Η εξαθλίωση ήταν το κύριο χαρακτηριστικό για τις μεγάλες μάζες της ρωσικής αυτοκρατορίας, μετά τον Ρωσοϊαπωνικό πόλεμο. Η άγρια καταστολή των λαϊκών εξεγέρσεων που ακολούθησαν την ήττα, μεγάλωσε την κατακραυγή εναντίον του τσαρικού καθεστώτος και του περιβάλλοντός του.
Τα πράγματα χειροτέρευαν καθώς, μέρα με τη μέρα, αποδεικνυόταν ότι ο από το 1894, τσάρος Νικόλαος Β’ (1868 – 1918) ήταν ηλίθιος, άβουλος και μοιρολάτρης.
Και, σα να μην έφταναν όλα αυτά, στο προσκήνιο παρουσιάστηκε ο ψευτομοναχός Γρηγόρη Ρασπούτιν (γεννήθηκε το 1872) που κατάφερε να γίνει απαραίτητος στην τσαρίνα Αλεξάνδρα και, ουσιαστικά, να κυβερνά, ανεβοκατεβάζοντας υπουργούς.
Η έκρηξη του Α’ Παγκόσμιου πολέμου βρήκε τη Ρωσία απαράσκευη και τον λαό να υποφέρει όσο ποτέ άλλοτε: 15.000.000 άνδρες επιστρατεύτηκαν ως το 1917. Από αυτούς, οι 1.700.000 άφησαν την τελευταία τους πνοή στα πεδία των μαχών. Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο το καλοκαίρι του 1916, όταν, για να ανακουφίσει τους Σέρβους, ο στρατηγός Αλέξιος Μπρουσίλοφ (1853 – 1926) έκανε τη μεγάλη επίθεση κατά του αυστριακού στρατού.
Εκατόμβες νεκρών κι απ’τις δυο μεριές ήταν το τίμημα για τα ελάχιστα κέρδη της επιχείρησης. Το σύνθημα των μπολσεβίκων για άμεση ειρήνευση έβρισκε όλο και περισσότερους οπαδούς. Η κατακραυγή στρεφόταν ανοιχτά πια κατά του τσάρου, της αριστοκρατίας και των στρατηγών.
Ένας πρίγκιπας, ένας μεγάλος δούκας κι ένας βουλευτής προσπάθησαν ν’ ανακόψουν την πορεία προς την καταστροφή, δολοφονώντας τον Ρασπούτιν, τον Δεκέμβριο του 1916. Ήταν αργά. Οι διαδηλώσεις, οι απεργίες κι οι εξεγέρσεις σάρωναν τη χώρα. Τα απαγορευμένα σοβιέτ (συμβούλια των εργατών) ξεφύτρωναν, παντού, κι ο έλεγχός τους περνούσε στους μπολσεβίκους. Τον Φεβρουάριο του 1917, ταυτόχρονα με την κατάρρευση του ρωσικού μετώπου, ο τσάρος έκανε νέα βλακεία: Έδωσε διαταγή να διαλυθεί η Δούμα, το ρωσικό κοινοβούλιο που είχε μόλις δέκα χρόνων ζωή.
Τα μέλη της Δούμας αρνήθηκαν, ενώ δυο τάγματα της τσαρικής φρουράς και τα σοβιέτ στάθηκαν στο πλευρό τους. Η σύγκρουση πήρε τη μορφή επανάστασης. Στη χώρα, μπήκε κρυφά ο εξόριστος ηγέτης των μπολσεβίκων, Βλαδίμηρος Λένιν, ενώ το άστρο του σοσιαλεπαναστάτη Αλέξανδρου Κερένσκι (1881-1970), ξεκίνησε το σύντομο μεσουράνημά του.
Τον ίδιο μήνα, έγινε υπουργός Δικαιοσύνης. Τον Μάρτιο, υπουργός των στρατιωτικών. Ο στρατηγός Λέων Κορνίλοφ (1870 – 1918) έσπευσε να τον υποστηρίξει. Η Δούμα ψήφισε τη μεταβολή του πολιτεύματος σε δημοκρατία κι ο τσάρος υποχρεώθηκε, στις 15 Μαρτίου, να παραιτηθεί. Η εξουσία είχε περάσει στη Δούμα και στα σοβιέτ.
Ο Κερένσκι έγινε πρωθυπουργός αλλά ξέχασε τι ήταν αυτό που τον έφερε στην εξουσία. Διέταξε τον στρατηγό Μπρουσίλοφ να επιτεθεί στη Γαλικία (στη σημερινή Ανατολική Πολωνία). Η επίθεση εξελίχθηκε τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, καταλήγοντας σε φιάσκο. Τα ρωσικά στρατεύματα αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν 150 χλμ.
Οι μπολσεβίκοι κατέβασαν τους εργάτες στους δρόμους με συνθήματα υπέρ της ειρήνης. Ο Κερένσκι άρχισε διωγμούς εναντίον τους.
Η διάσπαση σοσιαλιστών και κομμουνιστών ήταν γεγονός. Θεωρώντας την κατάλληλη ευκαιρία, ο στρατηγός Κορνίλοφ κινήθηκε, τον Σεπτέμβριο, κατά του Κερένσκι, με πρόθεση να επιβάλει δικτατορία. Τότε ήταν, που οι μπολσεβίκοι έριξαν το σύνθημα: «Όλη η εξουσία στα σοβιέτ».
Στις 7 Νοεμβρίου, (24 Οκτωβρίου με το παλιό ημερολόγιο και γι’ αυτό Οκτωβριανή) του 1917, ξέσπασε η μεγάλη ρωσική επανάσταση. Η κυβέρνηση ανατράπηκε κι ο Κερένσκι έφυγε στο εξωτερικό, όπου έζησε ως τον θάνατό του. Ο Κορνίλοφ συνέχισε να πολεμά εναντίον των μπολσεβίκων αλλά σκοτώθηκε σε μια μάχη. Ως τον Δεκέμβριο του 1917, ολόκληρη η εξουσία είχε περάσει στα σοβιέτ όπου οι μπολσεβίκοι πλειοψηφούσαν κάτω από την ηγεσία του Λένιν.
Χτιζόταν η Σοβιετική Ένωση που είχε να αντιπαλέψει με μύριους εχθρούς ώσπου να σταθεί στα πόδια της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου