«Η υποδοχή του μέσα στη Λαμία ήταν ένα ασυγκράτητο ξέσπασμα ενθουσιασμού και πρωτόγονης λατρείας, ένα ομαδικό παραλήρημα». (όπως γράφει ο Τριανταφυλλίδης)
O κόσμος έχει ξεχυθεί έξω από την πόλη να προϋπαντήσει τον Άρη. Ζητωκραυγάζουν, πέφτουν πάνω στην έφιππη ομάδα και τρομάζουν τα άλογα. Αδύνατον να συνεχίσουν έτσι. Αφιππεύουν όλοι, και από το Ελασσώνειο και πάνω συνεχίζουν με τα πόδια.
Προπορεύεται ο Άρης ανάμεσα στον πάτερ Ανυπόμονο και τον Περικλή, πίσω έρχονται οι μαυροσκούφηδες και παραπίσω ανακατεμένοι αντάρτες και λαός που τους ακολουθεί καταπόδας.
Τμήματα ανταρτών είναι ακροβολισμένα σε όλο το μήκος της διαδρομής και αγωνίζονται να κρατήσουν τον κόσμο έως την πλατεία Ελευθερίας, όπου οι τοπικές αρχές περιμένουν τον αρχηγό, για να του παραδώσουν το κλειδί της πόλης.
Οι κάτοικοι τον ραίνουν διαρκώς με λουλούδια. Γυναίκες έχουν στρώσει τον δρόμο με τα χαλιά του σπιτιού τους για να πατήσει. Κορίτσια και μικρά παιδιά του περνάνε στεφάνια στον λαιμό. οπως αφηγείται ο Περικλής...
Ο Άρης, για να σπάσει τον κόμπο που τον πνίγει, πειράζει τον Περικλή δίπλα του για τα στεφάνια που έχει πάνω του: «Μ’ έφαγες Περικλή, έχεις περισσότερα»
Καθώς η πομπή περνάει ανάμεσα στους παρατεταγμένους αντάρτες, οι επικεφαλής τούς δίνουν «παρουσιάστε» και αναφέρονται με στεντόρεια φωνή.
Τα παραγγέλματα και οι ήχοι από τις σάλπιγγες σκορπίζουν ρίγη και ξεσηκώνουν τον κόσμο, που παραληρεί.
Τελευταίος, στην πλατεία Ελευθερίας, περιμένει τον Άρη, που πλησιάζει, ο Νικηφόρος (Δημήτρης Δημητρίου ανιψιός του Γεώργιου Καραϊσκάκη) με το τμήμα του. Περιγράφει ο ίδιος τις αξέχαστες στιγμές:
«Ακούστηκαν οι σάλπιγγες στα δικαστήρια
- αναταράχτηκε το πλήθος
- ακούσαμε και τον Λοκρό
- κραύγαζε παραγγέλματα
- κατόπιν οι σάλπιγγες άρχισαν το σάλπισμα του στρατηγού.
Είδαμε και τους δικούς μας σαλπιγκτές
- ετοιμάστηκαν ταραγμένοι.
- Τεντωνόταν ο κόσμος να δει, κι ας ήταν πρόωρα ακόμα.
Μια στιγμή, είδαμε στην κάτω πλατεία, ξεμπουκάρισε πυκνό πλήθος άνθρωποι και στη μέση τους ο Άρης, βαδίζοντας ζωηρά, με κινήσεις κοφτές αριστερά και δεξιά να χαιρετάει τον κόσμο που παραληρούσε. Μαύριζε η πλούσια γενειάδα του. Και ο κεντρικός δρόμος πλαισιωμένος από τους αντάρτες που παρουσίαζαν όπλα. Άρχισαν τότε να αλαλάζουν ξέφρενα όλα τα πλήθη γύρω μας και γινόταν ένα πρωτοφανές ιστορικό μεγαλείο. Έβαλα όλη τη δύναμή μου και κραύγασα κι εγώ «ΠΡΟΣΟΧΗ»
Σάλπισαν και οι σάλπιγγες “προσοχή”.
Ο Άρης κι η συνοδεία του πλησίαζαν, [...] δονούταν ο τόπος από τις στεντόρειες ζητωκραυγές, φώναξα ξανά με όλη μου τη δύναμη:
«ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΕΣ!
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΑΠΕΥΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ (ΕΛΑΣ)! ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕΕΕ, ΑΑΑΑΑΡΜ!»
Οι σάλπιγγες σάλπιζαν το σάλπισμα του στρατηγού και ο Άρης έμπαινε σβέλτος στην πλατεία. Δίπλα του κατάχλομος από τη συγκίνηση ο απλός Τάκης Φίτσιος.
Τα πλήθη ωρύονταν μ’ έξαλλο ενθουσιασμό. «Πήγα τρέχοντας μπροστά στον καπετάνιο» Με είδε και γέλασε το πρόσωπό του. Στάθηκα προσοχή και λέω δυνατά:
«Λαμβάνω την τιμή, συναγωνιστή καπετάνιε, να αναφέρω: 2ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ! Παρόντες δύναμη ενός τάγματος. Εισήλθαμε στην πόλη καταδιώκοντας τον εχθρό. Οι άντρες σάς εύχονται καλώς ήρθατε στην ελεύθερη πατρίδα σας! Στις διαταγές σας!»
Ο Άρης είχε σταθεί προσοχή κι αυτός και χαιρετούσε. Γέμισαν τα μάτια του δάκρυα. (Δίπλα του ο Φίτσιος έκλαιγε για καλά.). Με αγκάλιασε κατόπιν δυνατά και με φίλησε...»
Από το βιβλίο του Δημήτρη Δημητρίου (Νικηφόρου) «Αντάρτης στα βουνά της Ρούμελης»
ΥΓ-1.
Η εικόνα ειναι απ την μεθεπόμενη μερα, Κυριακή 22 Οκτωβρίου 1944. O Αρης ανέβηκε στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου "Βούλγαρης" για να εκφωνήσει τον ιστορικό λόγο του... δεξιά του στέκεται ο πατερ ανυπόμονος και ο πολιτικός του μέντορας Τάκης Φίτσιος και αριστερά του με τα γυαλιά ο διορισμένος από την κυβέρνηση Παπανδρέου διοικητής Στερεάς Γιώργος Σημίτης (πατέρας του πρώην Πρωθυπουργού Κώστα Σιμίτη)
ΥΓ-2.
φωτο Χρήστος Καπλάνης απ τη σελίδα του Χρώμα στο Παρελθόν (Past in Color)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου