπρέπεια και Ηθική φαντάζουν άγνωστες τότε είναι βέβαιο ότι φραγμοί δεν θα υπάρξουν οπότε είναι μαθηματικά βέβαιο ότι δεν υπάρχουν και όρια. Η ρουφιανιά είναι μια εξελιγμένη μέθοδος κουτσομπολιού με στόχο και σκοπό τον διασυρμό κάποιου-κάποιας πολλές φορές χωρίς κάποιο όφελος, απλά για τη διαπόμπευση του υποψήφιου «θύματος». Στις μέρες μας θα μπορούσε να θεωρηθεί και το επάγγελμα του μέλλοντος αφού έχει ραγδαία ανάπτυξη. Πλέον η κοινωνία μας τη περιβόητη αυτή λέξη θα μπορούσε να την αναγάγει και σε επιστήμη. Λίγο πολύ οι περισσότεροι από εμάς έχουμε αντιμετωπίσει μια τέτοια κατάσταση, στις προσωπικές και οικογενειακές μας σχέσεις, καθώς και στο χώρο εργασίας μας. Καλά εδώ και αν γίνεται το έλα να δεις. Το πιο γελοίο στην όλη υπόθεση είναι όταν ανακαλύπτεις τον ρουφιάνο ο οποίος εξακολουθεί να σου κάνει και τα γλυκά ματάκια, τραγικό.
Πάντως η αλήθεια είναι πως τη ρουφιανιά (σαν κατάσταση) αρκετοί αγάπησαν, τον ρουφιάνο κάνεις!! (Ας μη ρίχνουμε όμως λάδι στη φωτιά). Θα πρέπει δηλαδή να είμαστε δέκτες από ρουφιανιές για να κάνουμε τους ρουφιάνους να αισθάνονται γλοιώδη σκουλήκια? Όχι! Το ότι οι ρουφιάνοι είναι γλοιώδη σκουλήκια δεν υπάρχει καμία αμφιβολία είτε είμαστε δέκτες ρουφιανιών είτε όχι. Υπάρχει όμως και η περίπτωση οι ίδιοι οι ρουφιάνοι να μην το αισθάνονται και να μην θέλουν να το καταλάβουν διότι μεγάλωσαν σε ένα θλιβερό περιβάλλον με τέτοιου είδους αξίες και αρχές. Για το λόγο αυτό δεν τους βολεύει να το αισθανθούν και να το κατανοήσουν λες και είναι γεννημένοι σκουλήκια.
Τελικά ξέρετε ποιο από τα αρπακτικά δαγκώνει πιο άσχημα; Από τα άγρια ο συκοφάντης και ο ρουφιάνος, από δε τα ήρεμα ο κόλακας.
Άραγε την ιδιότητα του ρουφιάνου, την έχουν έμφυτη κάποιοι ή είναι κάτι που καλλιεργούν χρόνο με το χρόνο; Το να φυτρώνεις εκεί που δε σε σπέρνουν δηλαδή και να φέρνεις τα πάνω κάτω, προσδίδει ικανοποίηση σε κάποιους; Κι αν ναι, τι είδους ικανοποίηση;
Σαν τι ικανοποίηση μπορεί να αντλεί μια γυναίκα που ρουφιανεύει στις φίλες της τον άντρα που θέλει υστερικά να παντρευτεί και αντίστροφα;
Υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν και κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Είναι οι λεγόμενοι «άνθρωποι – μπλέντερ». Θα τους δεις να περιφέρονται από παρέα σε παρέα και να προσπαθούν να τα έχουν καλά με όλους. Θα τους ξεχωρίσεις από το βλέμμα τους αυτό το σατανικό «παρατηρώ τα πάντα για να έχω κάτι να σχολιάσω». Η ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ φωνάζει πάνω τους από χιλιόμετρα. Κάνουν γνωριμίες με ημερομηνία λήξης που συνήθως θέτουν οι ίδιοι με τις πράξεις τους.
Αποπνέουν έναν αέρα εμπιστοσύνης και παράλληλα αβεβαιότητας. Μέσα σου ξέρεις πως δεν πρέπει να ανοιχτείς και πολύ μαζί τους γιατί θα μπλέξεις - ή μάλλον θα σε μπλέξουν - αλλά κατά ένα μαγικό τρόπο, μπορούν να σε πείσουν εύκολα να τους πεις αυτά που θέλουν. Θα πιαστούν από μία σου κουβέντα, την εκλαμβάνουν και την «κατανοούν» έτσι όπως αυτοί θέλουν, όπως τους αρέσει και όπως τους βολεύει, κατόπιν να την φέρουν στα μέτρα τους κατά το δοκούν για να την εκμεταλλευτούν στην πορεία καταλλήλως εναντίον σου.
Αμ το άλλο; Να καλύπτεις τον ρουφιάνο λες και πρέπει να του χρωστάς χάρη που «σου άνοιξε τα μάτια» για κάποιο άλλο πρόσωπο; Να μη θες να τον εκθέσεις, κι ας εκτίθεται από μόνος του. Έτσι του δίνεις δύναμη.
Το σωστό θα ήταν να τα βάλεις όλα κάτω και να δεις αν όντως όσα έμαθες απ' τον γλυκό σου καλοθελητή είναι αλήθεια. Στην ανάγκη, κι αν δε βγάζεις άκρη, φέρε και τις δύο πλευρές αντιμέτωπες μεταξύ τους. Εκεί, πέρα από τα λόγια που θα μετρήσεις, θα κόψεις κι αντιδράσεις. Κι αν όντως όσα σου είπε ήταν ψέματα και σ' έβαλε να παρεξηγηθείς με κάποιον άλλον, ξεμπρόστιασε τον μπας και βάλει μυαλό!
Όχι πως θα το κόψει, γιατί ως γνωστόν το χούι δεν κόβεται κι η ρουφιανιά είναι χούι και ανήκει σε φτηνά ανθρωπάκια. Απλά τουλάχιστον εσύ θα ξέρεις πως έχεις το κεφάλι σου ήσυχο και ούτε θα ακούσεις ρουφιανιές για εσένα ξανά, ούτε θα τις πιστέψεις αν σου πουν για κάποιον άλλον.
Έξω ανακατωσούρα, μέσα προβληματισμός, αποτίμηση προσπαθειών, καταγραφή παραλείψεων ή σφαλμάτων, «μάταιες ελπίδες» της ανέχειας, διεκδικήσεις των εισέτι εργαζομένων, λόγοι και αντίλογοι, ατελεύτητες συζητήσεις, χρονοβόρες διαδικασίες, αντίξοες συνθήκες, ξεσπάσματα θυμού, βήματα στην ομίχλη και εκεί στο βάθος ένα ερώτημα που κυκλοφορεί στις γειτονιές και πονοκεφαλιάζει τις ταπεινές, κυρίως, υπάρξεις: Έτσι όπως διαμορφώνονται τα πράγματα, μπορεί άραγε να δει χαΐρι και προκοπή όποιος κάνει την ανάγκη φιλοτιμία; H απάντηση στην κρίση του καθενός. Αρκεί να μην παραγνωρίζεται η απόσταση που ανέκαθεν χώριζε τις αντιλήψεις. Επωφελής για την κοινωνία, βέβαια, η σύμπτωση απόψεων, η συμφωνία στην οποία καταλήγουν οι διάφορες πλευρές για να γίνουν ορθές και δίκαιες ρυθμίσεις, να θεραπευτούν οι αδυναμίες, να μπουν δρομολόγια στην απασχόληση, να αξιοποιηθούν τα προτερήματα, να διορθωθούν τα ελαττώματα, να συνετιστούν οι ανομίες, να χαραχτεί μια ομαλή πορεία προς το μέλλον. Πόσο εύκολα, όμως, γεφυρώνονται οι διιστάμενες απόψεις, ταυτίζονται οι εκτιμήσεις και παραμερίζονται οι αντιρρήσεις; Εντάξει «νους ορά και νους ακούει» κατά την αρχαία φράση του Επιχάρμου από την Κω. Αλλά αν ο παππούς άκουγε τον εγγονό του να περιγράφει τα σημερινά, να εκμυστηρεύεται τις ανησυχίες και τις αγωνίες του ή να κουβεντιάζει γι' αυτά που εμποδίζουν την ανέλιξή του, σίγουρα θα κουνούσε το κεφάλι, θα συννέφιαζε και θα ψιθύριζε «εμείς δεν τα ξέραμε όλα τούτα παιδάκι μου» και δεν θα είχε άδικο. Πώς να προσαρμοστεί, εκών άκων, προς το λεγόμενο «πνεύμα της εποχής», να κατανοήσει τα νέα δεδομένα και τις σκληρές απαιτήσεις, να εξηγήσει τον μπερδεμένο τρόπο ζωής και να δικαιολογήσει το περίσσευμα της κοινωνικής ανοχής;
Και πώς να μάθει τη σύγχρονη σημειολογία, να θυσιάσει τον κουμπαρά της αποταμίευσης στον βωμό του σύνθετου πλέγματος των ανθρώπινων σχέσεων, να ερμηνεύσει τα φραστικά πυροτεχνήματα, να δεχθεί το προβάδισμα στους αριθμούς και τα τερτίπια που βαρυκαρδίζουν τη νεότητα;
Ναι, «γέρικο άλογο καινούργια περπατησιά δεν μαθαίνει», όπως λέει μια παροιμία του λαού μας. Ωστόσο, η μεγάλη απόσταση των αντιλήψεων δεν υπάρχει μόνο μεταξύ της τρίτης ηλικίας και της νιότης. Οι θιασώτες του μεταμοντερνισμού στον καθημερινό βίο δεν ξεχνούν τα περασμένα. Το παλαιό μπορεί, τώρα πια, να μην αρνείται κάθε νεωτερισμό, αλλά ΠΟΤΕ δεν αποδέχτηκε την ΞΕΤΣΙΠΩΣΙΑ, την ξεδιάντροπη συμπεριφορά που χαρακτηρίζει τον κυνισμό.
Η φιλοτιμία προβάλλει αδιάσειστα επιχειρήματα ζητώντας τουλάχιστον ηθική βοήθεια για να καρποφορήσει. Η δε νοοτροπία των εφήμερων, αβίαστων και εύκολων ερωτικών σχέσεων δεν συμβαδίζουν διόλου με το ήθος και την αξιοπρέπεια. Μήπως συμμερίζεται ο γεμάτος κορβανάς το άδειο στομάχι; Μήπως συμμερίζεται η γυναίκα αρπακτικό των εφήμερων και εύκολων σχέσεων και της χαμηλής ηθικής υπόστασης, που την πέφτει (εκδηλώνει ενδιαφέρον και καλά) σε άντρες που επιλέγει σε κάθε αλλαγή του εργασιακού της χώρου, την σεμνή και σοβαρή γυναίκα ηρωίδα; Συμμερίζεται ο αλήτης τον άνδρα με ήθος και αξίες? Συμπλέει η ανιδιοτέλεια με την ιδιοτέλεια? Συμμερίζεται το λαμόγιο αρπακτικό τον κάθε αλληλέγγυο αγωνιστή και αγωνίστρια? Συμπλέει η πονηριά με την ειλικρίνεια και την εξυπνάδα; Μπορεί να ανοίξει την καρδιά της η παλιανθρωπιά και η εκμετάλλευση στην καλοσύνη και την αλληλεγγύη; Αφετηρία τους, σημείο εκκίνησης όμως, είναι η απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στις αντιλήψεις για τα εγκόσμια, ο διαφορετικός τρόπος σκέψης για την αντιμετώπιση μιας πραγματικότητας που βολοδέρνει σε κυκεώνα, αλλάζοντας σχήματα και χρώματα, ανάλογα με τα συμφέροντα και τις περιστάσεις...
Τελικά υπάρχουν δυο διαφορετικοί κόσμοι!!
Ποιες γνώσεις θα καταφέρουν να βρουν την άκρη;
Η ειλικρίνεια και η ντομπροσύνη
Δε φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει, που σ' έπλασε όπως ήθελε αυτή!
αυτό το λέει ο στίχος του τραγουδιού και ποιός του ρίχνει άδικο!
Ασφαλώς και δεν φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει ασυζητητί. Τα φταίει γιατί αυτό είχε ανάγκη, αυτό αναζητούσε, αυτό αποζητούσε και έψαχνε απεγνωσμένα, να σε πλάσει κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του φανταστικού έρωτα και της φανταστικής αγάπης που είχε τόσο ωραία δημιουργήσει μέσα στο μυαλό του.
Για να σου εξηγήσω να καταλάβεις τι εννοώ, δεν ήθελε και τίποτα εξωπραγματικό. Δεν σε ήθελε πανέμορφη ή σαν το μοντέλο, με πράσινα, γαλανά μάτια, θεληματικό στήθος και εντυπωσιακό πισινό που να εντυπωσιάζει στο πέρασμά της κάθε δύσκολο αρσενικό. Δεν σε ήθελε τον γόη του Hollywood που θα θαμπώσει κάθε γυναίκα στο πέρασμά σου. Δεν ήθελε σε κάθε σας έξοδο να του/την πρήζεις τα συκώτια. Ήθελε απλά και μόνο να είσαι μαζί του/της, δίπλα του/της και να είσαι ειλικρινής και αληθινή/ος.
Τρυφερή/ος ήθελε να είσαι και να του λες κανένα γλυκόλογο – και να το εννοείς ασφαλώς – να τον/την προσέχεις, να τον/την σέβεσαι, να είσαι και λίγο ερωτευμένη/ος μαζί του/της, να έχει τις προϋποθέσεις όχι μόνο του άντρα συζύγου για να ξοδεύεται και να περνάς εσύ καλά αλλά και του/της αγαπημένου/ης, ή τουλάχιστον μια ζάλη να την νιώθεις όταν τον/την κοιτάς ή τον/την φιλάς και τον/την αγγίζεις και όχι όπως πριν απ' αυτόν στην κάθε σου προηγούμενη αλλά και μετέπειτα πρόστυχη επαφή σου. Ήθελε να νοιάζεσαι γι' αυτόν, να ψάχνεις να τον βρεις όταν σου λείπει, να τον σκέφτεσαι, να τον φροντίζεις και όχι όταν σου ζητάει να του φτιάξεις έναν καφέ να του λες «ας έφερνες απ' έξω»
Αλλά αυτό που ήθελε πάνω και πρώτα απ' όλα είναι να μπορούσες να ήσουν ειλικρινής μαζί του και όχι ΞΕΤΣΙΠΩΤΗ υπάρχει διαφορά και μάλιστα μεγάλη.
Ειδικά αυτό για την ειλικρίνεια ξέχασε το, δεν υπάρχει αυτό! Μάζεψε λοιπόν τη φαντασία σου και βάλ' τη να γράψει κανένα παραμύθι, κανένα σεναριάκι μπας και αξιοποιηθεί σε κανέναν ρόλο του ΦΑΝΤΑΣΜΕΝΟΥ τύπου σου εκεί και νιώσεις και εσύ ότι κάτι έχει πιάσει τόπο".
Όμως τώρα βρε φωνή μου υψικαμίνου τελείως μεταξύ μας, ποιά "απαίτηση" από τις παραπάνω είναι δύσκολη να πραγματοποιήσει ένας άντρας για μια γυναίκα ή και το αντίστροφο; Να του/την πει το γλυκόλογο και να το εννοεί ασφαλώς, να το πει γιατί το θέλει και του/της βγαίνει, όχι να το πει επειδή τον/την έχει προκαλέσει με τα χίλια ζόρια να του το πει. Ποιό άλλο; να είναι ερωτευμένη/ος και να του/της το δείχνει, τι θα πάθει πες μου ειλικρινά, θα ρίξει τον εγωισμό του/της; Αυτός/η θα είναι εκεί και να 'ναι σίγουρη/ος πως θα βρει χίλιους και έναν τρόπους να τον/την ανεβάσει! Τι, να του/την στείλει ένα μήνυμα να του/της πει ότι του/της λείπει; Ας το στείλει, ποιό είναι το κακό μωρέ; Θα πέσει η υπόληψή της/του; Ο εγωισμός του/της; Θα γίνει λιγότερο γυναίκα/άντρας στα μάτια του/της;
Φώναξέ του λίγο ότι σε θαυμάζω, σε καμαρώνω που έφτασες τόσο ψηλά, για τα όσα έχεις κάνει στη ζωή σου τόσο δύσκολα και μάλιστα έντιμα μέσα από αντίξοες συνθήκες. Πες του/της ότι δεν θέλεις να τον/την χάσεις ότι είναι ο καλύτερος/η και μην τον/την συγκρίνεις με πρώην ευκαιριακούς αλήτες και ευκαιριακές πόρνες κάτι σκουπίδια που αντλούσαν ευκαιριακά την ηδονή από σένα αλλά κι εσύ από εκείνους. Γιατί δεν είσαι ειλικρινής μαζί του/της και να μη του/της λες ψέματα, ή τουλάχιστον να μη του/της κρύβεις την αλήθεια; Και η αλήθεια τελικά δεν είναι το «ξέρεις κάτι αγάπη μου πριν από σένα είχα τόσους και τόσες». Ναι είναι μια κυνική "αλήθεια" ΞΕΤΣΙΠΩΣΙΑ δηλαδή και τίποτ' άλλο και την ξέρει ο καθένας μας και η κάθε μία. Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να ΑΛΛΑΞΕΙΣ, να βγεις από το λήθαργο του σαθρού σου περιβάλλοντος, του ανήθικου κάσμου σου, της ανήθικης νοοτροπίας σου και να συμπορευτείς μαζί του/της σε μια καινούργια ζωή με αγάπη και ηρεμία χωρίς συγκρίσεις, συμπλέγματα, ανασφάλειες, φόβους με ανώμαλες και διεστραμμένες σκέψεις αλλά και πράξεις.
Χμ, ναι τώρα που το ξαναδιαβάζω αυτό το τελευταίο, ναι αυτό είναι λιγουλάκι δύσκολο. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο το να είναι κάποιος/α ειλικρινής θέλει πέραν της μόδας και του ξυρίσματος κάποιων περιοχών του σώματος (αναγκαίο κι αυτό δε λέω) αλλά να έχει εκτός των κάποιων κοινωνικών δραστηριοτήτων και μια καλλιέργεια και δεν εννοώ κάποιο πανεπιστημιακό πτυχίο. Κάποιοι «κύριοι» και «κυρίες» με την αλήθεια και την ειλικρίνεια τα έχουν τσουγκρίσει από γεννησιμιού τους γιατί έτσι έμαθαν από τους μέντορές τους μέσα σ' ένα περιβάλλον της αρπαχτής της ρεμούλας και του βολέματος ή τα έχουν τελείως μπερδέψει. Δειλία είναι πάντως να ξέρεις, να του/της το πεις να μη γελιέται. Δειλία και ανασφάλεια και ας έχει γεννήσει και έχει κάνει παιδιά η «όμορφη κυρία» ή έχει ένα πανεπιστημιακό πτυχίο και περνιέται για ευφυΐα κι ας έχει κάνει στρατό και έχει φυλάξει και σκοπιά και έχει ρίξει και πυρά ο «γόης»! Δειλία και ανασφάλεια! Φοβάται το ξεβόλεμά του. Ναι, προσωρινά δεν θα το χάσει με την ανειλικρίνεια και την ψευτιά του, αλλά μακροπρόθεσμα, η πτώση του θα είναι θορυβώδης.
Άκου με λοιπόν φωνούλα μου υψικαμίνου και πήγαινε να του/της τα πεις να ξέρει. Το να είναι ειλικρινής με τον άνθρωπο της ζωής του/της, το να μη του/της λέει ψέματα ή τουλάχιστον να μη του/της κρύβει την αλήθεια δεν τον/την μειώνει ως άνδρα ή ως γυναίκα, δεν χάνει γραμμάριο από το «ωραίο» παρουσιαστικό του/της, πίστεψε με. Το αντίθετο θα έλεγα. Το να του/της πει την αλήθεια και όχι την «αλήθεια» στα μάτια του την κάνει πιο γυναίκα από «ωραία» και στα μάτια της πιο άντρα από «γόη».
Οι ισορροπημένοι άνθρωποι πες το και ας το κρατήσουν αυτό καλά στο μυαλό τους άνδρες και γυναίκες, εκτιμούμε όχι την «αλήθεια» αλλά την ΑΛΗΘΕΙΑ που προϋποθέτει αγάπη και λαχτάρα. Αντέχουμε, είμαστε από τη φύση μας δυνατοί και αλεξίσφαιροι. Θέλουμε όμως να ξέρουμε, θέλουμε να μας τη λέει όχι να την ανακαλύπτουμε τυχαία και από σπόντα. Την αλήθεια και την ειλικρίνεια οι ισορροπημένοι με αισθήματα και συναισθήματα την έχουμε πως να στο πω βρε παιδί μου σαν GPS, μας βοηθάει να μην χάνουμε το δρόμο μας, να μην αποπροσανατολιζόμαστε. Η αλήθεια και η ειλικρίνεια μας βοηθάει να ξέρουμε πως να αντιμετωπίσουμε την σχέση που έχουμε, να ξέρουμε αν αξίζει ή δεν αξίζει όχι μόνο για εμάς αλλά και για αυτόν/η που έχουμε δίπλα μας.
Ναι ξέρω τώρα τι θα μου πεις μικρή και ανόητη φωνούλα υψικαμίνου και θα με ξενερώσεις πάλι "Εγώ θα πάω να της τα πω, αλλά ως γνωστόν φωνή βοώντος εν τη έρημο.
Μερικοί λένε ότι είναι ειλικρινείς.
Τι είδους ειλικρίνεια μπορεί να είναι από κάποιον όταν αποκαλέσει κουτσό ή μονόφθαλμο έναν ανάπηρο που όντως είναι? Το να επισημάνεις ενώπιων τους ότι ο άνδρας είναι κουτσός, χρησιμοποιώντας τη λέξη κουτσός, και η γυναίκα μονόφθαλμη, χρησιμοποιώντας πάλι τη λέξη μονόφθαλμη, ναι είναι μια κυνική αλήθεια, είσαι «ειλικρινής», μόνο που στην περίπτωση αυτή αυτού του είδους η ειλικρίνεια είναι ξετσιπωσιά και παλιανθρωπιά.
Πόσο ειλικρινής και ποιο να είναι άραγε το ήθος ενός άνδρα που αποκαλύπτει κυνικά και ξεδιάντροπα στη γυναίκα του ότι είχε κρυφή σχέση με τη γειτόνισσα? Ότι η αρέσκειά του ήταν και είναι και μάλιστα εν αγνεία της γυναίκας του, τα μπαράκια, οι μπαρόβιες, τα σκυλάδικα και οι καμπαρετζούδες διότι αυτή δεν ήταν σε θέση αλλά ούτε και ήθελε να τον ακολουθεί σε τέτοιους χώρους?
Πόσο ειλικρινής μπορεί να είναι μια γυναίκα που κατηγορεί τις φίλες της στον άνθρωπο που θέλει με νύχια και με δόντια να τον παντρευτεί και παράλληλα να κατηγορεί τον «αγαπημένο» της στις φίλες της ότι τις αποκαλεί γυναίκες χαμηλής και αμβλυμμένης ηθικής;
Πόσο ειλικρινής μπορεί να είναι μια «κυρία» που κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, οδύρεται και ουρλιάζει ακόμα και για μια καλημέρα που θα πει ο άντρας της σε μια γνωστή και αξιόλογη κυρία ιδιαίτερα μέσα από τον εργασιακό ή πολιτικό του χώρο ενώ η ίδια πράττει το ίδιο ασύστολα και χυδαία με αγνώστους που βρίσκει ευκαιριακά στο face book;
Πόσο ειλικρινής μπορεί να είναι μια γυναίκα χωρισμένη με μεγάλα παιδιά που ενώ κυκλοφορεί αγκαλιά μαζί με κάποιον άνδρα που κάποτε τον θεωρούσε σιχαμερό και κακάσχημο σε χώρους που πριν 20 μέρες κυκλοφορούσε με άλλο ταίρι και να ισχυρίζονται αμφότεροι ότι μεταξύ τους δεν συμβαίνει τίποτα? «Η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, ΠΡΕΠΕΙ και να φαίνεται». Η φράση είχε ειπωθεί από τον Ιούλιο Καίσαρα για την τότε σύζυγό του.
Όλα τα παραπάνω όταν γίνονται εν κρυπτό φυσικά και δεν είναι αυτό ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ.
Όταν γίνονται και ομολογούνται αυτό δε λέγεται ειλικρίνεια αλλά ΞΕΤΣΙΠΩΣΙΑ.
Το τι πρέπει να γίνει και το πώς πρέπει να λειτουργούμε όλοι το αντιλαμβάνονται. Το δίκιο, η αλήθεια, το σωστό, η αξιοπρέπεια, η ανθρωπιά, η καλοσύνη, το ήθος, η ευγένεια, η στοργή, η τρυφερότητα, η αγάπη δεν είναι σε καμία μα… σε καμία περίπτωση έννοιες υποκειμενικές. Ουσιαστικά οι ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΣΥΝΑΛΛΑΓΕΣ και οι ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΕΣ ΟΡΕΞΕΙΣ δεν είχαν ποτέ και ούτε πρόκειται να έχουν μέσα τους κάποια από τις παραπάνω λέξεις. Αυτό που είχαν και πάντα θα έχουν είναι έναν κυνισμό και ένα ποσοστό κτηνωδίας.
Το ήθος είναι η στάση που εδράζεται σε εσωτερική παρόρμηση να είμαι δίκαιος, τίμιος, συνεπής, συμπονετικός, ανθρώπινος και τα συναφή επειδή το αισθάνομαι εσώτερη ανάγκη μου να είμαι έτσι, ασχέτως με το πώς φαίνομαι εξωτερικά. Αυτός είναι ο λόγος, που άνθρωποι με ήθος, καμιά φορά έως σημείου αυταπάρνησης μικρής ή μεγάλης, συχνά φαντάζουν παρανοϊκοί και υπερβολικοί για τα κοινά μέτρα μέχρι που είναι σε θέση να θέσουν σε άμεσο κίνδυνο και τη ζωή τους ακόμα. Η ανθρωπιά τους και το αίσθημα δικαίου ξεπερνά την κοινή λογική και πρακτική. Αντίθετα, άνθρωποι με το περίβλημα του ήθους, την ηθική ή ηθικισμό καλύτερα, (π)ηθικίζοντας ήθος δηλαδή, ενώ προφυλάσσουν προσεκτικά την κοινωνική τους εικόνα, συχνά και σε περιπτώσεις που δεν εκτίθενται και δεν κινδυνεύουν, μπορεί να συμπεριφέρονται άδικα, άτιμα, ανάλγητα, σκληρά και απάνθρωπα, γενικώς εγωκεντρικά.
Μια χωρισμένη γυναίκα με μεγάλα παιδιά που έχει δεσμό με κάποιον που πάση θυσία και με πιέσεις θέλει να τον παντρευτεί που δεν επιχειρεί να ρίξει έναν άλλον άντρα επειδή ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΩΡΕΙ ΕΦΙΚΤΟ, είναι άλλο από μια άλλη γυναίκα που δεν πράττει κάτι παρόμοιο επειδή ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΩΡΕΙ ΗΘΙΚΟ. Κι ας έχει εξασφαλίσει ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνει αντιληπτή από τον άντρα που έχει σχέση μαζί του. Παρ' όλα αυτά δεν διανοείται να το κάνει, διότι το ήθος δεν έχει κριτήρια εξωτερικά, επιφανειακά, ευκαιριακά ή ποσοτικά, αλλά ΠΟΙΟΤΙΚΑ και ΜΟΝΟ. Το πιθανότερο είναι ότι η πρώτη θα πει την δεύτερη στην καλύτερη περίπτωση 'ρομαντική' και στη χειρότερη 'κορόιδο'.
Κατά τον Πλάτωνα, η σωστή διαπαιδαγώγηση και η διαμόρφωση του ήθους, δηλαδή του χαρακτήρα του ανθρώπου, πρέπει να γίνεται από μικρή ηλικία. Στην παιδική ηλικία, μπορούν να τεθούν οι βάσεις για την εξέλιξη της προσωπικότητας του ανθρώπου. Επομένως, το ήθος του ανθρώπου διαμορφώνεται ανάλογα με το πως έχει εθιστεί από μικρή ηλικία να σκέφτεται, να πράττει, να συναισθάνεται, να αντιδρά.
Πολλοί είναι οι παράμετροι, οι οποίοι επηρεάζουν τη στάση που διατηρεί ένας άνθρωπος έναντι σε έναν ηθικό προβληματισμό. Η διατύπωση του ηθικού διλήμματος, οι κοινωνικές συνθήκες, η προδιάθεση του ατόμου τη δεδομένη στιγμή, οι πολιτικές, οι θρησκευτικές και οι φιλοσοφικές πεποιθήσεις, καθώς και το γεωγραφικό, το τεχνολογικό και το πολιτισμικό περιβάλλον, διαμορφώνουν αναλόγως τη συμπεριφορά του ατόμου απέναντι στο όποιο ηθικό ζήτημα. Τέλος, καθοριστικό ρόλο στη στάση που θα διατηρήσει ο άνθρωπος απέναντι σε κάθε ηθικό δίλημμα που εγείρεται, διαδραματίζει η ελευθερία, το αυτεξούσιο.
Σοβαρότητα και γελοιότητα
«Το να παριστάνεις τον σπουδαίο στον εαυτό σου είναι τόσο σημαντικό, όσο γελοίο είναι να παριστάνεις τον σπουδαίο στους άλλους», (Φρανσουά ντε Λα Ροσφουκώ).
Η τοξικότερη και καταπιεστικότερη Ελληνική συνήθεια διαχρονικά, αποτελεί την πρωταγωνίστρια αυτού του κειμένου.
Είναι αυτή η «ασθένεια», που καθιστά τον «πάσχοντα» δέσμιο της ίδιας του της ψυχοσύνθεσης, καθώς ως «στρατηγική» υιοθετείται από ανασφαλή άτομα, που αρέσκονται να επιβεβαιώνονται στα μάτια του κόσμου κι όχι στα δικά τους μάτια. Ουσιαστικά και κυριολεκτικά, η σοβαροφάνεια αποτελεί χαρακτηριστικό ανολοκλήρωτων προσωπικοτήτων, που εξαρτούν την ύπαρξή τους, από τη ρηχή αποδοχή ή απόρριψη των άλλων και διαμορφώνουν αναπόφευκτα μία προβληματική και δέσμια ψυχοσύνθεση, άρα και ζωή.
Για παράδειγμα: Έκανε κάποιος εμποράκος της γνώσης κριτική στον Πρωθυπουργό της χώρας Αλέξη Τσίπρα για τα Αγγλικά του και τον αποκάλεσε ανόητο.
Το να κάνει οποιοσδήποτε θεμιτή και λογική κριτική είναι όχι μόνο αποδεκτό και μη κατακριτέο αλλά ενδείκνυται. Το να χαρακτηρίζεις όμως τον τρεις φορές εκλεγμένο Πρωθυπουργό της χώρας ανόητο είναι γελοίο και μάλιστα συμπλεγματικό και κομπλεξικό. Δηλαδή ένας εμποράκος της γνώσης που δεν σταυρώνει πελάτες για να τους «μάθει» να λύνουν μερικές ασκήσεις από τις πενήντα άντε εβδομήντα που έμαθε ο ίδιος που τις λύνει και τις ξαναλύνει για χρόνια να αποκαλεί, με τα δικά του σαθρά και γελοία άρθρα, τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας ανόητο. Ε, αυτό κι αν είναι γελοίο και αυτός που το εκφράζει είναι το λιγότερο γελοίος για να μη πω κάτι χειρότερο. Είναι κάτι ψώνια που περνιούνται για διάνοιες και νομίζουν ότι είναι της εμβέλειας του Albert Einstein ή του Robert Openhaimer, του Enrico Fermi, του Max Plank, του Auguste Piccard κ.λ.π. οι οποίοι με το ζόρι και μετά από 7 χρόνια κατάφεραν στη ζωή τους να πάρουν ένα πτυχιάκι κι αυτό με το πορτοφόλι του μπαμπάκα τους που η ορθογραφία τους είναι τέτοια που τη λέξη «πάρτι» τη γράφουν με ύψιλον (υ), το δε ρήμα είμαι στο πρώτο πληθυντικό του παρατατικού «ήμασταν» το δολοφονούν γράφοντάς το με έψιλον γιώτα (ει) και πολλές άλλες φραστικές και ορθογραφικές παπαριές.
Σε όποιον τομέα και σε όποιο χώρο κι αν στρέψουμε το βλέμμα μας στην Ελληνική κοινωνία, κάθε εποχής, θα αντικρίσουμε σοβαροφανείς ανθρώπους, ψώνια που καταπιέζονται στον κόπο τους να πείσουν, με κάθε άμεσο ή έμμεσο τρόπο, για ένα φανταστικό «φαίνομαι», που ουδεμία σχέση έχει με το αδούλευτο «είναι» τους. Ιδίως σε πολλά χαμηλής στάθμης και ηθικής κυκλώματα, που δεν είναι συνήθως εργάτες και αγρότες χωρίς πανεπιστημιακή κατάρτιση (διαφέρει υπέρμετρα από τη μόρφωση και καλλιέργεια του ατόμου), εντοπίζουμε παντού «αστειάτορες», που διαρκώς «ΘΑ» κάνουν, «ΘΑ» δείξουν, «ΕΧΟΥΝ» κάνει πιστεύοντας προφανώς, ότι η αξία βρίσκεται στα παραμύθια κι όχι στην ικανότητα, την ειλικρίνεια και την παιδεία, που θα αποδείκνυαν εμπράκτως, ΑΝ φυσικά διέθεταν. Είναι εκείνοι οι αναξιόπιστοι ΚΑΘΕ ΙΧΝΟΥΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ, που γνωρίζουν μεν τους κανόνες του «I know how to live», αγνοούν όμως τη δύναμη, που αποπνέει η καθοριστική δράση τους, σε κάθε συναναστροφή με τους άλλους, απ' την οποία όλοι τελικά κρινόμαστε.
Αντί λοιπόν, να κρυβόμαστε πίσω απ' το δάχτυλό μας και να κοπιάζουμε ΜΟΝΙΜΩΣ για μία μακιγιαρισμένη επιφάνεια με ημερομηνία λήξης, ας καλλιεργήσουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ την πρώτη ύλη των αισθημάτων και συναισθημάτων μας, των οποίων και μόνο η ύπαρξη, μας καθιστά ξεχωριστούς, σε τόσο αναίσθητη κοινωνία. Εξάλλου, η ουσία και κυρίως η αλήθεια βρίσκονται στο γεγονός, ότι τίποτα σπουδαίο δεν αποκτάμε, αν πρωτίστως δε γίνουμε αντάξιοί του. Είμαστε και θα είμαστε ΑΥΤΑ που κάνουμε, με τον ΤΡΟΠΟ που επιλέγουμε να τα κάνουμε. Όσο αισθητικά όμορφα κι αν ντυθεί το «λέγειν» και το «φαίνεσθαι», κάποια στιγμή ξεντύνεται. Αυτή η γυμνή αλήθεια του «είναι» μας λοιπόν, είτε γοητεύει, είτε απογοητεύει. Είμαστε ανθρώπινα θνητά όντα, που αντί να απολαμβάνουμε την άγνωστης διάρκειας ζωή μας, διατηρώντας άσβεστη την παιδική μας αθωότητα, σε όλες τις πανέμορφες αυθόρμητες εκδηλώσεις της, βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε… με σοβαροφάνεια, πονηριά και ιδιοτέλεια!
Κλείνοντας με τους ΣΟΒΑΡΟΥΣ, εκείνους τους «τρελούς» πλέον, μέσα στους τόσους «λογικούς» σοβαροφανείς, αξίζουν να εκθειάσω τη γοητεία, που αποπνέει η αλήθεια κι η αυθεντική ελευθερία τους σε κάθε τι, ακόμα και στην ατέλεια, που η ανθρώπινη φύση όλων μας, ούτως ή άλλως, εμπεριέχει. Με τα λάθη τους και τα σωστά τους, αναμφίβολα είναι κλάσης ανώτερα ψυχικά και πνευματικά όντα, από κάθε πλασματικό σοβαροφανή καρνάβαλο. Είναι εκείνοι, που ουδέποτε καταντούν τα λόγια τους αναντίστοιχα των πράξεών τους, γιατί πολύ απλά ακολουθούν πιστά τις αρχές και τις αξίες, που η παιδεία τους υποδεικνύει. Είναι αυτοί, που δεν κομπλάρουν να τσαλακώνονται, κυκλοφορώντας παντού με την ψυχή και την αλήθεια τους, φορεμένες στο πρόσωπο, σεβόμενοι εμπράκτως τον άνθρωπο, κάθε άνθρωπο ανεξαιρέτως. Είναι οι ωραίοι αυθεντικοί Άνθρωποι, που ούτε καν σκέφτονται να εξαπατήσουν, διότι έχουν την ικανότητα και το ψυχικό υπόβαθρο, να τιμήσουν κάθε λέξη με την πράξη τους. Είναι οι μόνοι ικανοί τελικά, να αλλάξουν τον άθλιο τούτο κόσμο και όπως θα διαπιστώσετε έκπληκτοι όλοι κάποτε… θα καταφέρουν να τον αλλάξουν… όχι με τη γελοία σοβαροφάνεια, αλλά με την υπεύθυνη σοβαρότητα… που χαρακτηρίζει κάθε πλούσια δράση τους!
Δρ. Ευάγγελος Ιωακειμίδης
Διδάκτωρ Μηχανικός Ε. Μ. Π.
«ΑΝΤΙΟ, ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΜΟΥ, ΜΗΝ ΤΡΕΜΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΠΕΙΝΑ ΤΩΝ ΛΥΚΩΝ, ΟΥΤΕ ΣΤΙΣ ΠΑΓΩΜΕΝΕΣ ΣΤΕΠΕΣ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΜΟΥ, Σ' ΕΧΩ ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΠΟΡΕΥΤΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΩΣΠΟΥ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΝΑ ΣΒΗΣΤΕΙ….»
Ernesto Che Guevara
Τους ρουφιάνους τους επιλέγουν άνθρωποι που δεν τους καταλαβαίνουν, που δεν τους νοιάζει, που είναι επίσης ρουφιανοι ή τα κίνητρα και τα οφέλη της επαφής μαζί τους είναι μεγαλύτερα από τις δυνητικές απώλειες. Μην σκας υπάρχουν άνθρωποι για όλους. Και δεν υπάρχει θεια δική με τη βιβλική έννοια. Κάποια στιγμή όπως όλοι οι άνθρωποι θα έχουν και αυτοί κάποια προβλήματα αλλά είναι πιο εύκολο να επιβιώσεις όταν έχεις χαμηλά επίπεδα ηθικής και ενδοιασμών ή πολλά αποκτήματα ή πολλούς που μπορείς να κάψεις, παρά όταν πας με το σταυρό στο χέρι. Η καλοσύνη, η ηθική κι η ορθότητα επιβραβεύεται μόνο εσωτερικά από το αίσθημα που δίνει στο άτομο κι όχι εξωτερικά απο το περιβάλλον ή τη ζωή. Η ζωή επιβραβεύει τα κατορθώματα, είτε έχουν υλοποιηθεί με θεμιτό είτε με αθέμιτο τρόπο. Ο φόβος κι η ανάγκη μιας ηθικής ανωτερότητας μας κάνει να πιστεύουμε ότι έχεις περισσότερα ως καλοπροαίρετος, στην ουσία έχεις τα ίδια ή λιγότερα απο το αντίθετό σου. Για αυτό η ανιδιοτέλεια είναι δύσκολη.
ο Λένιν είχε βάλει υπεύθυνο της παράνομης εφημερίδας τους την PRAVDA τον χαφιέ που είχε φτάσει στον στενό πυρήνα εν όψει της οκτωβριανής επανάστασης. Ο λόγος? Απλός. Διοχέτευε ψεύτικες πληροφορίες στον χαφιέ που σίγουρα θα μετέφερε στους ανθρώπους του Τσάρου. Μόνο έτσι θα μπορούσε να πειστεί ο αντίπαλος και στη συνέχεια να μαθαίνουν οι επαναστάτες τις κινήσεις των αντιπάλων τους.
Όλοι μας λίγο πολύ αντιμετωπίζουμε δυσκολίες στην καθημερινή μας διαβίωση. Η κρίση έχει ανατρέψει πολλά πράγματα στη ζωή μας και η λέξη «συμβιβασμός» έχει καταντήσει κλισέ, αφού την ακούμε κάθε μέρα σχεδόν παντού. Ο άνθρωπος έχει στη φύση του πολλά στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν ως το εξυπνότερο ον πάνω στον πλανήτη. Ο άνθρωπος είναι πνευματικό ΟΝ, αν του αφαιρέσεις το πνεύμα θα μείνει απλά ένα ΟΝ (Δημόκριτος). Διαθέτει νοημοσύνη ως υπέρτατο όπλο και άλλα πολλά, όπως εξυπνάδα. Όμως ανέπτυξε (σε υπέρτατο βαθμό) και μια κουτοπονηριά που μέσα στο πέρας των χρόνων την έχει αναγάγει σε «ρουφιανιά». Άλλο εξυπνάδα και άλλο πονηριά. Ο πονηρός δε σημαίνει ότι είναι έξυπνος! Δυστυχώς στις μέρες μας λίγο πολύ, έχουμε ακούσει μεταξύ σοβαρού και αστείου τη φράση «ο θάνατος σου η ζωή μου». Καθώς περνάνε τα χρόνια οι δυσκολίες ελέω κρίσης πληθαίνουν και όλοι μας διαπιστώνουμε ότι τελικά μπορεί και να ισχύει η φράση σλόγκαν, που μέχρι πρότινος φάνταζε υπερβολή.
Αν υποθέσουμε σε μια κοινωνία λέξεις όπως Αξιοπρέπεια και Ηθική φαντάζουν άγνωστες τότε είναι βέβαιο ότι φραγμοί δεν θα υπάρξουν οπότε είναι μαθηματικά βέβαιο ότι δεν υπάρχουν και όρια. Η ρουφιανιά είναι μια εξελιγμένη μέθοδος κουτσομπολιού με στόχο και σκοπό τον διασυρμό κάποιου-κάποιας πολλές φορές χωρίς κάποιο όφελος, απλά για τη διαπόμπευση του υποψήφιου «θύματος». Στις μέρες μας θα μπορούσε να θεωρηθεί και το επάγγελμα του μέλλοντος αφού έχει ραγδαία ανάπτυξη. Πλέον η κοινωνία μας τη περιβόητη αυτή λέξη θα μπορούσε να την αναγάγει και σε επιστήμη. Λίγο πολύ οι περισσότεροι από εμάς έχουμε αντιμετωπίσει μια τέτοια κατάσταση, στις προσωπικές και οικογενειακές μας σχέσεις, καθώς και στο χώρο εργασίας μας. Καλά εδώ και αν γίνεται το έλα να δεις. Το πιο γελοίο στην όλη υπόθεση είναι όταν ανακαλύπτεις τον ρουφιάνο ο οποίος εξακολουθεί να σου κάνει και τα γλυκά ματάκια, τραγικό.
Πάντως η αλήθεια είναι πως τη ρουφιανιά (σαν κατάσταση) αρκετοί αγάπησαν, τον ρουφιάνο κάνεις!! (Ας μη ρίχνουμε όμως λάδι στη φωτιά). Θα πρέπει δηλαδή να είμαστε δέκτες από ρουφιανιές για να κάνουμε τους ρουφιάνους να αισθάνονται γλοιώδη σκουλήκια? Όχι! Το ότι οι ρουφιάνοι είναι γλοιώδη σκουλήκια δεν υπάρχει καμία αμφιβολία είτε είμαστε δέκτες ρουφιανιών είτε όχι. Υπάρχει όμως και η περίπτωση οι ίδιοι οι ρουφιάνοι να μην το αισθάνονται και να μην θέλουν να το καταλάβουν διότι μεγάλωσαν σε ένα θλιβερό περιβάλλον με τέτοιου είδους αξίες και αρχές. Για το λόγο αυτό δεν τους βολεύει να το αισθανθούν και να το κατανοήσουν λες και είναι γεννημένοι σκουλήκια.
Τελικά ξέρετε ποιο από τα αρπακτικά δαγκώνει πιο άσχημα; Από τα άγρια ο συκοφάντης και ο ρουφιάνος, από δε τα ήρεμα ο κόλακας.
Άραγε την ιδιότητα του ρουφιάνου, την έχουν έμφυτη κάποιοι ή είναι κάτι που καλλιεργούν χρόνο με το χρόνο; Το να φυτρώνεις εκεί που δε σε σπέρνουν δηλαδή και να φέρνεις τα πάνω κάτω, προσδίδει ικανοποίηση σε κάποιους; Κι αν ναι, τι είδους ικανοποίηση;
Σαν τι ικανοποίηση μπορεί να αντλεί μια γυναίκα που ρουφιανεύει στις φίλες της τον άντρα που θέλει υστερικά να παντρευτεί και αντίστροφα;
Υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν και κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Είναι οι λεγόμενοι «άνθρωποι – μπλέντερ». Θα τους δεις να περιφέρονται από παρέα σε παρέα και να προσπαθούν να τα έχουν καλά με όλους. Θα τους ξεχωρίσεις από το βλέμμα τους αυτό το σατανικό «παρατηρώ τα πάντα για να έχω κάτι να σχολιάσω». Η ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ φωνάζει πάνω τους από χιλιόμετρα. Κάνουν γνωριμίες με ημερομηνία λήξης που συνήθως θέτουν οι ίδιοι με τις πράξεις τους.
Αποπνέουν έναν αέρα εμπιστοσύνης και παράλληλα αβεβαιότητας. Μέσα σου ξέρεις πως δεν πρέπει να ανοιχτείς και πολύ μαζί τους γιατί θα μπλέξεις - ή μάλλον θα σε μπλέξουν - αλλά κατά ένα μαγικό τρόπο, μπορούν να σε πείσουν εύκολα να τους πεις αυτά που θέλουν. Θα πιαστούν από μία σου κουβέντα, την εκλαμβάνουν και την «κατανοούν» έτσι όπως αυτοί θέλουν, όπως τους αρέσει και όπως τους βολεύει, κατόπιν να την φέρουν στα μέτρα τους κατά το δοκούν για να την εκμεταλλευτούν στην πορεία καταλλήλως εναντίον σου.
Αμ το άλλο; Να καλύπτεις τον ρουφιάνο λες και πρέπει να του χρωστάς χάρη που «σου άνοιξε τα μάτια» για κάποιο άλλο πρόσωπο; Να μη θες να τον εκθέσεις, κι ας εκτίθεται από μόνος του. Έτσι του δίνεις δύναμη.
Το σωστό θα ήταν να τα βάλεις όλα κάτω και να δεις αν όντως όσα έμαθες απ' τον γλυκό σου καλοθελητή είναι αλήθεια. Στην ανάγκη, κι αν δε βγάζεις άκρη, φέρε και τις δύο πλευρές αντιμέτωπες μεταξύ τους. Εκεί, πέρα από τα λόγια που θα μετρήσεις, θα κόψεις κι αντιδράσεις. Κι αν όντως όσα σου είπε ήταν ψέματα και σ' έβαλε να παρεξηγηθείς με κάποιον άλλον, ξεμπρόστιασε τον μπας και βάλει μυαλό!
Όχι πως θα το κόψει, γιατί ως γνωστόν το χούι δεν κόβεται κι η ρουφιανιά είναι χούι και ανήκει σε φτηνά ανθρωπάκια. Απλά τουλάχιστον εσύ θα ξέρεις πως έχεις το κεφάλι σου ήσυχο και ούτε θα ακούσεις ρουφιανιές για εσένα ξανά, ούτε θα τις πιστέψεις αν σου πουν για κάποιον άλλον.
Έξω ανακατωσούρα, μέσα προβληματισμός, αποτίμηση προσπαθειών, καταγραφή παραλείψεων ή σφαλμάτων, «μάταιες ελπίδες» της ανέχειας, διεκδικήσεις των εισέτι εργαζομένων, λόγοι και αντίλογοι, ατελεύτητες συζητήσεις, χρονοβόρες διαδικασίες, αντίξοες συνθήκες, ξεσπάσματα θυμού, βήματα στην ομίχλη και εκεί στο βάθος ένα ερώτημα που κυκλοφορεί στις γειτονιές και πονοκεφαλιάζει τις ταπεινές, κυρίως, υπάρξεις: Έτσι όπως διαμορφώνονται τα πράγματα, μπορεί άραγε να δει χαΐρι και προκοπή όποιος κάνει την ανάγκη φιλοτιμία; H απάντηση στην κρίση του καθενός. Αρκεί να μην παραγνωρίζεται η απόσταση που ανέκαθεν χώριζε τις αντιλήψεις. Επωφελής για την κοινωνία, βέβαια, η σύμπτωση απόψεων, η συμφωνία στην οποία καταλήγουν οι διάφορες πλευρές για να γίνουν ορθές και δίκαιες ρυθμίσεις, να θεραπευτούν οι αδυναμίες, να μπουν δρομολόγια στην απασχόληση, να αξιοποιηθούν τα προτερήματα, να διορθωθούν τα ελαττώματα, να συνετιστούν οι ανομίες, να χαραχτεί μια ομαλή πορεία προς το μέλλον. Πόσο εύκολα, όμως, γεφυρώνονται οι διιστάμενες απόψεις, ταυτίζονται οι εκτιμήσεις και παραμερίζονται οι αντιρρήσεις; Εντάξει «νους ορά και νους ακούει» κατά την αρχαία φράση του Επιχάρμου από την Κω. Αλλά αν ο παππούς άκουγε τον εγγονό του να περιγράφει τα σημερινά, να εκμυστηρεύεται τις ανησυχίες και τις αγωνίες του ή να κουβεντιάζει γι' αυτά που εμποδίζουν την ανέλιξή του, σίγουρα θα κουνούσε το κεφάλι, θα συννέφιαζε και θα ψιθύριζε «εμείς δεν τα ξέραμε όλα τούτα παιδάκι μου» και δεν θα είχε άδικο. Πώς να προσαρμοστεί, εκών άκων, προς το λεγόμενο «πνεύμα της εποχής», να κατανοήσει τα νέα δεδομένα και τις σκληρές απαιτήσεις, να εξηγήσει τον μπερδεμένο τρόπο ζωής και να δικαιολογήσει το περίσσευμα της κοινωνικής ανοχής;
Και πώς να μάθει τη σύγχρονη σημειολογία, να θυσιάσει τον κουμπαρά της αποταμίευσης στον βωμό του σύνθετου πλέγματος των ανθρώπινων σχέσεων, να ερμηνεύσει τα φραστικά πυροτεχνήματα, να δεχθεί το προβάδισμα στους αριθμούς και τα τερτίπια που βαρυκαρδίζουν τη νεότητα;
Ναι, «γέρικο άλογο καινούργια περπατησιά δεν μαθαίνει», όπως λέει μια παροιμία του λαού μας. Ωστόσο, η μεγάλη απόσταση των αντιλήψεων δεν υπάρχει μόνο μεταξύ της τρίτης ηλικίας και της νιότης. Οι θιασώτες του μεταμοντερνισμού στον καθημερινό βίο δεν ξεχνούν τα περασμένα. Το παλαιό μπορεί, τώρα πια, να μην αρνείται κάθε νεωτερισμό, αλλά ΠΟΤΕ δεν αποδέχτηκε την ΞΕΤΣΙΠΩΣΙΑ, την ξεδιάντροπη συμπεριφορά που χαρακτηρίζει τον κυνισμό.
Η φιλοτιμία προβάλλει αδιάσειστα επιχειρήματα ζητώντας τουλάχιστον ηθική βοήθεια για να καρποφορήσει. Η δε νοοτροπία των εφήμερων, αβίαστων και εύκολων ερωτικών σχέσεων δεν συμβαδίζουν διόλου με το ήθος και την αξιοπρέπεια. Μήπως συμμερίζεται ο γεμάτος κορβανάς το άδειο στομάχι; Μήπως συμμερίζεται η γυναίκα αρπακτικό των εφήμερων και εύκολων σχέσεων και της χαμηλής ηθικής υπόστασης, που την πέφτει (εκδηλώνει ενδιαφέρον και καλά) σε άντρες που επιλέγει σε κάθε αλλαγή του εργασιακού της χώρου, την σεμνή και σοβαρή γυναίκα ηρωίδα; Συμμερίζεται ο αλήτης τον άνδρα με ήθος και αξίες? Συμπλέει η ανιδιοτέλεια με την ιδιοτέλεια? Συμμερίζεται το λαμόγιο αρπακτικό τον κάθε αλληλέγγυο αγωνιστή και αγωνίστρια? Συμπλέει η πονηριά με την ειλικρίνεια και την εξυπνάδα; Μπορεί να ανοίξει την καρδιά της η παλιανθρωπιά και η εκμετάλλευση στην καλοσύνη και την αλληλεγγύη; Αφετηρία τους, σημείο εκκίνησης όμως, είναι η απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στις αντιλήψεις για τα εγκόσμια, ο διαφορετικός τρόπος σκέψης για την αντιμετώπιση μιας πραγματικότητας που βολοδέρνει σε κυκεώνα, αλλάζοντας σχήματα και χρώματα, ανάλογα με τα συμφέροντα και τις περιστάσεις...
Τελικά υπάρχουν δυο διαφορετικοί κόσμοι!!
Ποιες γνώσεις θα καταφέρουν να βρουν την άκρη;
Η ειλικρίνεια και η ντομπροσύνη
Δε φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει, που σ' έπλασε όπως ήθελε αυτή!
αυτό το λέει ο στίχος του τραγουδιού και ποιός του ρίχνει άδικο!
Ασφαλώς και δεν φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει ασυζητητί. Τα φταίει γιατί αυτό είχε ανάγκη, αυτό αναζητούσε, αυτό αποζητούσε και έψαχνε απεγνωσμένα, να σε πλάσει κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του φανταστικού έρωτα και της φανταστικής αγάπης που είχε τόσο ωραία δημιουργήσει μέσα στο μυαλό του.
Για να σου εξηγήσω να καταλάβεις τι εννοώ, δεν ήθελε και τίποτα εξωπραγματικό. Δεν σε ήθελε πανέμορφη ή σαν το μοντέλο, με πράσινα, γαλανά μάτια, θεληματικό στήθος και εντυπωσιακό πισινό που να εντυπωσιάζει στο πέρασμά της κάθε δύσκολο αρσενικό. Δεν σε ήθελε τον γόη του Hollywood που θα θαμπώσει κάθε γυναίκα στο πέρασμά σου. Δεν ήθελε σε κάθε σας έξοδο να του/την πρήζεις τα συκώτια. Ήθελε απλά και μόνο να είσαι μαζί του/της, δίπλα του/της και να είσαι ειλικρινής και αληθινή/ος.
Τρυφερή/ος ήθελε να είσαι και να του λες κανένα γλυκόλογο – και να το εννοείς ασφαλώς – να τον/την προσέχεις, να τον/την σέβεσαι, να είσαι και λίγο ερωτευμένη/ος μαζί του/της, να έχει τις προϋποθέσεις όχι μόνο του άντρα συζύγου για να ξοδεύεται και να περνάς εσύ καλά αλλά και του/της αγαπημένου/ης, ή τουλάχιστον μια ζάλη να την νιώθεις όταν τον/την κοιτάς ή τον/την φιλάς και τον/την αγγίζεις και όχι όπως πριν απ' αυτόν στην κάθε σου προηγούμενη αλλά και μετέπειτα πρόστυχη επαφή σου. Ήθελε να νοιάζεσαι γι' αυτόν, να ψάχνεις να τον βρεις όταν σου λείπει, να τον σκέφτεσαι, να τον φροντίζεις και όχι όταν σου ζητάει να του φτιάξεις έναν καφέ να του λες «ας έφερνες απ' έξω»
Αλλά αυτό που ήθελε πάνω και πρώτα απ' όλα είναι να μπορούσες να ήσουν ειλικρινής μαζί του και όχι ΞΕΤΣΙΠΩΤΗ υπάρχει διαφορά και μάλιστα μεγάλη.
Ειδικά αυτό για την ειλικρίνεια ξέχασε το, δεν υπάρχει αυτό! Μάζεψε λοιπόν τη φαντασία σου και βάλ' τη να γράψει κανένα παραμύθι, κανένα σεναριάκι μπας και αξιοποιηθεί σε κανέναν ρόλο του ΦΑΝΤΑΣΜΕΝΟΥ τύπου σου εκεί και νιώσεις και εσύ ότι κάτι έχει πιάσει τόπο".
Όμως τώρα βρε φωνή μου υψικαμίνου τελείως μεταξύ μας, ποιά "απαίτηση" από τις παραπάνω είναι δύσκολη να πραγματοποιήσει ένας άντρας για μια γυναίκα ή και το αντίστροφο; Να του/την πει το γλυκόλογο και να το εννοεί ασφαλώς, να το πει γιατί το θέλει και του/της βγαίνει, όχι να το πει επειδή τον/την έχει προκαλέσει με τα χίλια ζόρια να του το πει. Ποιό άλλο; να είναι ερωτευμένη/ος και να του/της το δείχνει, τι θα πάθει πες μου ειλικρινά, θα ρίξει τον εγωισμό του/της; Αυτός/η θα είναι εκεί και να 'ναι σίγουρη/ος πως θα βρει χίλιους και έναν τρόπους να τον/την ανεβάσει! Τι, να του/την στείλει ένα μήνυμα να του/της πει ότι του/της λείπει; Ας το στείλει, ποιό είναι το κακό μωρέ; Θα πέσει η υπόληψή της/του; Ο εγωισμός του/της; Θα γίνει λιγότερο γυναίκα/άντρας στα μάτια του/της;
Φώναξέ του λίγο ότι σε θαυμάζω, σε καμαρώνω που έφτασες τόσο ψηλά, για τα όσα έχεις κάνει στη ζωή σου τόσο δύσκολα και μάλιστα έντιμα μέσα από αντίξοες συνθήκες. Πες του/της ότι δεν θέλεις να τον/την χάσεις ότι είναι ο καλύτερος/η και μην τον/την συγκρίνεις με πρώην ευκαιριακούς αλήτες και ευκαιριακές πόρνες κάτι σκουπίδια που αντλούσαν ευκαιριακά την ηδονή από σένα αλλά κι εσύ από εκείνους. Γιατί δεν είσαι ειλικρινής μαζί του/της και να μη του/της λες ψέματα, ή τουλάχιστον να μη του/της κρύβεις την αλήθεια; Και η αλήθεια τελικά δεν είναι το «ξέρεις κάτι αγάπη μου πριν από σένα είχα τόσους και τόσες». Ναι είναι μια κυνική "αλήθεια" ΞΕΤΣΙΠΩΣΙΑ δηλαδή και τίποτ' άλλο και την ξέρει ο καθένας μας και η κάθε μία. Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να ΑΛΛΑΞΕΙΣ, να βγεις από το λήθαργο του σαθρού σου περιβάλλοντος, του ανήθικου κάσμου σου, της ανήθικης νοοτροπίας σου και να συμπορευτείς μαζί του/της σε μια καινούργια ζωή με αγάπη και ηρεμία χωρίς συγκρίσεις, συμπλέγματα, ανασφάλειες, φόβους με ανώμαλες και διεστραμμένες σκέψεις αλλά και πράξεις.
Χμ, ναι τώρα που το ξαναδιαβάζω αυτό το τελευταίο, ναι αυτό είναι λιγουλάκι δύσκολο. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο το να είναι κάποιος/α ειλικρινής θέλει πέραν της μόδας και του ξυρίσματος κάποιων περιοχών του σώματος (αναγκαίο κι αυτό δε λέω) αλλά να έχει εκτός των κάποιων κοινωνικών δραστηριοτήτων και μια καλλιέργεια και δεν εννοώ κάποιο πανεπιστημιακό πτυχίο. Κάποιοι «κύριοι» και «κυρίες» με την αλήθεια και την ειλικρίνεια τα έχουν τσουγκρίσει από γεννησιμιού τους γιατί έτσι έμαθαν από τους μέντορές τους μέσα σ' ένα περιβάλλον της αρπαχτής της ρεμούλας και του βολέματος ή τα έχουν τελείως μπερδέψει. Δειλία είναι πάντως να ξέρεις, να του/της το πεις να μη γελιέται. Δειλία και ανασφάλεια και ας έχει γεννήσει και έχει κάνει παιδιά η «όμορφη κυρία» ή έχει ένα πανεπιστημιακό πτυχίο και περνιέται για ευφυΐα κι ας έχει κάνει στρατό και έχει φυλάξει και σκοπιά και έχει ρίξει και πυρά ο «γόης»! Δειλία και ανασφάλεια! Φοβάται το ξεβόλεμά του. Ναι, προσωρινά δεν θα το χάσει με την ανειλικρίνεια και την ψευτιά του, αλλά μακροπρόθεσμα, η πτώση του θα είναι θορυβώδης.
Άκου με λοιπόν φωνούλα μου υψικαμίνου και πήγαινε να του/της τα πεις να ξέρει. Το να είναι ειλικρινής με τον άνθρωπο της ζωής του/της, το να μη του/της λέει ψέματα ή τουλάχιστον να μη του/της κρύβει την αλήθεια δεν τον/την μειώνει ως άνδρα ή ως γυναίκα, δεν χάνει γραμμάριο από το «ωραίο» παρουσιαστικό του/της, πίστεψε με. Το αντίθετο θα έλεγα. Το να του/της πει την αλήθεια και όχι την «αλήθεια» στα μάτια του την κάνει πιο γυναίκα από «ωραία» και στα μάτια της πιο άντρα από «γόη».
Οι ισορροπημένοι άνθρωποι πες το και ας το κρατήσουν αυτό καλά στο μυαλό τους άνδρες και γυναίκες, εκτιμούμε όχι την «αλήθεια» αλλά την ΑΛΗΘΕΙΑ που προϋποθέτει αγάπη και λαχτάρα. Αντέχουμε, είμαστε από τη φύση μας δυνατοί και αλεξίσφαιροι. Θέλουμε όμως να ξέρουμε, θέλουμε να μας τη λέει όχι να την ανακαλύπτουμε τυχαία και από σπόντα. Την αλήθεια και την ειλικρίνεια οι ισορροπημένοι με αισθήματα και συναισθήματα την έχουμε πως να στο πω βρε παιδί μου σαν GPS, μας βοηθάει να μην χάνουμε το δρόμο μας, να μην αποπροσανατολιζόμαστε. Η αλήθεια και η ειλικρίνεια μας βοηθάει να ξέρουμε πως να αντιμετωπίσουμε την σχέση που έχουμε, να ξέρουμε αν αξίζει ή δεν αξίζει όχι μόνο για εμάς αλλά και για αυτόν/η που έχουμε δίπλα μας.
Ναι ξέρω τώρα τι θα μου πεις μικρή και ανόητη φωνούλα υψικαμίνου και θα με ξενερώσεις πάλι "Εγώ θα πάω να της τα πω, αλλά ως γνωστόν φωνή βοώντος εν τη έρημο.
Μερικοί λένε ότι είναι ειλικρινείς.
Τι είδους ειλικρίνεια μπορεί να είναι από κάποιον όταν αποκαλέσει κουτσό ή μονόφθαλμο έναν ανάπηρο που όντως είναι? Το να επισημάνεις ενώπιων τους ότι ο άνδρας είναι κουτσός, χρησιμοποιώντας τη λέξη κουτσός, και η γυναίκα μονόφθαλμη, χρησιμοποιώντας πάλι τη λέξη μονόφθαλμη, ναι είναι μια κυνική αλήθεια, είσαι «ειλικρινής», μόνο που στην περίπτωση αυτή αυτού του είδους η ειλικρίνεια είναι ξετσιπωσιά και παλιανθρωπιά.
Πόσο ειλικρινής και ποιο να είναι άραγε το ήθος ενός άνδρα που αποκαλύπτει κυνικά και ξεδιάντροπα στη γυναίκα του ότι είχε κρυφή σχέση με τη γειτόνισσα? Ότι η αρέσκειά του ήταν και είναι και μάλιστα εν αγνεία της γυναίκας του, τα μπαράκια, οι μπαρόβιες, τα σκυλάδικα και οι καμπαρετζούδες διότι αυτή δεν ήταν σε θέση αλλά ούτε και ήθελε να τον ακολουθεί σε τέτοιους χώρους?
Πόσο ειλικρινής μπορεί να είναι μια γυναίκα που κατηγορεί τις φίλες της στον άνθρωπο που θέλει με νύχια και με δόντια να τον παντρευτεί και παράλληλα να κατηγορεί τον «αγαπημένο» της στις φίλες της ότι τις αποκαλεί γυναίκες χαμηλής και αμβλυμμένης ηθικής;
Πόσο ειλικρινής μπορεί να είναι μια «κυρία» που κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, οδύρεται και ουρλιάζει ακόμα και για μια καλημέρα που θα πει ο άντρας της σε μια γνωστή και αξιόλογη κυρία ιδιαίτερα μέσα από τον εργασιακό ή πολιτικό του χώρο ενώ η ίδια πράττει το ίδιο ασύστολα και χυδαία με αγνώστους που βρίσκει ευκαιριακά στο face book;
Πόσο ειλικρινής μπορεί να είναι μια γυναίκα χωρισμένη με μεγάλα παιδιά που ενώ κυκλοφορεί αγκαλιά μαζί με κάποιον άνδρα που κάποτε τον θεωρούσε σιχαμερό και κακάσχημο σε χώρους που πριν 20 μέρες κυκλοφορούσε με άλλο ταίρι και να ισχυρίζονται αμφότεροι ότι μεταξύ τους δεν συμβαίνει τίποτα? «Η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, ΠΡΕΠΕΙ και να φαίνεται». Η φράση είχε ειπωθεί από τον Ιούλιο Καίσαρα για την τότε σύζυγό του.
Όλα τα παραπάνω όταν γίνονται εν κρυπτό φυσικά και δεν είναι αυτό ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ.
Όταν γίνονται και ομολογούνται αυτό δε λέγεται ειλικρίνεια αλλά ΞΕΤΣΙΠΩΣΙΑ.
Το τι πρέπει να γίνει και το πώς πρέπει να λειτουργούμε όλοι το αντιλαμβάνονται. Το δίκιο, η αλήθεια, το σωστό, η αξιοπρέπεια, η ανθρωπιά, η καλοσύνη, το ήθος, η ευγένεια, η στοργή, η τρυφερότητα, η αγάπη δεν είναι σε καμία μα… σε καμία περίπτωση έννοιες υποκειμενικές. Ουσιαστικά οι ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΣΥΝΑΛΛΑΓΕΣ και οι ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΕΣ ΟΡΕΞΕΙΣ δεν είχαν ποτέ και ούτε πρόκειται να έχουν μέσα τους κάποια από τις παραπάνω λέξεις. Αυτό που είχαν και πάντα θα έχουν είναι έναν κυνισμό και ένα ποσοστό κτηνωδίας.
Το ήθος είναι η στάση που εδράζεται σε εσωτερική παρόρμηση να είμαι δίκαιος, τίμιος, συνεπής, συμπονετικός, ανθρώπινος και τα συναφή επειδή το αισθάνομαι εσώτερη ανάγκη μου να είμαι έτσι, ασχέτως με το πώς φαίνομαι εξωτερικά. Αυτός είναι ο λόγος, που άνθρωποι με ήθος, καμιά φορά έως σημείου αυταπάρνησης μικρής ή μεγάλης, συχνά φαντάζουν παρανοϊκοί και υπερβολικοί για τα κοινά μέτρα μέχρι που είναι σε θέση να θέσουν σε άμεσο κίνδυνο και τη ζωή τους ακόμα. Η ανθρωπιά τους και το αίσθημα δικαίου ξεπερνά την κοινή λογική και πρακτική. Αντίθετα, άνθρωποι με το περίβλημα του ήθους, την ηθική ή ηθικισμό καλύτερα, (π)ηθικίζοντας ήθος δηλαδή, ενώ προφυλάσσουν προσεκτικά την κοινωνική τους εικόνα, συχνά και σε περιπτώσεις που δεν εκτίθενται και δεν κινδυνεύουν, μπορεί να συμπεριφέρονται άδικα, άτιμα, ανάλγητα, σκληρά και απάνθρωπα, γενικώς εγωκεντρικά.
Μια χωρισμένη γυναίκα με μεγάλα παιδιά που έχει δεσμό με κάποιον που πάση θυσία και με πιέσεις θέλει να τον παντρευτεί που δεν επιχειρεί να ρίξει έναν άλλον άντρα επειδή ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΩΡΕΙ ΕΦΙΚΤΟ, είναι άλλο από μια άλλη γυναίκα που δεν πράττει κάτι παρόμοιο επειδή ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΩΡΕΙ ΗΘΙΚΟ. Κι ας έχει εξασφαλίσει ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνει αντιληπτή από τον άντρα που έχει σχέση μαζί του. Παρ' όλα αυτά δεν διανοείται να το κάνει, διότι το ήθος δεν έχει κριτήρια εξωτερικά, επιφανειακά, ευκαιριακά ή ποσοτικά, αλλά ΠΟΙΟΤΙΚΑ και ΜΟΝΟ. Το πιθανότερο είναι ότι η πρώτη θα πει την δεύτερη στην καλύτερη περίπτωση 'ρομαντική' και στη χειρότερη 'κορόιδο'.
Κατά τον Πλάτωνα, η σωστή διαπαιδαγώγηση και η διαμόρφωση του ήθους, δηλαδή του χαρακτήρα του ανθρώπου, πρέπει να γίνεται από μικρή ηλικία. Στην παιδική ηλικία, μπορούν να τεθούν οι βάσεις για την εξέλιξη της προσωπικότητας του ανθρώπου. Επομένως, το ήθος του ανθρώπου διαμορφώνεται ανάλογα με το πως έχει εθιστεί από μικρή ηλικία να σκέφτεται, να πράττει, να συναισθάνεται, να αντιδρά.
Πολλοί είναι οι παράμετροι, οι οποίοι επηρεάζουν τη στάση που διατηρεί ένας άνθρωπος έναντι σε έναν ηθικό προβληματισμό. Η διατύπωση του ηθικού διλήμματος, οι κοινωνικές συνθήκες, η προδιάθεση του ατόμου τη δεδομένη στιγμή, οι πολιτικές, οι θρησκευτικές και οι φιλοσοφικές πεποιθήσεις, καθώς και το γεωγραφικό, το τεχνολογικό και το πολιτισμικό περιβάλλον, διαμορφώνουν αναλόγως τη συμπεριφορά του ατόμου απέναντι στο όποιο ηθικό ζήτημα. Τέλος, καθοριστικό ρόλο στη στάση που θα διατηρήσει ο άνθρωπος απέναντι σε κάθε ηθικό δίλημμα που εγείρεται, διαδραματίζει η ελευθερία, το αυτεξούσιο.
Σοβαρότητα και γελοιότητα
«Το να παριστάνεις τον σπουδαίο στον εαυτό σου είναι τόσο σημαντικό, όσο γελοίο είναι να παριστάνεις τον σπουδαίο στους άλλους», (Φρανσουά ντε Λα Ροσφουκώ).
Η τοξικότερη και καταπιεστικότερη Ελληνική συνήθεια διαχρονικά, αποτελεί την πρωταγωνίστρια αυτού του κειμένου.
Είναι αυτή η «ασθένεια», που καθιστά τον «πάσχοντα» δέσμιο της ίδιας του της ψυχοσύνθεσης, καθώς ως «στρατηγική» υιοθετείται από ανασφαλή άτομα, που αρέσκονται να επιβεβαιώνονται στα μάτια του κόσμου κι όχι στα δικά τους μάτια. Ουσιαστικά και κυριολεκτικά, η σοβαροφάνεια αποτελεί χαρακτηριστικό ανολοκλήρωτων προσωπικοτήτων, που εξαρτούν την ύπαρξή τους, από τη ρηχή αποδοχή ή απόρριψη των άλλων και διαμορφώνουν αναπόφευκτα μία προβληματική και δέσμια ψυχοσύνθεση, άρα και ζωή.
Για παράδειγμα: Έκανε κάποιος εμποράκος της γνώσης κριτική στον Πρωθυπουργό της χώρας Αλέξη Τσίπρα για τα Αγγλικά του και τον αποκάλεσε ανόητο.
Το να κάνει οποιοσδήποτε θεμιτή και λογική κριτική είναι όχι μόνο αποδεκτό και μη κατακριτέο αλλά ενδείκνυται. Το να χαρακτηρίζεις όμως τον τρεις φορές εκλεγμένο Πρωθυπουργό της χώρας ανόητο είναι γελοίο και μάλιστα συμπλεγματικό και κομπλεξικό. Δηλαδή ένας εμποράκος της γνώσης που δεν σταυρώνει πελάτες για να τους «μάθει» να λύνουν μερικές ασκήσεις από τις πενήντα άντε εβδομήντα που έμαθε ο ίδιος που τις λύνει και τις ξαναλύνει για χρόνια να αποκαλεί, με τα δικά του σαθρά και γελοία άρθρα, τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας ανόητο. Ε, αυτό κι αν είναι γελοίο και αυτός που το εκφράζει είναι το λιγότερο γελοίος για να μη πω κάτι χειρότερο. Είναι κάτι ψώνια που περνιούνται για διάνοιες και νομίζουν ότι είναι της εμβέλειας του Albert Einstein ή του Robert Openhaimer, του Enrico Fermi, του Max Plank, του Auguste Piccard κ.λ.π. οι οποίοι με το ζόρι και μετά από 7 χρόνια κατάφεραν στη ζωή τους να πάρουν ένα πτυχιάκι κι αυτό με το πορτοφόλι του μπαμπάκα τους που η ορθογραφία τους είναι τέτοια που τη λέξη «πάρτι» τη γράφουν με ύψιλον (υ), το δε ρήμα είμαι στο πρώτο πληθυντικό του παρατατικού «ήμασταν» το δολοφονούν γράφοντάς το με έψιλον γιώτα (ει) και πολλές άλλες φραστικές και ορθογραφικές παπαριές.
Σε όποιον τομέα και σε όποιο χώρο κι αν στρέψουμε το βλέμμα μας στην Ελληνική κοινωνία, κάθε εποχής, θα αντικρίσουμε σοβαροφανείς ανθρώπους, ψώνια που καταπιέζονται στον κόπο τους να πείσουν, με κάθε άμεσο ή έμμεσο τρόπο, για ένα φανταστικό «φαίνομαι», που ουδεμία σχέση έχει με το αδούλευτο «είναι» τους. Ιδίως σε πολλά χαμηλής στάθμης και ηθικής κυκλώματα, που δεν είναι συνήθως εργάτες και αγρότες χωρίς πανεπιστημιακή κατάρτιση (διαφέρει υπέρμετρα από τη μόρφωση και καλλιέργεια του ατόμου), εντοπίζουμε παντού «αστειάτορες», που διαρκώς «ΘΑ» κάνουν, «ΘΑ» δείξουν, «ΕΧΟΥΝ» κάνει πιστεύοντας προφανώς, ότι η αξία βρίσκεται στα παραμύθια κι όχι στην ικανότητα, την ειλικρίνεια και την παιδεία, που θα αποδείκνυαν εμπράκτως, ΑΝ φυσικά διέθεταν. Είναι εκείνοι οι αναξιόπιστοι ΚΑΘΕ ΙΧΝΟΥΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ, που γνωρίζουν μεν τους κανόνες του «I know how to live», αγνοούν όμως τη δύναμη, που αποπνέει η καθοριστική δράση τους, σε κάθε συναναστροφή με τους άλλους, απ' την οποία όλοι τελικά κρινόμαστε.
Αντί λοιπόν, να κρυβόμαστε πίσω απ' το δάχτυλό μας και να κοπιάζουμε ΜΟΝΙΜΩΣ για μία μακιγιαρισμένη επιφάνεια με ημερομηνία λήξης, ας καλλιεργήσουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ την πρώτη ύλη των αισθημάτων και συναισθημάτων μας, των οποίων και μόνο η ύπαρξη, μας καθιστά ξεχωριστούς, σε τόσο αναίσθητη κοινωνία. Εξάλλου, η ουσία και κυρίως η αλήθεια βρίσκονται στο γεγονός, ότι τίποτα σπουδαίο δεν αποκτάμε, αν πρωτίστως δε γίνουμε αντάξιοί του. Είμαστε και θα είμαστε ΑΥΤΑ που κάνουμε, με τον ΤΡΟΠΟ που επιλέγουμε να τα κάνουμε. Όσο αισθητικά όμορφα κι αν ντυθεί το «λέγειν» και το «φαίνεσθαι», κάποια στιγμή ξεντύνεται. Αυτή η γυμνή αλήθεια του «είναι» μας λοιπόν, είτε γοητεύει, είτε απογοητεύει. Είμαστε ανθρώπινα θνητά όντα, που αντί να απολαμβάνουμε την άγνωστης διάρκειας ζωή μας, διατηρώντας άσβεστη την παιδική μας αθωότητα, σε όλες τις πανέμορφες αυθόρμητες εκδηλώσεις της, βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε… με σοβαροφάνεια, πονηριά και ιδιοτέλεια!
Κλείνοντας με τους ΣΟΒΑΡΟΥΣ, εκείνους τους «τρελούς» πλέον, μέσα στους τόσους «λογικούς» σοβαροφανείς, αξίζουν να εκθειάσω τη γοητεία, που αποπνέει η αλήθεια κι η αυθεντική ελευθερία τους σε κάθε τι, ακόμα και στην ατέλεια, που η ανθρώπινη φύση όλων μας, ούτως ή άλλως, εμπεριέχει. Με τα λάθη τους και τα σωστά τους, αναμφίβολα είναι κλάσης ανώτερα ψυχικά και πνευματικά όντα, από κάθε πλασματικό σοβαροφανή καρνάβαλο. Είναι εκείνοι, που ουδέποτε καταντούν τα λόγια τους αναντίστοιχα των πράξεών τους, γιατί πολύ απλά ακολουθούν πιστά τις αρχές και τις αξίες, που η παιδεία τους υποδεικνύει. Είναι αυτοί, που δεν κομπλάρουν να τσαλακώνονται, κυκλοφορώντας παντού με την ψυχή και την αλήθεια τους, φορεμένες στο πρόσωπο, σεβόμενοι εμπράκτως τον άνθρωπο, κάθε άνθρωπο ανεξαιρέτως. Είναι οι ωραίοι αυθεντικοί Άνθρωποι, που ούτε καν σκέφτονται να εξαπατήσουν, διότι έχουν την ικανότητα και το ψυχικό υπόβαθρο, να τιμήσουν κάθε λέξη με την πράξη τους. Είναι οι μόνοι ικανοί τελικά, να αλλάξουν τον άθλιο τούτο κόσμο και όπως θα διαπιστώσετε έκπληκτοι όλοι κάποτε… θα καταφέρουν να τον αλλάξουν… όχι με τη γελοία σοβαροφάνεια, αλλά με την υπεύθυνη σοβαρότητα… που χαρακτηρίζει κάθε πλούσια δράση τους!
Δρ. Ευάγγελος Ιωακειμίδης
Διδάκτωρ Μηχανικός Ε. Μ. Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου