Ο Ευάγγελος Αβέρωφ στη Βουλή των Ελλήνων στις 17 Σεπτεμβρίου του 1959 για την Γλώσσα που μιλούσαν στα Σκόπια στην τότε ενιαία Γιουγκοσλαβία.
Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2019
Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας
Βασίλης Ραφαηλίδης
Ο ηθικός σοσιαλισμός είναι δυνατός διότι προϋπήρξε ο ανήθικος καπιταλισμός. Ηθικός καπιταλισμός ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ, ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ.
Η ιστορία βαδίζει το δύσκολο δρόμο της, ερήμην της ηθικής. Βέβαια, η ηθική υπάρχει πάντα, αλλά μόνο για να ελέγχονται από την κοινωνία τα καταστροφικά ένστικτα και ο άκρατος εγωισμός, μέσα από ένα πλέγμα απαγορεύσεων, που κατά κανόνα έχουν θεϊκή επικύρωση, ώστε να γίνονται, αν όχι περισσότερο πειστικές οι απαγορεύσεις, τουλάχιστον περισσότερο επίφοβες.
Κατά κάποιον τρόπο, οι δέκα εντολές είναι τα δέκα άρθρα του χριστιανικού ηθικού «συντάγματος» (κώδικα) πάνω στα οποία στηρίζονται οι επιμέρους ηθικοί νόμοι. Όμως, η τήρηση αυτού του «συντάγματος» δεν επαφίεται στο χριστιανισμό των χριστιανών, όπως το κυρίως ειπείν σύνταγμα στον πατριωτισμό των Ελλήνων, αλλά στο φόβο της τιμωρίας στον άλλο κόσμο. Που όσοι τον αψηφούν κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους στη Γη.
Σου λένε οι άνθρωποι, και δικαίως: Αυτόν εδώ τον κόσμο, τον βλέπουμε και τον ξέρουμε. Τον «άλλο κόσμο» όμως δεν τον βλέπουμε και γι' αυτό τον φανταζόμαστε, ή τον ονειρευόμαστε. Λοιπόν, ας τα βολέψουμε πρώτα στον ορατό κόσμο, κι ας αφήσουμε τη φροντίδα για τον αόρατο στους παπάδες, που είναι ειδικοί και ξέρουν καλύτερα.
Οι δυο κόσμοι, «αυτός» και ο «άλλος», πάντα μπέρδευαν ο ένας τον άλλο, σαν να στέκονταν εχθρικά ο ένας απέναντι στον άλλο: Αν πρόκοβες σ' αυτόν τον κόσμο, θα 'σουν ένας ανεπρόκοπος στον άλλο. Αλλά αν σιγουρευόσουν πως κέρδισες τον άλλο, θα αδιαφορούσες εντελώς για τούτον. Κι έτσι, τούτος ο κόσμος έγινε τελικά για τους έξυπνους κι ο άλλος για τους χάχες, όπως άλλωστε το λέει ρητά και κατηγορηματικά κι εκείνο το «,μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι».
Η υπερβολική φροντίδα για τη «βασιλεία των ουρανών» αφήνει ελεύθερο το πεδίο δράσης των βασιλέων επί της Γης, καθώς και όλων των βασιλικών ή μη καθαρμάτων. Ο καθένας στο βασίλειό του, λοιπόν, κι ο φτωχός στο δικό του εις τους ουρανούς, ένθ' απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός.
Παρά ταύτα, παρά δηλαδή τις θεϊκά κατοχυρωμένες ηθικές απαγορεύσεις, η ανηθικότητα δεν έλλειψε ποτέ από τη Γη. Ευτυχώς, γιατί οι ηθικοί άνθρωποι εκτός από διαρκώς τρομαγμένοι εξαιτίας της ύπαρξης της κόλασης, είναι και βαθύτατα ανήθικοι στο βάθος βάθος. Διότι εξαρτούν την ηθικότητά τους από το αόρατο μαστίγιο του θεού, κι όχι από το ήθος, δηλαδή τη βαθιά και βιωματική κατανόηση της αξίας και της σημασίας του καλού εν τω κόσμω, που το πράττει κανείς χωρίς να περιμένει καμιά ανταμοιβή στον άλλο κόσμο, έτσι, γιατί είναι όντως καλός, κι όχι γιατί του είπε ο παπάς της ενορίας πως πρέπει να είναι καλός, για να πάρει το βραβείο στους ουρανούς, ως αριστεύσας μαθητής επί της Γης! Εδώ σε θέλω κάβουρα! να περπατάς στα κάρβουνα της γης και να μην καίγεσαι. Κι όχι να παριστάνεις τον καλό, ενώ δεν είσαι παρά ένα τρομοκρατημένο ανθρωπάκι, που είναι καλό θέλει δεν θέλει, του αρέσει δεν του αρέσει, το μπορεί δεν το μπορεί.
Πάντως, και παρά τις ηθικές απαγορεύσεις, η κοινωνία δεν ηθικολογεί. Ηθικολογούν μόνο τα άτομα. Για τον απλό λόγο πως η ηθική είναι μια προσωπική σχέση με το καλό και το κακό, ενώ η κοινωνία, παρόλο που αποτελείται από άτομα, δεν είναι το άθροισμα των ατόμων που τη συναποτελούν, αλλά ένα «μόρφωμα» όπως λέμε, δηλαδή μια «οντότητα» στατιστική και συνεπώς υπερπροσωπική. Μια ομάδα ανθρώπων που αποτελείται, ας πούμε, από σένα, από μένα κι από τον Φούφουτο, ή όποιον άλλο τέλος πάντων, που δρα σαν ομάδα χωρίς να εξατομικεύει τη δράση του καθένα, αλλά αθροίζοντας τη δράση του καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, δίνει ένα «άθροισμα» συμπεριφοράς που καμιά σχέση δεν έχει με τη συμπεριφορά του καθένα χωριστά, παρότι ο καθένας χωριστά παίρνει μέρος στον καθορισμό του αθροίσματος.
Θα καταλάβετε καλύτερα τη στατιστική έννοια (το μέσο όρο) του αθροίσματος αυτού, αν βρεθείτε σε μια διαδήλωση, όπου η μάζα ενεργεί και φέρεται, ηθικά ή ανήθικα, αναλώγως, σαν μια υπερπρόσωπη οντότητα (μόρφωμα). Είναι απόλυτα βέβαιο, πως μια τέτοια ομάδα ανθρώπων έχει μεγαλύτερη αίσθηση του κακού παρά του καλού. Γι αυτό, άλλωστε, φοβούνται τις ομάδες, κυρίως τις εξαιρετικά πολυάριθμες, οι εξουσιαστές. Ξέρουν τι τους περιμένει αν περιπλακούν σε μια ομάδα που ενεργεί ως μόρφωμα και όχι εξατομικευμένα. Κι η ομάδα αυτή έχει συγκροτηθεί για να υπερασπιστεί κάποια συγκεκριμένα συμφέροντά της κι όταν αυτά είναι ζωτικά δηλαδή άμεσον σχέσιν έχοντα με τη ζωή των ατόμων, μπορεί να γίνει χαμός στην πιο απόλυτη κυριολεξία. Εκείνη τη στιγμή, το καθένα χωριστά από τα άτομα της ομάδας, στέλνει περίπατο την ηθική του, και το κακό εμφανίζεται σ' όλο του το καταστροφικό μεγαλείο.
Η τεράστια δύναμη της μάζας, που την τρέμουν οι πάντες, έχει τη ρίζα της σ' αυτή την προσωρινή έστω κατάργηση της καταναγκαστικής ηθικής, που όπως είπαμε δεν πρέπει να συγχέεται με το ήθος, δηλαδή με τη βιωματική και αυθόρμητη ηθικότητα, που δεν στηρίζεται στην ποινή και την τιμωρία. Μπορούμε να μιλάμε για το ήθος μιας ομάδας ανθρώπων, που κι αυτό είναι στατιστικά καθορισμένο (κατά μέσον όρο προσδιορισμένο), ποτέ όμως για την ηθική της ομάδας. Διότι η ομάδα, όταν δρα, ξεχνά αυτομάτως τις καταναγκαστικές ηθικές απαγορεύσεις. Κατά κάποιον τρόπο, απελευθερώνεται από την έξωθεν επιβεβλημένη ηθική, και δείχνει το πραγματικό και ουσιαστικό ήθος της - αν βέβαια αυτό υπάρχει στα άτομα που αποτελούν την ομάδα. Αν δεν υπάρχει... χαιρετίσματα στην εξουσία! Που αυτή κι αν είναι ανήθικη! (Κάθε εξουσία είναι εξ ορισμού ανήθικη. Η «καλή εξουσία» υπάρχει μόνο στον Παράδεισο).
Ο ιστορικός ρόλος της ανηθικότητας είναι πολύ μεγαλύτερος από ό,τι της ηθικότητας. Απλή απόδειξη, οι ήρωες. Όπως ξέρουμε, έτσι ονομάζουμε συνήθως αυτούς που σκότωσαν όσο το δυνατόν περισσότερους εχθρούς και στο τέλος σκοτώθηκαν. Και μη μου πείτε, καλά τους έκαναν αφού ήταν εχθροί, γιατί θα αποδειχτείτε φρικαλέοι χριστιανοί. Άλλωστε, είδατε πολλά αγάλματα ηρώων της επιστήμης, των γραμμάτων και των τεχνών; Το πολύ πολύ να είδατε κανέναν ανδριάντα πολιτικού, που δόξασε την πατρίδα δια των στρατιωτών, δηλαδή δια των εντεταλμένων δολοφόνων.
Σας το λέω και να το ξέρετε: Αν θέλετε να σας κάνουν άγαλμα, κάποτε, προσπαθήστε να απαλλαγείτε από τις ηθικές αναστολές. Εννοώ άγαλμα που να το στεφανώνουν στις εθνικές επετείους, κι όχι από τα άλλα, τα μονίμως αστεφάνωτα αγάλματα των ποιητών, που λειτουργούν ως άλλοθι στον κόσμο των βαρβάρων. Άλλωστε, στο σχολείο μας υποχρεώνουν να αποστηθίζουμε ημερομηνίες μαχών κυρίως, τουτέστιν ομαδικών και οργανωμένων σφαγών. Κι ύστερα μας ζητούν να γίνουμε καλοί και ηθικοί άνθρωποι. Τα κτήνη! Ενώ κάθε φορά που θα τα βρουν ζόρια, βάζουν μπροστά το μηχανισμό παραγωγής μαζικής ανηθικότητας, έναν έναν μας θέλουν ηθικούς. Τα ζώα!
Εγώ βρίζω κατά τη συνήθειά μου, όμως η ιστορία γράφει μονίμως στα παλιά της τα παπούτσια την ηθική μου αγανάκτηση. Η ιστορία δεν γράφεται από ηθικολόγους, γράφεται από ανθρώπους αποφασισμένους να σκοτώσουν και να σκοτωθούν αν χρειαστεί για τα συμφέροντά τους. Που, πάρα πολύ συχνά τα βαφτίζουν ιδανικά για να μην καταλαβαίνουμε περί ποιων ακριβώς συμφερόντων πρόκειται. Όταν π.χ. μας προτείνουν να σκοτωθούμε για την πατρίδα (τι πρόταση κι αυτή, μα τον Δία) δεν μας λένε ότι πρόκειται να σκοτωθούμε για τα συμφέροντα της ιθύνουσας τάξης της πατρίδας που κάνει τον πόλεμο, γιατί έχει σοβαρούς οικονομικούς λόγους να τον κάνει.
Είναι πολύ εύκολο να εφεύρει κανείς ιδανικά. Ακόμα και ο Τρωικός πόλεμος έγινε για το (αισθητικό) ιδανικό που επέβαλλαν τα μάτια της ωραίας Ελένης, κι όχι για τους θησαυρούς της Τροίας, που είχαν κάτσει στο μάτι των Αχαιών! Κοίτα να δεις πλάκα, φίλε μου! Να σε στέλνουν να σκοτωθείς, κι αν γυρίσεις ζωντανός να μη σου δίνουν μοιράδι από τη λεία, και να σ' αφήνουν να βολοδέρνεις με τα ιδανικά για τα οποία, λέει, έγινε ο πόλεμος. Τουλάχιστον οι αρχαίοι Έλληνες πρότειναν αισθητικά ιδανικά στους μελλοθάνατους. Ενώ εμείς οι τενεκέδες σκοτωνόμαστε για το «βασιλιά και την πατρίδα». Και καλά για την πατρίδα. Τσιμέντο να γίνει. Αμ, εκείνος ο βασιλιάς, πως διάολο γίνεται και γίνεται ιδανικό; Ω, τι κόσμος ηλίθιων μπαμπά Πλάτωνα!
Η πιο μεγάλη εφεύρεση του καπιταλισμού είναι το κολοσσιαίας σημασίας γεγονός πως παραμέρισε όλα τα άλλα ιδανικά και στη θέση τους έβαλε το χρήμα, όπως γινόταν πάντα στην ιστορία χωρίς να το ομολογούν καθαρά οι πολιτικάντηδες, και οι καθηγητές της ιστορίας που τους βοηθούν αποτελεσματικά. Κύριε, θέλεις να γίνεις πλούσιος; Σκότωσε, ρήμαξε, κλέψε, εξαπάτησε, κι όταν έρθει η ώρα σου εξομολογήσου και άντε στο καλό. Ο Άγιος Πέτρος σε περιμένει στον Παράδεισο.
Ο καπιταλισμός, λοιπόν, έκανε καταμερισμό έργου και στην ηθική. Τοποθέτησε το «κακό» σε τούτο τον κόσμο και το «καλό» στον άλλο, ώστε οι κακοί να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους σε τούτο τον κόσμο και οι καλοί να παίζουν το κομποσκοίνι τους (ίσως και κάτι άλλο) όσο οι κακοί κάνουν «καλές δουλειές». Έτσι γινόταν πάντα στην ιστορία, αλλά ο καπιταλισμός επιτέλους είπε τα πράγματα με τ' όνομά τους. Δηλαδή, δεν το βροντοφώναξε τ' όνομα. Το είπε από μέσα του για να μην τ' ακούσουν οι χαχόλοι και σταματήσουν να σκοτώνονται, για το βασιλιά (κοίτα να δεις πλάκα) και την πατρίδα
Γι' αυτό και πρόκοψε τόσο γρήγορα ο καπιταλισμός. Πρόκοψε, που λέτε, γιατί αναγνώρισε πως η ιστορία είναι «κακή» απ' την (δια τη φύση. Θέλω να πω, πως αναγνώρισε ότι η ιστορία φτιάχνεται και από τους ηθικούς και από τους ανήθικους, εναλλάξ ή κατά ζεύγος, θέλω να πω, μ' άλλα λόγια, πως η ιστορία δεν δίνη πεντάρα για την ηθική. Μπορεί να κλαψουρίζουν οι άνθρωποι μετά από κάθε μάχη, πάντως ο αγώνας δόθηκε και κερδήθηκε - κι αυτό έχει σημασία. Αν δοθεί χωρίς να κερδηθεί, τότε κλάψτα δικαίως. Στον καπιταλισμό μετράει μόνο η αποτελεσματικότητα, και ποτέ η ηθική. Αυτό, βέβαια, γινόταν — πάντα κι αυτό έκαναν και τα προγενέστερα του καπιταλισμού κοινωνικά συστήματα. Όμως, ο καπιταλισμός επιδίωξε την αποτελεσματικότητα παντί τρόπω — και γι' αυτό ακριβώς πρόκοψε και μεγαλούργησε. Σκέψου να κατακτάς την Αμερική, χωρίς, λέει, να σκοτώσεις ούτε έναν Ινδιάνο! Σκέψου να σου επιτίθονται οι φίλοι και γείτονες Τούρκοι για να σε λεηλατήσουν και συ, λέει, να τους λες: Μα, γιατί το κάνατε αυτό παιδιά! Δεν είναι ευγενικό! Μη με υποχρεώσετε να σας σκοτώσω και χάσω τον Παράδεισο στα καλά καθούμενα! Φύγετε, σας παρακαλώ, γιατί θα φωνάξω τον μπαμπά μου τον Ανδρέα.
Λοιπόν, ας αφήσουμε την πλάκα κι ας το πούμε καθαρά για να το καταλάβουν και οι... εθνικόφρονες (λες;) Το ήθος μετράει και στον άνθρωπο και στις κοινωνίες. Η ηθική όμως δεν μέτρησε ποτέ και σε τίποτα. Μπορεί κάποιοι να κέρδισαν τον Παράδεισο χάρη στην ηθική, αλλά μη μου ζητάτε περισσότερες πληροφορίες γι' αυτούς, γιατί θα δυσκολευτώ να τις διασταυρώσω ως καλός και ευσυνείδητος δημοσιογράφος. Άλλωστε, ποτέ ο διευθυντής μου δεν με έστειλε με δημοσιογραφική αποστολή στον Παράδεισο. Με έστειλε στην Κίνα, στην Κούβα, στη Λιβύη, στη Σοβ. Ένωση και αλλαχού, αλλά από Παράδεισο, τίποτα. Κανένα νέο από τον Παράδεισο.
Εδώ που τα λέμε, πάντως, και ο Παράδεισος και η Κόλαση είναι εδώ στη Γη. Ο καπιταλισμός το αντιλήφθηκε πολύ καλά αυτό. Βέβαια, άφησε την ηθική να δουλεύει υπέρ του ουρανίου Παραδείσου, αλλά αυτό το έκανε μόνο και μόνο για να μην αρχίσουν να ψάχνουν όλοι τον Παράδεισο στη Γη, σε μια εποχή που τα αγαθά είναι ακόμα λιγοστά, και συνεπώς ο παράδεισος της ευημερίας δεν μας χωράει όλους.
Πάντως, για πρώτη φορά με τον καπιταλισμό, και χάρη στη σωτήρια ανηθικότητά του (το λέω χωρίς ίχνος ειρωνείας) έγινε αντιληπτό από τον άνθρωπο πως ο Παράδεισος είναι δυνατό να υπάρξει σ' αυτή τη Γη. Αφού ήδη υπάρχει για πολύ περισσότερους, απ' όσους την εποχή της φεουδαρχίας, ή της δουλοκτησίας, σημαίνει πως μπορεί να διευρυνθεί κι άλλο. Ε, ακριβώς αυτή τη διεύρυνση επιχειρεί ο σοσιαλισμός. Πατώντας σταθερά στη ματοβαμμένη ιστορία του καπιταλισμού. Που αν δεν ήταν βάρβαρος, που αν ήταν υπέρ το δέον ηθικός, ούτε λόγος για σοσιαλισμό. Γιατί το σοσιαλισμό τον προετοιμάζει ο καπιταλισμός. Ο σοσιαλισμός μπορεί να γεννηθεί με καισαρική τομή, όπως στη Ρωσία του 1917, αλλά δια παρθενογενέσεως, ποτέ των ποτών. Εμείς οι μαρξιστές δεν μυρίσαμε τον κρίνο για να κυοφορήσουμε το σοσιαλισμό. Θέλω να πω, ο σοσιαλισμός δεν φύτρωσε στα κεφάλια μας, έτσι, γιατί είμαστε οι ηθικοί και οι τίμιοι. Ο ηθικός σοσιαλισμός είναι δυνατός διότι προϋπήρξε ο ανήθικος καπιταλισμός.
Βασίλης Ραφαηλίδης:
ΦΑΣΙΣΜΟΣ χωρίς εθνικισμό δε νοείται. Δε νοείται, επίσης, φασισμός έξω από τον καπιταλισμό. (Ο φασισμός δεν είναι κοινωνικό σύστημα, γιατί το κοινωνικό σύστημα στο οποίο ανήκει ο φασισμός είναι ο καπιταλισμός. Ο φασισμός είναι κομματικό σύστημα, τοποθετούμενο στο ακρότατο δεξιό μέρος του πολιτικού φάσματος που το συνιστούν τα κόμματα εκείνα τα οποία αντιμετωπίζουν τον καπιταλισμό σαν την οριστική και αμετακίνητη κατάληξη της κοινωνικής εξέλιξης.)
Κάθε εθνικισμός, ακόμα και ο πιο άδολος, κυοφορεί το φασισμό σαν νοοτροπία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως καταλήγει κατ' ανάγκην στο φασισμό. Άλλωστε, τον εθνικισμό μπορεί να τον οικειοποιηθεί και ο σοσιαλισμός για να εδραιώσει τη θέση του, καθώς και τα απελευθερωτικά κινήματα για να ενεργοποιήσουν πολιτικά τις μάζες.
Ο Μαρξ δεν έπαψε να τονίζει την πολιτική δισημία του εθνικισμού, αλλά και να υπογραμμίζει πως κάθε μορφή εθνικισμού είναι πάντα επικίνδυνη για τα συμφέροντα των εργαζομένων έξω από τα στενά πλαίσια του κράτους. Όπως και να 'ναι, ο εθνικισμός είναι μια συναισθηματική κατάσταση βασισμένη σε ένα αξεδιάλυτο κράμα μύθων και ιστορικών γεγονότων, και αποσκοπεί στο να κάνει έναν λαό να νιώθει υπέρτερος, καλύτερος και σπουδαιότερος από όλους τους άλλους. Και συνεπώς προορισμένος να κυριαρχήσει, είτε στο ιστορικό παρόν, είτε στο ιστορικό μέλλον πάνω σε όλους τους άλλους.
Ο Λένιν συνιστά να εγκαταλείπεται ο εθνικισμός σαν πολιτικό όπλο, όπου το προλεταριάτο καταλάβει την εξουσία. Αλλά οι διάδοχοί του, και κυρίως ο Στάλιν, λόγω ιστορικών συγκυριών (παγκόσμιος πόλεμος, καπιταλιστική περικύκλωση κτλ.) δεν μπόρεσαν να εφαρμόσουν πάντα τη συμβουλή του Λένιν. Κι έτσι εμφανίστηκε το παράδοξο και αντιφατικό για την εσωτερική λογική του μαρξισμού φαινόμενο, να υπάρχει σήμερα κι ένα είδος «σοσιαλιστικού εθνικισμού», που δεν πρέπει να συγχέεται, ωστόσο, με το χιτλερικό «εθνικοσοσιαλισμό». (Το γεγονός, πάντως, πως ο Χίτλερ επέλεξε για το κόμμα του αυτόν το χαρακτηρισμό πρέπει να μας προβληματίσει ιδιαίτερα.)
ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ της συζήτησης για τον ελληνορθόδοξο εθνικισμό, που προκάλεσε το βιβλίο του Γερ. Κακλαμάνη. «Επί της δομής του νεοελληνικού κράτους», δημοσιεύουμε σήμερα ένα γράμμα, στο οποίο η έννοια του εθνικισμού λειτουργεί με τρόπο τυπικότατα φασιστικό.
Το όνομα του αποστολέα είναι οπωσδήποτε ψευδώνυμο. Ονομάζεται, λέει, Αχιλλέας Ιωάννου Βλαχίδης. Προφανώς, με το όνομα (Αχιλλέας) θέλει να τονίσει τον αρχαιοπρεπή «ηρωικό σοβινισμό», με το πατρώνυμο (Ιωάννης) τη χριστιανική διάσταση του ίδιου σοβινισμού, ενώ με το επώνυμο (Βλαχίδης) προσπαθεί να ειρωνευτεί τους «μη καθαρούς Έλληνες».
Το γράμμα είναι ταχυδρομημένο από την Καλλιθέα, αλλά ο αποστολέας σημειώνει σαν διεύθυνσή του τον αριθμό 15 της οδού Ατρειδών (και δεύτερη ονοματολογική αναφορά στην αρχαία Ελλάδα) στον Άγιο Δημήτριο (Μπραχάμι). Όμως, οδός Ατρειδών στο Μπραχάμι δεν υπάρχει. Και ο γραφικός χαρακτήρας στο φάκελο είναι διαφορετικός από αυτόν του κειμένου. Το οποίο είναι «γραφολογικά» χωρισμένο στα δύο. Το πρώτο μισό είναι πολύ προσεχτικά καθαρογραμμένο, και το δεύτερο μισό πρόχειρο και τσαπατσούλικο. Έχει τους λόγους του ο επιστολογράφος που και μορφικά χωρίζει στα δύο το γράμμα του: Το πρώτο μισό είναι εξαιρετικά ευγενικό, και λειτουργεί σαν παγίδα που σε υποχρεώνει να διαβάσεις και το δεύτερο μισό που είναι ένας εντελώς φρικαλέος φασιστικός λίβελος.
Ήδη η «μορφολογία» του γράμματος καθεαυτή είναι τυπικότατα φασιστική. Κοιτάξτε τώρα και το περιεχόμενό του, και βγάλτε τα συμπεράσματά σας, σταματώντας την ανάγνωση του κειμένου αυτής της σελίδας, πριν φτάσετε στα δικά μου σχόλια, που ενδέχεται να σας προκαταλάβουν. (Δημοσιεύουμε μόνο το δεύτερο μισό του γράμματος, αφενός γιατί αυτό έχει ενδιαφέρον για το θέμα μας, που είναι η φασιστική εκδοχή του εθνικισμού, και αφετέρου διότι θα ήταν αδύνατο να αφιερώσουμε σ' αυτό το γράμμα-ντοκουμέντο ολόκληρη τη σελίδα.)
– «… Ο γράφων δεν είμαι Έλλην, διότι εδιδάχτηκα ελληνική παιδεία μερικώς, αποσπασματικώς και αναγκαστικώς από το γνωστό καταπιεστικό κράτος, από μόνος δε, δεν έμαθα τίποτα, όχι γιατί δεν μου δόθηκε η ευκαιρία, αλλά διότι δε θέλω να βάζω σκοτούρες στο κεφάλι μου. Ίσως να είμαι βάρβαρος, υπό την ελληνική ή σανσκριτική σημασία. Βιολογικώς, προέρχομαι από σπέρμα διαφόρων λαών, που δεν έχυσαν εντός μήτρας, αλλά εντός σωλήνος μη εφευρεθέντος ακόμη (Εδώ αλλάζει ο γραφικός χαρακτήρας και γίνεται το απότομο πέρασμα στο λίβελο.) Παρ' όλα αυτά φωνάζω, Ζήτω η αιωνία Ελλάς Η ΣΥΝΕΧΗΣ, Η ΑΘΑΝΑΤΟΣ, Ζήτω οι Ανυπόταχτοι, οι Ελεύθεροι Έλληνες, εις πείσμα των φανερών ή κρυφών ντόπιων ή ξένων ανθελλήνων. Σημείωση: Το ΜΗ ΕΛΛΗΝ είναι αρνητική στάση, το ΑΝΘΕΛΛΗΝ θετική, εκ της διαλεκτικής. (Οι αραιώσεις και τα κεφαλαία είναι του επιστολογράφου).
ΤΟ ΑΛΗΘΕΣ των γραφομένων μου φαίνεται και από τον τίτλο της εφημερίδας, στον οποίο γράφεται «ΕΘΝΟΣ», αποσκοπουμένου του δεύτερου όρου. Αλλά Έθνος σκέτο δεν υπάρχει. Πιστεύω ότι εννοεί ΕΘΝΟΣ Σ0ΒΙΕΤΙΚΟΝ, της δευτέρας λέξεως αποσιωπουμένης για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι η εφημερίδα αυτή χρηματοδοτείται από τους ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΥΣ. Η ποιότης πάντως των μελών αυτού του Έθνους φαίνεται και από το αφεντικό αυτής της εφημερίδος, όστις είναι απλούν αργυρώνητο σκεύος, και από το γνωστό στοιχειό (αρραβωνιαστικιά του Φρανκεστάιν) που το υποστήριξε σε γνωστή περίπτωση. Ο μεγάλος αριθμός αναγνωστών της εν λόγω εφημερίδας δε σημαίνει τίποτα, καθότι «ουκ εν τω πολλώ το ευ»
Γνωρίζω πως ο καλύτερος τρόπος να πείθεις είναι η ευγένεια και η διαλλακτικότης, αλλά προς τα μέλη αυτού του Έθνους, κύριε Έλληνα Ραφαηλίδη, το να φαινόμαστε και καμιά φορά αδιάλλακτοι δεν πειράζει, καθότι είναι Λάχανα, και τη γνώμη τους φυσικά την έχουμε χεσμένη. Εξάλλου, παρά τα απατηλά φαινόμενα και την πρόσκαιρό του δύναμη, το Έθνος των Σοβιετικών δεν έχει μέλλον (μη σας επηρεάζουν οι μεγάλοι στρατοί που διαθέτει, ούτε ότι αυτή τη στιγμή είναι το μεγαλύτερο και ισχυρότερο κράτος της Γης), γιατί με τα απατηλά τεχνάσματά του (π.χ. ειρήνη σκέτη, χωρίς ελευθερία νοούμενη, είναι ειρηνική υποταγή: Ξέρξειος Ειρήνη), προκαλεί την θείαν δίκην των Μεγάλων Θεών του Ολύμπου, και δεν έχει να αντιτάξει σ' αυτούς τίποτα άλλο παρά μόνο τους μικρούς δικούς του θεούς (άλλη απάτη: ενώ έχει θεούς, ισχυρίζεται πως είναι άθεο, ενώ ταυτόχρονα δεν είναι ανεξίθρησκον).
Έχω μια μικρή επιφύλαξη για το αν είστε Έλλην, κύριε Ραφαηλίδη, γιατί ως Έλλην, ευρεθείς εν μέσω βαρβάρων και συνταυτισθείς μ' αυτούς θα έπρεπε να είχατε συμπεριφοράν ομοίαν του Εφιάλτου. Εσείς όμως ομοιάζετε περισσότερο προς τον Κουίσλινγκ, και γι' αυτό αναρωτιέμαι: Μήπως είστε Νορβηγός, κύριε Ραφαηλίδη;
Εάν είστε Νορβηγός, δηλαδή μέλος εθνότητας μη υποταγείσης ποτέ στο αισχρό ελληνικό κράτος, τότε θα ήταν καλύτερο να αποποιηθείτε τον τίτλο του Έλληνος και να αυταποκληθείτε ΑΝΘΕΛΛΗΝ. Είναι τίτλος περισσότερο αξιοπρεπής και ακίνδυνος. Μεγάλα πρόσωπα υπήρξαν Ανθέλληνες, όπως ο Βίσμαρκ και άλλοι. Δεν είναι λοιπόν καθόλου ευκαταφρόνητος τίτλος.
Μπορούμε όμως να δεχτούμε ότι το ΑΝΤΙ ταυτίζεται με το ΦΙΛΕ, οπότε μπορείτε να ονομαστείτε ΦΙΛΕΛΛΗΝ όπως ο Φαλμεράιερ. Σ' αυτό όμως έχω μια μικρή δυσκολία: Πώς θα αποκληθεί ο ΒΥΡΩΝ; Γνωρίζω, βέβαια, ότι Ο ΒΥΡΩΝ υπήρξε φεουδαρχικό ρομαντικό κατάλοιπο, τσανάκι της μπτουρζουαζίας και δη της λονδρέζικης, αλλά επειδή είναι δύσκολο κάθε φορά που τον αναφέρω να τον προσδιορίζω και περιγραφικώς, πρέπει να βρεθεί λέξη.
Προτείνω, λοιπόν, να μην ταυτίσουμε το ΑΝΤΙ με το ΦΙΛΕ, αλλά να κάνουμε μια παραδοχή και να πούμε ότι όποιος μοιάζει με τον ΒΥΡΩΝ θα ονομάζεται ΑΝΘΕΛΛΗΝ, και όποιος με το Φαλμεράιερ, ΦΙΛΕΛΛΗΝ. Εάν δεχτείτε εσείς την παραπάνω παραδοχή, τότε και εγώ μπορώ να δεχτώ ότι είστε ΦΙΛΕΛΛΗΝ. (Γνωρίζω, βέβαια, πόσο μεγάλη σκασίλα έχετε για ..το τι θα δεχτώ εγώ.)
Ξέρω ότι απευθύνεστε σε ένα ορισμένο κοινό για να το προσελκύσετε στις τάξεις του Έθνους, του οποίου είστε υπηρέτης, και της θρησκείας του. Στο σκοπό σας όμως ελπίζω να αντισταθούν αποτελεσματικά τα λίγα Ελληνικά κολλυβογράμματα, τα οποία τόσο περιφρονητικά αναφέρετε στα άρθρα σας. Προσέξατε, όμως. Μπορεί να συμβεί και το εξής: τους καρπούς της προπαγάνδας σας να μην τους δρέψει το ΣΟΒΙΕΤΙΚΟ ΕΘΝΟΣ αλλά το ΤΟΥΡΚΙΚΟ, που έχει κάποιες αντιθέσεις με το ΣΟΒΙΕΤΙΚΟ. Βέβαια, πιθανόν αυτό να μη σας πειράζει. Τότε, όμως, μπορώ να βγάλω ένα ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: μήπως είστε ΦΙΛΟΤΟΥΡΚΟΣ, ΚΡΥΠΤΟΤΟΥΡΚΟΣ, ή, γιατί όχι, και ΤΟΥΡΚΟΣ; Αν είστε ΤΟΥΡΚΟΣ, δεν είστε ο οποιοσδήποτε ΤΟΥΡΚΟΣ, είστε οπαδός του ΕΒΡΕΝ, και επομένως ΦΑΣΙΣΤΑΣ, γιατί λανσάρετε ιδέες που εξυπηρετούν τα τουρκικά συμφέροντα, όπως: το ΒΥΖΑΝΤΙΟΝ πλήρως ξένο προς τους ΕΛΛΗΝΕΣ. Βέβαια, κάτι τέτοιο δεν τολμούν να το ισχυριστούν ούτε οι Τούρκοι ξεναγοί, που έτυχε να τους ακούσω στην αρχαία ΕΦΕΣΟ, και προσπαθούν έξυπνα να αποφεύγουν να λένε ψέματα, γιατί οι άνθρωποι έχουν κάποια τιμιότητα, την οποία δεν έχετε. Άρα είστε ΑΤΙΜΟΣ, ή έστω ΦΘΗΝΟΣ. Το κύριος δεν σας πάει, ο τίτλος σας είναι ΦΘΗΝΟΣ. Σας χαιρετώ, φτηνέ Ραφαηλίδη, Αχιλλέας Βλαχίδης του Ιωάννου. Υ.Γ. Φθηνέ Ραφαηλίδη, είστε ξεπερασμένος για την εποχή μας, πιστέψτε με. Αναμασάτε μασημένα λόγια, κι αυτά ημιμαθώς.»
ΓΙΝΕΤΑΙ φανερό από τα παραπάνω κείμενο πως ο επιστολογράφος δε στερείται εξυπνάδας, και ότι μπορεί να παίξει με τις έννοιες οι οποίες, ωστόσο, είναι παντελώς κενές περιεχομένου, λόγω αμαθείας. (Τη σωρεία ορθογραφικών λαθών την έχω διορθώσει εγώ. Όμως τα συντακτικά λάθη είναι ελάχιστα, κι αυτό είναι ένα ακόμα τεκμήριο πως ο επιστολογράφος δε στερείται εξυπνάδας: το σημαντικό σε μια έξυπνη άρθρωση του λόγου είναι το συντακτικό και όχι η γραμματική.)
Αν τον αποκαλούσε κανείς «φασίστα» τον κ. Βλαχίδη, είναι βέβαιο πως θα του έκανε μήνυση: Σήμερα σχεδόν κανείς φασίστας δεν αποδέχεται τον βεβαρημένο χαρακτηρισμό, κι αυτό επιτρέπει στο φασισμό να αναπαράγεται «εν πλήρει ιστορική αθωότητι». Το ξαναλέμε, ο φασισμός δεν είναι ούτε κοινωνικό σύστημα (ανήκει στον καπιταλισμό) ούτε σαφώς περιχαρακωμένη ιδεολογία. Η μόνη ιδεολογία που γνωρίζει ο φασισμός είναι ο άκριτος και άκρατος εθνικισμός, η φανατική πίστη στην αξία της ράτσας στην οποία ανήκει κανείς, μιας ράτσας προορισμένης από τη Μοίρα να μεγαλουργήσει.
Δημιουργοί του φασισμού, νοούμενου σαν νοοτροπία καθοδηγημένη από έναν ανασφαλή ψυχισμό, που αναζητεί προστασία μέσα σε ένα ακαθορίστου συστάσεως κοινωνικό μόρφωμα που λέγεται έθνος, είναι οι Εβραίοι, με το περίφημο βιβλικό δόγμα για τον «περιούσιο λαό» δηλαδή την επιλογή από το Θεό του εβραϊκού λαού για την εφαρμογή των θεϊκών του σχεδίων.
Στην πραγματικότητα, ωστόσο, οι Εβραίοι σαν λαός δε φταίνε καθόλου για το δόγμα του «περιούσιου» που κυοφορεί τον εθνικισμό και δι' αυτού το φασισμό. Ο μονοθεϊσμός έχει ανάγκη από έναν «μονολαΐκισμό», όπως θα μπορούσαμε να πούμε αδόκιμα, προκειμένου να χαρακτηρίσουμε την απαίτηση του μονοθεϊσμού για μια εκλεκτική σχέση των πιστών με έναν και μόνο Θεό: Όσοι πιστεύουν σ' αυτόν το θεό και όχι σε κάποιον άλλο «κατώτερο», αποχτούν εξ ορισμού προνόμια λόγω της ανωτερότητας του Θεού.
ΔΙΑΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΜΕ την άποψη πως ο καπιταλισμός δυσκολεύτηκε πολύ να ριζώσει σε περιοχές της Γης που δεν τις προετοίμασε κατάλληλα ο μονοθεϊσμός, όπως η Ινδία, η Κίνα, η Ιαπωνία, το Μεξικό και οι περισσότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπου οι Ίντιος δεν εξοντώθηκαν από τους καταχτητές (όπως στις ΗΠΑ) και συνεχίζουν να αποτελούν την πλειοψηφία του λαού (Μεξικό, Βολιβία, Περού). Για να ριζώσει ο καπιταλισμός σ' αυτές τις περιοχές της Γης κατέφυγε είτε σε μια πολύ ισχυρή κεντρική εξουσία, είτε σε μια αλυσίδα δικτατόρων.
Ο μωσαϊκός μονοθεϊσμός με άλλα λόγια δεν έχει πια ανάγκη από έναν πανίσχυρο Θεό – Άρχοντα όπως ο Φαραώ, γιατί διαθέτει ένα πανίσχυρο Θεό, που δεν μπορεί να γίνει παίγνιο των πιστών όπως ο ταλαίπωρος Δίας, ούτε δέχεται να μοιραστεί την εξουσία με άλλους ένδεκα. (Κανείς ποτέ δε θα μπορούσε να φανταστεί την Αθηναϊκή Δημοκρατία υπό μονοθεϊστικό θρησκευτικό κράτος.)
Τα «κυβερνητικά» συστήματα που ισχύουν στον ουρανό, είναι ανάκλαση των κυβερνητικών και κοινωνικών συστημάτων που ισχύουν στη Γη. Συνεπώς, οι «περιούσιοι λαοί» και ο άκρατος μονοθεϊσμός δεν μπορεί να έχουν θέση σε μια παγκόσμια δημοκρατική κοινωνία, στην οποία κανένας λαός δεν ήταν δυνατό να έχει κανένα ξεχωριστό προνόμιο, έναντι ενός άλλου «κατώτερου» λαού.
Η τραγική ειρωνεία είναι πως ο Χίτλερ εξόντωσε τον «περιούσιο λαό» χρίοντας περιούσιο το γερμανικό λαό. Βλέπετε, δύο περιούσιοι λαοί σ' αυτό τον κόσμο δε χωρούν. Πόσο μάλλον τρεις, ή χίλιοι τρεις, όσοι και οι επιμερισμένοι κατά γεωγραφικές περιοχές εθνικισμοί.
Είδατε την αγωνία που διακατέχει τον επιστολογράφο καθώς προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, στραπατσάροντας με έναν τραγικό τρόπο την ίδια του την εξυπνάδα. Καθώς του λείπουν και τα επιχειρήματα και η ψυχραιμία, καταφεύγει στο τέλος στην ηθικολογία: Με χαρακτηρίζει ανέντιμο, γιατί δεν ξέρει πώς αλλιώς να με χαρακτηρίσει. Το ίδιο θα έκαμνε κάθε «συνεπής» φασίστας που θα ένιωθε να απειλείται το καταφύγιο της εθνικοφροσύνης – το δεύτερο σε κοινωνική σημασία καταφύγιο των φοβισμένων, μετά το Θεό. (Βλέπε επί του θέματος και το σπουδαίο έργο του Βίλχελμ Ράιχ «Η μαζική ψυχολογία του φασισμού», μετάφραση Ηρώ Λάμπρου, έκδοση Μπουκουμάνη). Χωρίς την επικουρία της ψυχανάλυσης, ο φασισμός νοούμενος σαν φαινόμενο κοινωνικής ψυχοπαθολογίας, είναι αδύνατο να ερμηνευτεί με επάρκεια.
Πηγή: Βασίλης Ραφαηλίδης, Έλληνες και Νεοέλληνες, εκδ. Θέμα, Αθήνα, 1988. Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Έθνος.
http://www.historytoday.com/chris-millington/origins-fascism-france
https://en.wikipedia.org/wiki/Portal:Fascism/Selected_image
Γιουργκεν Κλοπ: Προπονητής της Λίβερπουλ.
«Είμαι αριστερός βέβαια. Περισσότερο αριστερός παρά κεντρώος.
Πιστεύω στο κράτος πρόνοιας. Δεν είμαι ιδιωτικά ασφαλισμένος.
Ποτέ δεν θα ψηφίσω για ένα κόμμα επειδή υποσχέθηκαν να μειώσουν τον υψηλότερο φορολογικό συντελεστή.
Η πολιτική μου κατανόηση είναι αυτή: Εάν εγώ πηγαίνω καλά, θέλω και άλλοι να πηγαίνουν καλά.
Αν υπάρχει κάτι που δεν θα κάνω ποτέ στη ζωή μου, είναι να ψηφίσω δεξιά»
ΜΙΖΕΡΟΙ "ΑΝΘΡΩΠΟΙ"
ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΙΖΕΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΞΙΚΟΥΣ "ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ"
-----------------------------------------------------------------------------------------
Αξίζεις τα καλύτερα, γιατί είσαι ένας από τους λίγους ανθρώπους που σε αυτό τον μίζερο κόσμο συνεχίζουν να είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους και αυτό είναι το μόνο που μετράει στ' αλήθεια.
Frida Kahlo
--------------------------------------------------------------------------------------------
Οι μίζεροι "άνθρωποι" δεν κατάφεραν ποτέ να απολαύσουν τίποτα από τη ζωή!
Τους "ανθρώπους" ΑΡΠΑΚΤΙΚΑ με το πεινασμένο μάτι να φοβάσαι.
Εκείνους τους τόσο μίζερους που δεν κατάφεραν ποτέ να απολαύσουν τίποτα.
Δεν είναι πως δεν τους δόθηκε. Είναι πως αυτό που τους δόθηκε δεν τους έφτανε. Το ήθελαν "όλο" και το ήθελαν "μόνο δικό τους". Αντί να απολαύσουν το τώρα, την στιγμή, εκείνα που τους δινόντουσαν, εκείνοι θέλανε "κι άλλο", "παραπάνω". Και κανείς δεν τους έμαθε πως οι αποκλειστικότητες, είναι για τους δημοσιογράφους και τους εραστές.. όχι για τους φίλους. Όχι για τις παρέες. Όχι για την υπόλοιπη ζωή.
Δεν υπάρχει χειρότερη ράτσα ανθρώπου από τους μίζερους. Η κατάστασή τους δε γνωρίζει σύνορα, κοινωνικές τάξεις και φύλο. Από τον overthinker φίλο, στην κλαψιάρα γκόμενα κι απ' τη γκρινιάρα μάνα στο τσιγκούνικο αφεντικό. Μόνο όψεις αλλάζει η μιζέρια. Στη φτώχεια μεταφράζεται ως κακομοιριά, στον πλούτο ως σνομπαρία και τουπέ.
Είναι εκείνοι που ακόμα και το χαμόγελό τους είναι μίζερο και μετρημένο και ποτέ δεν φτάνει από τα χείλια τους στα μάτια τους. Δεν μπορούν να χαρούν με καμιά χαρά, γιατί για εκείνους η χαρά σου είναι απλά ένα "γιατί όχι εγώ".
Όλοι έχουν τις ίδιες σουφρωμένες φάτσες και σφιγμένα χαρακτηριστικά. Σαν κάτι να τους τρώει από μέσα. Ανοίγουν το στόμα να μιλήσουν και από μέσα τους αναβλύζει σαπίλα, λες και κάτι ψόφησε πρόσφατα. Αδυνατούν να ηρεμήσουν. Πρέπει πάντα να βρουν εξιλαστήριο θύμα σε έναν εξωγενή παράγοντα.
Θα πάρουν τις λέξεις σου, τις εκφράσεις σου, θα υιοθετήσουν εκείνα που εσύ αγαπάς και στο τέλος θα προσπαθήσουν να ζήσουν την ζωή σου. Μόνο που κανείς δεν τους είπε πως η ζωή σου, δεν ήταν ποτέ στρωμένη με ροδοπέταλα. Έχεις περάσει δυσκολίες, έχεις πέσει κι έχεις γκρεμοτσακιστεί, έχεις πονέσει κι έχεις ματώσει. Δεν σου δόθηκε τίποτα απλόχερα και χωρίς κόπο.
Μόνο που κάθε φορά που έπεφτες, σηκωνόσουνα και χαμογελούσες. Έκλεινες το μάτι στην ζωή και συνέχιζες.. Δεν μοιρολατρούσες. Δεν κοιτούσες δίπλα σου για να προσκοληθείς. Δεν ζήλευες την ευτυχία κανενός. Μόνος σου την έχτιζες την ζωή σου, κομματάκι κομματάκι. Κι ήταν μια ζωή που τους χώραγε όλους μέσα της! Όλους εκτός από τους μίζερους. Εκτός από εκείνους τους κισσούς που ζουν από την ζωή σου.
Όλους εκτός από εκείνους τους αχάριστους που δεν έμαθαν ποτέ να δίνουν αγάπη χωρίς αντάλλαγμα. Να δίνουν χαρά χωρίς προσδοκία. Να δίνονται απλόχερα από ψυχής.
Θα τους βρεις να πλάθουν σενάρια επί των σεναρίων, φαντάζονται δολοπλοκίες και ίντριγκες εις βάρος τους, βλέπουν πάντα τη χειρότερη εκδοχή των καταστάσεων. Φτάνουν σε συμπεράσματα και προξενούν έριδες χωρίς κανένα λόγο. Έτσι, γιατί γουστάρουν να βρίσκονται σε μόνιμη εγρήγορση. Η καλή έκβαση μιας κατάστασης, για αυτούς τους ανθρώπους αποτελεί μόνο προοίμιο μυρίων κακών που θα εμφανιστούν. Δεν έχουν μάθει να χειρίζονται την ευτυχία. Πάντα κάτι θα ελλοχεύει από πίσω. Κι αν δε συμβαίνει αυτό, τότε πολύ άνετα θα το δημιουργήσουν. Ή θα κλαίγονται. Αλύπητα, ασταμάτητα και ανελέητα. Για ψύλλου πήδημα. Για τα φραγκοδίφραγκα που χάσανε σε μια αγορά, της τάξης του cent, γιατί «σε ένα μήνα αυτό είναι 1 ευρώ», για την ατυχία που μόνο τη δική τους πόρτα χτυπάει επειδή έπεσε λίγο παραπάνω αλάτι στο φαΐ, για τις επαναλαμβανόμενες «μαλακίες» που τους παίξανε φίλοι και σύντροφοι ενώ οι ίδιοι συνεχίζουν να επιλέγουν τον ίδιο τύπο προσώπων στη ζωή τους. Σε απλά ελληνικά, τα θες και τα παθαίνεις άμα συνεχίζεις να διαλέγεις «σιγανά ποταμάκια», γιατί οι εκφραστικοί άνθρωποι σου φαίνονται κάφροι και ανήθικοι.
Σε ακραίες περιπτώσεις, μέχρι και η εμφάνισή τους γίνεται το κερασάκι στην τούρτα. Εξωτερικεύουν την ασχήμια του εσωτερικού τους κόσμου στην εμφάνισή τους διαλέγοντας ρούχα και άλλες στυλιστικές επιλογές, που, όχι απλά δεν τους κολακεύουν, αλλά τονίζουν χειρότερα τα όποια ελαττώματά τους.
Έχουν και μια κλαψιάρικη, λυρική φωνή σε μόνιμη ελάσσονα μπόνους. Λες και θέλουν να φαίνονται πιο άσχημοι, για να βρίσκει τόπο η μιζέρια να προσγειωθεί πάνω τους, λες και δεν τους έφτανε η εσωτερική.
Στη χειρότερη μορφή τους, ζουν πίσω από κλειστά παραθυρόφυλλα μέρα μεσημέρι (εκτός από τις μέρες με καύσωνα, που το κάνουμε όλοι). Ο κόσμος τους θα ήταν ένα δωμάτιο αποκομμένο από οποιαδήποτε αλληλεπίδραση, εάν ήταν δυνατό. Καμία διέξοδος, καμία χαρά για τη ζωή. Οι απολαύσεις είναι απαγορευμένες, γιατί είναι ανήθικες, προκαλούν εξάρτηση ή έξοδα. Το χειρότερο; Νομίζουν πως είναι ευτυχισμένοι σε αυτή την κατάσταση.
Είναι ικανοποιημένοι με τη ζωή τους και είναι αυτοί που «παινεύουν το σπίτι τους» καλύτερα από όλους. Προσπαθούν να προσηλυτίσουν κι άλλους σε αυτόν τον τρόπο ζωής, ελπίζοντας πως το κάνουν αξιοζήλευτο. Το μόνο που πετυχαίνουν είναι το αξιολύπητο. Ναι, σ' εσένα μιλάω, που έχεις φτάσει τα 53 σου και το παίζεις ότι δήθεν κάνεις οικονομία ενώ τα λεφτά απ' τα περιουσιακά σου τα χειρίζεται η μαμάκα σου. Κακομαθημένο αληταριό!
Μίζεροι άνθρωποι, μαύρες ψυχές, στεγνοί εσωτερικά όσο και αν προσπαθούν να εμφανίσουν το αντίθετο. Ξέρουν καλά να προσποιούνται. Μίζεροι σε όλα τους, στραγγαλίζουν όνειρα. Η μιζέρια είναι στάση ζωής. Ψυχική αναπηρία. Βαλαντωμένες ζωές. Το ζητούμενο είναι να εξουσιάζουν, να δημιουργούν θύματα, να τα πνίξουν σε ψέματα και ιδεοληψίες, αδιαφορώντας για ότι μπορούν να προξενήσουν.
Άκρως εγωκεντρικοί, νάρκισσοι, ανώριμοι, επιφανειακοί, κενοί, ανίκανοι να εκτιμήσουν αισθήματα και αρετές αφού οι ίδιοι δεν διαθέτουν. Άγνωστες λέξεις γι' αυτούς η τιμιότητα, η ειλικρίνεια, ο σεβασμός, εμπιστοσύνη, φιλότιμο και αιδώς. Στο περίγυρο διατυμπανίζουν με στόμφο και πειστικότητα ότι τα διαθέτουν. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που δεν γίνονται άμεσα αντιληπτοί. Θεωρούν δεδομένη την άνευ όρων προσφορά και στήριξη, ενώ προδίδουν με άπειρη ευκολία.
Η μοναδική αλήθεια που γνωρίζουν είναι το ψέμα τους και κρίνοντας πάντα εξ ιδίων τα αλλότρια θεωρούν πάντα ψέμα την αλήθεια των άλλων.
Εσύ βάζεις τον πήχη ψηλά ή χαμηλά, εσύ θέτεις τα όρια. Σίγουρα δεν μπορείς να ελέγξεις τη συμπεριφορά τους, είσαι σε θέση όμως να ελέγχεις τι θα δεχτείς και τι όχι. Οι άνθρωποι σου φέρονται με τον τρόπο που τους επιτρέπεις.
Η αρνητική οπτική του κόσμου είναι πιο μεταδοτική από όσο πιστεύουμε τελικά. Άνθρωποι με χαμηλή αυτοεκτίμηση επιζητούν να κοιτάξουμε τον κόσμο με τα δικά τους μάτια, αρνούνται να φορέσουν διαφορετικά πολύχρωμα γυαλιά και να ατενίσουν τον δικό μας κόσμο.
Μίζερες σχέσεις που σαμποτάρουν τον εαυτό μας και το μέλλον μας. Η ζήλια γίνεται μόνιμη κριτική και το ζευγάρι μη μπορώντας να αντιμετωπίσει τα δικά του προβλήματα, ασχολείται με τις ζωές των άλλων.
Δυστυχώς οι μίζεροι άνθρωποι κρύβονται σε όλες τις σχέσεις: οικογενειακές, φιλικές, επαγγελματικές, διαπροσωπικές. Να τους αλλάξεις δεν μπορείς. Να αλλάξεις τον εαυτό σου όμως είναι επιτακτική ανάγκη.
Δεν θα είμαστε ποτέ σίγουροι για το πόση τοξικότητα κρύβεται στη ζωή μας. Σίγουρα όμως θα πρέπει να είμαστε καχύποπτοι με τους θετικούς ανθρώπους, αυτούς που γενικεύουν τα πάντα, αυτούς που κριτικάρουν και συγκρίνουν, καθώς και με τους υποτιθέμενα αλτρουιστές. Είναι όλοι αυτοί που λειτουργούν κρυφά υπό το φως του αρνητισμού.
Η ζωή είναι μικρή για χυδαίο sex, μίζερους ανθρώπους και της ζωής ξιπασμένους κομπάρσους.
Όχι ρε, σιχάθηκα να σας βλέπω παντού γύρω μου, αυτούς τους "ανθρώπους" η δική μου η ζωή δεν τους χωράει. Βαρέθηκα την κακομοιριά σας, τις σκευωρίες σας, την έλλειψη διάθεσης για ζωή από παντού, τις μεμψίμοιρες φάτσες. Πάτε να κλειστείτε στο δωμάτιο και την κοσμάρα σας και αφήστε τους υπόλοιπους να ζήσουν χωρίς κόμπλεξ, τσίτα και φαγωμάρα.
Απλά γιατί στην δική μου την ζωή, το "περνάω καλά", σημαίνει μια μέρα στην θάλασσα με φίλους, μπύρες και ιστορίες. Με γέλια και δάκρυα μα πάνω από όλα με αληθινά χαμόγελα.
Λυπάμαι, μα μεγάλωσα πολύ για να δέχομαι, να ανέχομαι και να αντέχω τους "ανθρώπους" που ζουν στην μιζέρια, την ζήλια και την τοξικότητά τους.
Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2019
Η μιζέρια που φθείρει
Γεωργία Χριστίνα Κανελλοπούλου - Ψυχολόγος
Με πρόφαση την οικονομική κρίση, βρήκαμε ευκαιρία να εξουθενωθούμε ηθικά, συναισθηματικά, προσωπικά και διαπροσωπικά. Με πρόσχημα και μόνιμη δικαιολογία την οικονομική δυσπραγία, βρήκαμε έδαφος να απλώσουμε με μεγάλη ελευθερία όλα τα μίζερα, μουντά συναισθήματά μας.
Στα μεγάλα "γιατί" απαντήσαμε με θυμό και θλίψη... Στις μεγάλες αποφάσεις δειλιάσαμε... Στις διαπροσωπικές σχέσεις τα παρατήσαμε... Με τον εαυτό μας ξεχάσαμε να ασχοληθούμε...
Γιατί αρνούμαστε να βγάλουμε αυτή την μίζερη κατάσταση από τη ζωή μας και να τολμήσουμε να φυτέψουμε λουλούδια στις καρδιές και στις ζωές μας;
Μίζερα συναισθήματα, όνειρα, λέξεις και σχέσεις παντού.
Πόσο θύμα του δικού σου μίζερου σχεδίου έχεις πέσει και γιατί έχεις επιτρέψει να σε χειραγωγήσει;
Η ζωή έχει πάντα το χρώμα που της δίνεις... Οι πινελιές και τα χρώματα που θα διαλέξεις είναι δικά σου... Δική σου ευθύνη... δική σου επιλογή...
Με πρόφαση όλες τις στερήσεις της παιδικής σου ηλικίας, αποφασίζεις να στερηθείς τις απολαύσεις της ενήλικης ζωής. Μήπως ήρθε η ώρα να αποδεχτούμε την ιστορία μας, να συμφιλιωθούμε με το παρελθόν μας, να καθορίσουμε το δικό μας μέλλον; Και αν νιώθεις πως περικυκλώνεσαι από μίζερους, αρνητικούς ανθρώπους μήπως ήρθε η ώρα να τους απομακρύνεις από τη ζωή σου;
Ένα πρώτο βήμα σε όλα τα προβλήματα, είναι να τα αντιληφθούμε, να τα κατανοήσουμε, να τα αναγνωρίσουμε. Ξέρεις να αναγνωρίζεις αυτόν που αποπνέει αρνητικό αέρα, αυτόν που σε επιστρέφει σε θολές, επίπονες μνήμες του παρελθόντος, την δική σου Κασσάνδρα, το συναισθηματικό βαμπίρ που σου ρουφάει όλη την θετική σου ενέργεια;
Η αρνητική οπτική του κόσμου είναι πιο μεταδοτική από όσο πιστεύουμε τελικά. Άνθρωποι με χαμηλή αυτοεκτίμηση επιζητούν να κοιτάξουμε τον κόσμο με τα δικά τους μάτια, αρνούνται να φορέσουν διαφορετικά πολύχρωμα γυαλιά και να ατενίσουν τον δικό μας κόσμο.
Μίζερες σχέσεις που σαμποτάρουν τον εαυτό μας και το μέλλον μας. Η ζήλια γίνεται μόνιμη κριτική και το ζευγάρι μη μπορώντας να αντιμετωπίσει τα δικά του προβλήματα, ασχολείται με τις ζωές των άλλων.
Δυστυχώς οι μίζεροι άνθρωποι κρύβονται σε όλες τις σχέσεις: οικογενειακές, φιλικές, επαγγελματικές, διαπροσωπικές.
Να τους αλλάξεις δεν μπορείς. Να αλλάξεις τον εαυτό σου όμως είναι επιτακτική ανάγκη.
Δεν θα είμαστε ποτέ σίγουροι για το πόση τοξικότητα κρύβεται στη ζωή μας. Σίγουρα όμως θα πρέπει να είμαστε καχύποπτοι με τους θετικούς ανθρώπους, αυτούς που γενικεύουν τα πάντα, αυτούς που κριτικάρουν και συγκρίνουν, καθώς και με τους υποτιθέμενα αλτρουιστές. Είναι όλοι αυτοί που λειτουργούν κρυφά υπό το φως του αρνητισμού.
Ο Νίτσε λέει πως "'Οι εχθροί μας προσδιορίζουν'". Μήπως τελικά και οι φίλοι είναι αυτοί που τοποθετούν το δικό τους λιθαράκι στη προσωπικότητά μας;
Μήπως διαλέγεις μίζερους ανθρώπους από κοντά σου και μετά ξεχνάς να τους βγάλεις από τη ζωή σου.
Νιώθεις πως και ο ίδιος είσαι μίζερος; Τι κάνεις γι'αυτό; Πως το βιώνεις και κυρίως πως το διαχειρίζεσαι; Το δέχεσαι,το υπομένεις; Άλλες φορές προσποιείσαι πως δεν είσαι;
Πολλές φορές η δυστυχία είναι επιλογή, είναι κάτι που πολλές φορές "βολεύει". Όταν δείχνεις δυστυχισμένος, εκπέμπεις σήματα λύπησης και αυτολύπησης. Είναι ο δικός σου τρόπος να τραβήξεις την προσοχή που σου λείπει, να ακουστείς. Αντιθέτως, όταν εκπέμπεις θετικότητα, αέρα προσωπικής ευτυχίας, δέχεσαι ζήλια, φθόνο, στέρηση σημαντικών διαπροσωπικών σχέσεων.
Μη μετράς τις μίζερες στιγμές σου. Σκέψου την ποιότητά τους, πως τις βιώνεις αυτές τις στιγμές και κυρίως πως τις διαχειρίζεσαι.
Σταμάτα να κλαίγεσαι και άρχισε να κλαις με την ψυχή σου... είναι πιο λυτρωτικό. Λυτρωτικό, όμως είναι και το να γελάς. Να αρπάζεις τη ζωή στα χέρια σου, να μη φοβάσαι το ρίσκο. Να τολμάς την αλλαγή.
Πες όχι στα μίζερα συναισθήματα, στις μίζερες σχέσεις, στα μίζερα όνειρα που σε φθείρουν. Και επένδυσε στην μία και μοναδική, την πιο σημαντική σχέση στη ζωή σου, αυτή με τον εαυτό σου!
Μαρίνα Χρυσοβελώνη: Υφυπουργός Εσωτερικών
Ο καθένας αποφασίζει κατά συνείδηση
Η υφυπουργός δεν έχει κληθεί να λάβει μέρος στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των Ανεξάρτητων Ελλήνων
Σαφείς αποστάσεις από την πολιτική γραμμή του προέδρου των ΑΝΕΛ, Πάνου Καμμένου, πήρε η υφυπουργός Εσωτερικών Μαρίνα Χρυσοβελώνη σε συνέντευξή της στον Real FM.
«Τι σημαίνει ότι ο κ. Καμμένος θα αποσύρει τους βουλευτές;», διερωτήθηκε η κ. Χρυσοβελώνη, και συνέχισε: «Οι βουλευτές δεν είναι αντικείμενα ούτε... βαλίτσες για να τις αποσύρουμε και να τις απομακρύνουμε. Ο κάθε βουλευτής και ο κάθε υπουργός αποφασίζει κατά συνείδηση. Και εάν έχει πράξει σωστά ή λάθος, θα κριθεί στην πορεία και θα αναλάβει την ευθύνη της όποιας επιλογής του», τόνισε.
Μάλιστα, δήλωσε ότι η ίδια δεν έχει μπορέσει να μιλήσει με τον Πάνο Καμμένο για το ενδεχόμενο αποχώρησης από την κυβέρνηση. «Όχι, δεν έχω μιλήσει και μάλιστα ακριβώς επειδή δεν μπορούσα να μιλήσω μαζί του, του έστειλα κάποιο email γιατί κάποια στιγμή θα πρέπει να ακούσει και τη δική μου άποψη γύρω από το συγκεκριμένο θέμα, η οποία είναι ξεκάθαρη. Κατ' αρχήν όταν θα έρθει αυτό το κείμενο της Συμφωνίας των Πρεσπών, αυτό που εγώ θέλω είναι να μπορέσω να το αναγνώσω», εξήγησε.
«Εγώ θα αναγνώσω το κείμενο της συγκεκριμένης συμφωνίας και εφόσον είναι πράγματι προς το συμφέρον της χώρας, από εκεί και πέρα δεν νομίζω ότι υπάρχει κανένας λόγος να φύγω από τη θέση μου και να δημιουργήσω προβλήματα στην κυβέρνηση», συμπλήρωσε η υφυπουργός.
Σε ό,τι αφορά τη συνεδρίαση της ΚΟ των ΑΝΕΛ την ερχόμενη Τετάρτη, η κ. Χρυσοβελώνη σημείωσε ότι η ίδια δεν έχει κληθεί να συμμετάσχει. «ίσως είναι και δικαιολογημένο με την έννοια ότι συνεδριάζει η κοινοβουλευτική ομάδα», είπε η υφυπουργός. «Εγώ δεν είμαι βουλευτής, άρα δεν είμαι και μέλος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Δεν ξέρω και ποια είναι η ατζέντα της συγκεκριμένης συνάντησης και τι θα συζητηθεί», σημείωσε.
Δηλώσεις από την Υφυπουργό Εσωτερικών κυρίας Μαρίνας Χρυσοβελώνη
Εάν η συμφωνία είναι προς το συμφέρον της χώρας, δεν υπάρχει λόγος να δημιουργήσω προβλήματα στην κυβέρνηση
Η υφυπουργός Εσωτερικών, Μαρίνα Χρυσοβελώνη, σημείωσε σήμερα ότι εφόσον η συμφωνία των Πρεσπών, «είναι πράγματι προς το συμφέρον της χώρας, από εκεί και πέρα δεν νομίζω ότι υπάρχει κανένας λόγος να φύγω από τη θέση μου και να δημιουργήσω προβλήματα στην κυβέρνηση».
«Εγώ θα αναγνώσω το κείμενο της συγκεκριμένης συμφωνίας και εφόσον είναι πράγματι προς το συμφέρον της χώρας, από εκεί και πέρα δεν νομίζω ότι υπάρχει κανένας λόγος να φύγω από τη θέση μου και να δημιουργήσω προβλήματα στην κυβέρνηση, εκτός και εάν η λύση αυτή υποδειχθεί από τον Πρωθυπουργό» τόνισε μιλώντας στον Real fm 97,8.
Η κ. Χρυσοβελώνη επεσήμανε παράλληλα: «Τι σημαίνει ότι ο κ. Καμμένος θα αποσύρει τους βουλευτές; Οι βουλευτές δεν είναι αντικείμενα ούτε βαλίτσες για να τις αποσύρουμε και να τις απομακρύνουμε. Ο κάθε βουλευτής και ο κάθε υπουργός αποφασίζει κατά συνείδηση» και συμπλήρωσε:
«Και εάν έχει πράξει σωστά ή λάθος θα κριθεί στην πορεία και θα αναλάβει την ευθύνης της όποιας επιλογής του... Σαφέστατα υπάρχει η αντίθεση των ΑΝΕΛ για να συμπεριληφθεί το όνομα Μακεδονία στην ονομασία, δεν είναι όμως μόνο αυτό, είναι πολλά άλλα πράγματα τα οποία πρέπει να υπάρχουν μέσα στη συμφωνία. Για αυτό θεωρώ εγώ προσωπικά, ότι καλό είναι η συμφωνία αυτή να αξιολογηθεί στο σύνολο της και τότε μόνο θα μπορεί κανείς να κρίνει εάν αυτή η συμφωνία είναι προς το συμφέρον ή όχι της χώρας».
Η κ. Χρυσοβελώνη ευχήθηκε «να συνεχίσει το έργο της η κυβέρνηση έως τη λήξη της θητείας της, αλλά και να της δοθεί μία ακόμη τετραετία, με το δεδομένο ότι διανύει το πιο παραγωγικό κομμάτι της θητείας της».
Διευκρίνισε επίσης ότι δεν έχει κληθεί να συμμετάσχει στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των Ανεξαρτήτων Ελλήνων την Τετάρτη. «Κάτι που ίσως είναι και δικαιολογημένο με την έννοια ότι συνεδριάζει η κοινοβουλευτική ομάδα», είπε η υφυπουργός. «Εγώ δεν είμαι βουλευτής, άρα δεν είμαι και μέλος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Δεν ξέρω και ποια είναι η ατζέντα της συγκεκριμένης συνάντησης και τι θα συζητηθεί» συμπλήρωσε.
Ερωτηθείσα εάν έχει συζητήσει με τον κ. Καμμένο για το ενδεχόμενο αποχώρησης από την κυβέρνηση, η υφυπουργός Εσωτερικών απάντησε: «Όχι, δεν έχω μιλήσει και μάλιστα ακριβώς επειδή δεν μπορούσα να μιλήσω μαζί του, του έστειλα κάποιο email γιατί κάποια στιγμή θα πρέπει να ακούσει και τη δική μου άποψη γύρω από το συγκεκριμένο θέμα, η οποία είναι ξεκάθαρη. Κατ' αρχήν όταν θα έρθει αυτό το κείμενο της Συμφωνίας των Πρεσπών, αυτό που εγώ θέλω είναι να μπορέσω να το αναγνώσω».
Κλείνοντας, σημείωσε ότι «τη σύνθεση της κυβέρνησης την καθορίζει ο πρωθυπουργός, σαφέστατα τύγχανα της πρότασης και της αποδοχής του προέδρου των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, εάν έλεγα κάτι διαφορετικό θα ήμουν αχάριστη. Αλλά τον τελικό λόγο τον έχει ο πρωθυπουργός (...) Δεν τίθεται θέμα από την πλευρά μου άρσης εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση», ξεκαθάρισε η κ. Χρυσοβελώνη.
Με πληροφορίες από ΑΠΕ ΜΠΕ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)