Ξεσκεπάστηκαν τα αρρωστημένα Fake News της Ουκρανής Λουντμίλα Ντενίσοβα για βιασμούς βρεφών από Ρώσους στρατιώτες, κινητά κρεματόρια και απαγωγές παιδιών

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

https://www.newsbreak.gr/kosmos/343778/etsi-epese-thilykos-gkempels-latrepsan-ellinika-mme/?fbclid=IwAR1-Atk2_M5OCSTJs214pJ42DlLbNXnIs2bAAzm873ad9n9PnlUNR_g3Aag

Όπως συχνά συμβαίνει με κάθε εμπόλεμη ζώνη, η ακριβής εικόνα που έχει ο κάθε πολίτης εξαρτάται από τα ΜΜΕ που «καταναλώνει». Στον πόλεμο στην Ουκρανία, ο ρόλος της προπαγάνδας είναι να χρησιμεύει σαν διεγερτικό.

Από τον Βασίλη Γαλούπη

Από την πλευρά της Ρωσίας, ο πόλεμος αποκαλείται «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» που αποτελεί μέρος μιας μεγαλύτερης σύγκρουσης για την υπεράσπιση της Ρωσίας, την οποία συστηματικά υπονομεύει η Δύση. Από την πλευρά της Ουκρανίας, ο στόχος είναι να κινητοποιήσει τη Δύση και να την πείσει ότι πάση θυσία πρέπει να εμπλακεί ενεργά στον μέγιστο βαθμό.

Όμως, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τις συνήθεις πρακτικές, όπως να υπερτονίζονται οι νίκες και να υποβαθμίζονται οι δυσκολίες. Η προπαγάνδα που προέρχεται από την Ουκρανία φτάνει σε τέτοια σημεία αυξανόμενης υστερίας, όπου οι φρικαλεότητες ξεπερνούν την πιο νοσηρή φαντασία. Σε τέτοιον βαθμό ώστε, μετά τη σκόνη που σηκώθηκε, να αντιδράσει ακόμα και το ουκρανικό Κοινοβούλιο.

Κατά το σύστημα Ζελένσκι, αυτό που επικοινωνείται στη Δύση πρέπει να είναι τόσο «δυνατό» ώστε να κρατάει την Ουκρανία στην κορυφή της ειδησεογραφίας κάθε μέρα. Πιέζοντας, έτσι, για αντιδράσεις, από κορύφωση των κυρώσεων μέχρι την εντατικοποίηση αποστολών όπλων από άλλα κράτη.

Με τις χώρες της Ε.Ε. να έχουν μπλοκάρει κάθε πρόσβαση στα ρωσικά ΜΜΕ, η εικόνα που παίρνουμε στην Ευρώπη από την Ουκρανία είναι μονοδιάστατη. Εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από τις δηλώσεις, τις εκθέσεις και τα βίντεο που δίνουν ή επιτρέπουν οι αξιωματούχοι του Κιέβου. Και, στη συνέχεια, από την επιβεβαίωση που κάνουν (ή δεν κάνουν) τα δημοσιογραφικά Μέσα προτού κάνουν την αναπαραγωγή. Στην εποχή μας, όμως, και μόνο η απλή επανάληψη μιας πληροφορίας μπορεί να την κάνει να φαίνεται πιστευτή.

Το ρίσκο με αυτή την τακτική των ανθρώπων του Ζελένσκι ήταν εξαρχής ένα: Αν αποδειχθούν ψεύτικες κάποιες από τις σοκαριστικές πληροφορίες από την Ουκρανία, τότε μπορεί να αμφισβητούνται όλα τα «γεγονότα» που φτάνουν στη Δύση από τη δεξαμενή ειδήσεων του Κιέβου. Κι έτσι να μη δίνεται πια η δέουσα σημασία ακόμα και σε πραγματικές πτυχές που πρέπει να αναδειχθούν.

«Σεισμός»

Πριν από λίγες ημέρες το επικοινωνιακό οικοδόμημα της Ουκρανίας κατέρρευσε. Η Λουντμίλα Ντενίσοβα, επίτροπος της Ουκρανίας για τα ανθρώπινα δικαιώματα και έμπιστη του Ζελένσκι, εκδιώχθηκε από τη θέση της μετά τον σάλο που προκλήθηκε επειδή οι δημόσιες τοποθετήσεις της και οι εκθέσεις που συνέτασσε περί φρικαλέων εγκλημάτων των Ρώσων ήταν ψέματα και κατασκευασμένα fake news από την ίδια, με στόχο τον εντυπωσιασμό του δυτικού κοινού κι εν τέλει την παραπλάνησή του.

Έπειτα από όσα αποκαλύφθηκαν, η πλειοψηφία των Ουκρανών βουλευτών από διαφορετικά κόμματα, συμπεριλαμβανομένου του κυβερνώντος κόμματος Ζελένσκι, αναγκάστηκε, μέσω ψήφου δυσπιστίας, στην απομάκρυνση της Ντενίσοβα.

Η πρώην υπουργός είχε σημαντικότατες εξουσίες, απ’ το να επιβλέπει τις ανταλλαγές κρατουμένων μέχρι να αποτελεί τη φωνή της Ουκρανίας στα ξένα Μέσα και τους διεθνείς οργανισμούς. Κανονικά η θητεία της έληγε τον επόμενο χρόνο. Ήταν μία από τις κορυφαίες αξιωματούχους της Ουκρανίας, με διαρκείς εμφανίσεις σε δημοσιογραφικά Μέσα και μια ατέλειωτη ροή αναρτήσεων στα social media. Αποτελούσε τη βασική πηγή πληροφόρησης στα διεθνή ΜΜΕ για τα τεκταινόμενα στην Ουκρανία μετά την εισβολή της Ρωσίας.

Να σημειωθεί ότι ούτε το Ουκρανικό Σύνταγμα ούτε κάποια άλλη νομοθεσία επιτρέπουν την πρόωρη απόλυση από το αξίωμά της. Για να τη διώξουν, οι Ουκρανοί βουλευτές έκαναν χρήση του στρατιωτικού νόμου που επιτρέπει την απομάκρυνση όλων των διορισθέντων.

Η Ντενίσοβα ήταν η ανώτατη αξιωματούχος που έδωσε στα ΜΜΕ τις ιστορίες για κινητά κρεματόρια των Ρώσων, στρατόπεδα συγκέντρωσης, μαζικές απαγωγές παιδιών, συστηματικούς βιασμούς βρεφών και άλλες «ειδήσεις» περί φρικαλεοτήτων που είδαν το φως σε σχεδόν όλα τα Μέσα του κόσμου. «Πηγή» του… ρεπορτάζ τους ήταν η Ντενίσοβα!

Το ανησυχητικό είναι ότι οι αναφορές της Ντενίσοβα υιοθετήθηκαν άκριτα και αναπαρήχθησαν ως «γεγονότα» από πολλά δυτικά Μέσα, συμπεριλαμβανομένων, δυστυχώς, και αυτών της χώρας μας.

Την πάτησαν και οι «New York Times»

 

Χαρακτηριστικό των ιστοριών που κυκλοφορούσε η Ντενίσοβα, με το πράσινο φως του Κιέβου, ήταν τα σεξουαλικά βασανιστήρια. Συχνά τόσο απάνθρωπα και ειδεχθή, που έσφιγγαν το στομάχι κάθε φυσιολογικού ανθρώπου.

 

Η Ντενίσοβα ήταν πίσω από τους ισχυρισμούς για Ρώσους που «βίασαν 11χρονο αγόρι, ενώ ανάγκαζαν τη μητέρα του να παρακολουθεί» ή για στρατιώτες της Ρωσίας που «βίασαν νεογέννητο βρέφος με κουτάλι». Οι ανατριχιαστικές αναφορές έκαναν τον γύρο όλων των καναλιών και προκάλεσαν καταιγισμό από «κλικ» στα sites.

 

Στις 29 Απριλίου, οι «New York Times» φιλοξενούσαν μακροσκελές άρθρο-αφιέρωμα στη «Λουντμίλα Ντενίσοβα, κορυφαία αξιωματούχο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Ουκρανίας» και τις αποκαλύψεις της: Για περιπτώσεις «ομαδικών βιασμών σε γυναίκες που τις αφήνουν σοβαρά τραυματισμένες. Τις βιάζουν μέχρι να μην μπορούν πια να γεννήσουν. Αυτό σημαίνει ότι θέλουν να καταστρέψουν το ουκρανικό έθνος. Κι όταν σκοτώνουν παιδιά, αυτό σημαίνει ότι δεν θέλουν το έθνος μας να υπάρχει. Τώρα υποστηρίζουμε ότι αυτό πρέπει να αναγνωριστεί ως έγκλημα γενοκτονίας».

 

Η Ουκρανή πολιτικός είπε ότι είχε καταγράψει φρικτές περιπτώσεις σεξουαλικής βίας από ρωσικά στρατεύματα στην Μπούτσα και άλλα μέρη. Σε ένα από αυτά τα περιστατικά, «μια ομάδα γυναικών και κοριτσιών κρατήθηκε σε ένα υπόγειο ενός σπιτιού για 25 ημέρες, εννέα από αυτές είναι τώρα έγκυοι», έλεγε.

 

«Εγώ η ίδια ήμουν στην Μπούτσα και τα είδα όλα με τα μάτια μου», δήλωνε η Ντενίσοβα στους «New York Times», αν και βουλευτής του κόμματος Ζελένσκι έχει αποκαλύψει ότι από την αρχή της εισβολής η Ουκρανή πολιτικός βρίσκεται σε δυτική χώρα. Όμως, η «είδηση» για την Μπούτσα έκανε αμέσως τον γύρο των διεθνών ΜΜΕ, όπως «Newsweek», «Times», Business Insider, κ.ά.

 

Τα Μέσα αναπαρήγαγαν άκριτα τους ισχυρισμούς της Ντενίσοβα για θηριωδίες ως δημοσιογραφικά ρεπορτάζ. Από το BBC μέχρι το Politico, το όνομα της Ντενίσοβα φιγουράριζε ως το σύμβολο του αγώνα της Ουκρανίας κατά των εγκλημάτων πολέμου από τους Ρώσους.

 

Τα ψέματα που παπαγάλιζαν τα μέσα ενημέρωσης

 

Οι πληροφορίες από την ουκρανική κυβέρνηση, δηλαδή την Ντενίσοβα, υιοθετούνταν με τυφλή πίστη κι από σχεδόν το σύνολο των ελληνικών Μέσων που παπαγάλιζαν αυτούς τους αδιευκρίνιστους ισχυρισμούς, όπως η ιστορία για δύο Ρώσους στρατιώτες που βίασαν μέχρι θανάτου μωρό ενός έτους.

 

Τα φρικαλέα fake news της Ντενίσοβα δεν διασταυρώθηκαν ποτέ από κανένα ελληνικό Μέσο, όπως κι από τα διεθνή. Τα ψέματα που πάσαρε η Ουκρανή πολιτικός παρουσιάζονταν, με πάθος, ως «είδηση» που δεν αμφισβητείται.

 

Εκατοντάδες δυτικά και ελληνικά Μέσα δημοσίευαν ρεπορτάζ για τα οποία η μοναδική πηγή ήταν μια ανάρτηση που έκανε η Ντενίσοβα σε επίσημο ιστότοπο της ουκρανικής κυβέρνησης. Τα λεγόμενα της Ντενίσοβα δεν υποστηρίζονταν από στοιχεία, αλλά πάντα γίνονταν πιστευτά. Στο τέλος η Ουκρανή κατέληγε με την έκκληση για περισσότερα όπλα και κυρώσεις κατά της Ρωσίας από τις δυτικές χώρες.

Μία από τις αναρτήσεις της Ντενίσοβα κατήγγειλε εφιαλτικά δήθεν εγκλήματα Ρώσων στην Ουκρανία, όπως: 

«Τρίδυμα εννιάχρονα κορίτσια βιάστηκαν και τραυματίστηκαν σοβαρά». 

«Βίασαν εννιάχρονο κορίτσι με κερί, μπροστά στη μητέρα του». 

«Μωρό ενός έτους βιάστηκε μέχρι θανάτου από δύο Ρώσους». 

«Βίασαν 78χρονους άνδρες».

Η ανάρτηση έκλεινε με την εξής φράση της επιτρόπου της Ουκρανίας: «Καλώ τους εταίρους μας σε όλον τον κόσμο να αυξήσουν την πίεση των κυρώσεων στη Ρωσία και να παράσχουν στην Ουκρανία επιθετικά όπλα». Η Ελλάδα είναι μία από τις πρώτες χώρες που έστειλε -και συνεχίζει να στέλνει- όπλα στο Κίεβο.

Στις 20 Απριλίου όλα τα ελληνικά και διεθνή ΜΜΕ αναπαρήγαγαν τη σοκαριστική «είδηση» ότι «ένα αγοράκι μόλις ενός έτους πέθανε έπειτα από βιασμό από Ρώσους στρατιώτες, οι οποίοι επιτέθηκαν επίσης σε τρίδυμα κορίτσια εννέα ετών μπροστά στη μητέρα τους στο Χάρκοβο».

Την «είδηση» παρουσίασε η «Daily Mail». Το βρετανικό Μέσο βασίστηκε για το… ρεπορτάζ στην έκθεση που συντάχθηκε από τη Λουντμίλα Ντενίσοβα! Η έκθεση «ανέβηκε» και στο Twitter του ουκρανικού Υπουργείου Άμυνας. Μάλιστα, τόσο ο Ζελένσκι όσο και ο ΥΠΕΞ Κουλέμπα έχουν κάνει κι αυτοί δηλώσεις περί βιασμών παιδιών από Ρώσους.

Με το να υιοθετούν και να αναπαράγουν πληροφορίες χωρίς επιβεβαίωση τα Μέσα ουσιαστικά έγιναν αρωγοί σε μια προπαγάνδα θηριωδίας. Είτε λόγω δημοσιογραφικής αμέλειας κι ανεπάρκειας είτε επειδή τα «στοιχεία» εξυπηρετούσαν συγκεκριμένα αφηγήματα.

Η καταγγελία που γκρέμισε τη μηχανή εξαπάτησης

Οι υποψίες για την Ντενίσοβα τόσο από το εσωτερικό της Ουκρανίας όσο και από το εξωτερικό δεν άργησαν. Ο αντιπρόεδρος της κανονιστικής επιτροπής της ουκρανικής Βουλής και βουλευτής του κόμματος Ζελένσκι, Πάβελ Φρόλοφ, κατηγόρησε την Ντενίσοβα ότι είχε επικεντρωθεί υπερβολικά στην επικοινωνία με media και στην περιγραφή εγκλημάτων με σεξουαλικά κίνητρα με αδικαιολόγητες λεπτομέρειες, καθώς και του βιασμού παιδιών.

 

Εγκλήματα που δεν έχουν επαληθευτεί, «γεγονός που βλάπτει τη φήμη της Ουκρανίας και αποσπά την προσοχή των ΜΜΕ από άλλα, αποδεδειγμένα εγκλήματα». «Αντί να ταξιδέψει στη Ρωσία ή τη Λευκορωσία για να απελευθερώσει Ουκρανούς αιχμαλώτους», είπε ο Φρόλοφ, η Ντενίσοβα μετά τη ρωσική εισβολή «διέμενε στη ζεστή, ειρηνική δυτική Ευρώπη». Σύμφωνα με τη Βουλή της Ουκρανίας, η δράση της επιτρόπου είχε σαν αποτέλεσμα «να βλάψει την Ουκρανία αποσπώντας την προσοχή των διεθνών ΜΜΕ από τις πραγματικές ανάγκες της χώρας».

 

Τον σημαντικότερο ρόλο στην απόφαση της ουκρανικής Βουλής για να εκδιώξει την Ντενίσοβα φαίνεται ότι έπαιξε η προσφυγή κατά της Επιτρόπου, που κατατέθηκε στις 25 Μαΐου και υπογράφηκε από περίπου 140 δημοσιογράφους, δικηγόρους, καθηγητές και δημοσιογραφικές ενώσεις της χώρας, ανάμεσά τους και μία παραγωγός των «New York Times».

 

Η καταγγελία καλούσε την Ντενίσοβα «να δημοσιοποιεί πληροφορίες μόνο για περιπτώσεις σεξουαλικής βίας για τις οποίες υπάρχουν επαρκή στοιχεία και να δίνει προσοχή στην κάθε λέξη που χρησιμοποιεί, ώστε να αποφευχθούν δηλώσεις που εγείρουν το συναίσθημα και τη νοσηρή περιέργεια».

 

Στην προσφυγή επισημαίνεται ότι «τα σεξουαλικά εγκλήματα δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως υλικό για να φουντώσουν τα συναισθήματα του κοινού» και τονίζεται ότι «κάθε πληροφορία που δημοσιεύεται από την επίτροπο ή το γραφείο της έχει το στάτους επαληθευμένων γεγονότων». Άρα «είναι πολύ σημαντικό να επαληθεύονται πραγματικά οι πληροφορίες για τα σεξουαλικά εγκλήματα των εισβολέων. Για παιδιά που έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά από τον ρωσικό στρατό και πέθαναν, η επίσημη δημόσια επικοινωνία θα πρέπει να περιλαμβάνει ιατροδικαστικά ευρήματα».

 

Σύμφωνα με την ιταλική «La Repubblica», ο Ζελένσκι ήταν αυτός που τελικά ζήτησε την απόλυση της Ντενίσοβα. Προφανώς μέχρι κι ο Ουκρανός πρόεδρος συνειδητοποίησε ότι τα νοσηρής λεπτομέρειας fake news της αξιωματούχου του περισσότερο έβλαπταν παρά ωφελούσαν.

 

Έτσι έπεισε τους Ιταλούς να στείλουν όπλα

 

Η Ντενίσοβα δήλωσε ότι θα αμφισβητήσει δικαστικά την απόλυσή της. Παραδέχτηκε, ωστόσο, ότι έλεγε παραμύθια. Τόνισε, όμως, πως ήταν αναγκασμένη να υπερβάλει «για να πετύχω τον στόχο μας».

 

Έδωσε και χαρακτηριστικό παράδειγμα: «Στην ιταλική Βουλή υπάρχει το κόμμα Πέντε Αστέρια, που αρχικά ήταν ενάντια στην αποστολή όπλων. Στην παρέμβασή μου στην ιταλική Βουλή τούς μίλησα για τρομερά πράγματα, ώστε να τους πιέσω να πάρουν αποφάσεις. Και όντως, μετά την ομιλία μου, ένα ηγετικό στέλεχος του κόμματος είπε ότι θα στηρίξει την αποστολή όπλων».

 

Η όλη αξιοπιστία της επιτρόπου της Ουκρανίας συνοψίζεται στη δική της δήλωση: «Ναι, το λεξιλόγιο που χρησιμοποίησα ήταν πολύ σκληρό και βίαιο, μπορεί και να υπερέβαλα… Αλλά έπρεπε να πετύχω τον σκοπό μας, να πείσω τον υπόλοιπο κόσμο να μας δώσει όπλα». Με αυτή την τακτική η Ντενίσοβα κατάφερε να εξαπατήσει όλα τα ΜΜΕ του κόσμου και, φυσικά, τα ελληνικά.

 

Και ο υπουργός Εξωτερικών της Ουκρανίας Ντμίτρο Κουλέμπα έθεσε την κατηγορία για πολλαπλούς βιασμούς κατά τη διάρκεια ομιλίας σε think tank στο Λονδίνο στις αρχές Μαρτίου, σύμφωνα με το Reuters.

 

Μετά την απομάκρυνση της Ντενίσοβα, η Μαρία Ζαχάροβα, εκπρόσωπος του ρωσικού Υπουργείου Εξωτερικών, απηύθυνε ερώτημα προς τα δυτικά ΜΜΕ: «Όλα αυτά τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, οι δημοσιογράφοι, οι οργανώσεις που μετέδωσαν αβάσιμες κατηγορίες της Ντενίσοβα, θα επανορθώσουν τώρα και θα ζητήσουν συγγνώμη;»

 

Το who is who της Ντενίσοβα

Η Ρωσίδα στην καταγωγή Λουντμίλα Ντενίσοβα, 61 ετών, γεννήθηκε στην πόλη Αρχάγγελσκ, κοντά στον Αρκτικό Κύκλο. Αρχικά εκπαιδεύτηκε ως νηπιαγωγός και στη συνέχεια σπούδασε νομικά στο Κρατικό Πανεπιστήμιο του Λένινγκραντ.

Το 1989 διορίστηκε εισαγγελέας, αλλά αρνήθηκε τη θέση προκειμένου να μετακομίσει στην Κριμαία στην Ουκρανία, λόγω του συζύγου της, που ήταν ανακριτής. Το 1991 η Ντενίσοβα πολιτογραφήθηκε Ουκρανή.

Στη δημόσια σφαίρα εισήλθε ως επικεφαλής περιφερειακών τμημάτων οικονομικών στην Κριμαία. Το 2006 εκλέχτηκε βουλευτής στο ουκρανικό Κοινοβούλιο και αργότερα υπηρέτησε ως υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Πολιτικής. Το 2014 έγινε ιδρυτικό μέλος με τον Αρσένι Γιάτσενιουκ, τον τότε φιλοδυτικό πρωθυπουργό, ενός εθνικιστικού πολιτικού κόμματος, του Λαϊκού Μετώπου. Η Ντενίσοβα περιγράφει τον εαυτό της ως «Ουκρανή εθνικίστρια ρωσικής καταγωγής».

Το 2018, η Βουλή της Ουκρανίας την όρισε επικεφαλής της Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος πριν από τέσσερις μήνες, το γραφείο της συνεργαζόταν ήδη με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και τα Ηνωμένα Έθνη κι έστελνε καθημερινή έκθεση στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο.

 

Η ομιλία του Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία: Ένα ζωντανό πολιτικό κειμήλιο

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

https://www.imerodromos.gr/i-omilia-toy-ari-veloychioti-sti-lamia-ena-zontano-politiko-keimilio/

Μια ιστορική ομιλία με διαχρονική αξία, ένα ζωντανό πολιτικό κειμήλιο, ένα από τα τιμαλφή του κομμουνιστικού και του λαϊκού κινήματος στη χώρα μας: Η ομιλία του Άρη Βελουχιώτη στην απελευθερωμένη Λαμία εκ μέρους του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ. Η εκφώνηση της έγινε, σαν σήμερα, στις 29 Οκτωβρίου 1944. Ο Άρης παρουσιάζει την πολιτική του ΕΑΜ και μιλώντας από το περίφημο μπαλκόνι, ανάμεσα στα άλλα, λέει:

 

    «Αδέλφια, Έλληνες και Ελληνίδες της Λαμίας και της περιοχής της!

 

     Από μέρους του Γενικού Στρατηγείου του Ε.Λ.Α.Σ, σας φέρω τους πιο θερμούς χαιρετισμούς.

 

    Όπως βλέπετε, πρόκειται «να βγάλω λόγο». Μα ο λόγος μου αυτός δεν θα μοιάζει καθόλου με τους λόγους που γνωρίσατε μέχρι σήμερα. Δεν πρόκειται να σας υποσχεθώ ούτε πως θα σας φτιάξω γεφύρια ή ποτάμια, όπως σας υποσχόντουσαν πως θα σας φέρουν οι παλιοί κομματάρχες. Ούτε και θα σας τάξω λαγούς με πετραχήλια. Δεν επιδιώκω ν’ αποσπάσω επαίνους για τη ρητορική μου δεινότητα. Επιδιώκω απλώς ν’ ακούσετε αυτά που θα σας πω. Προσέξτε. Θ’ αρχίσω σαν τα παραμύθια:

 

    Κάποτε η γωνιά αυτή της γης που πατάμε και λέγεται Ελλάδα ήτανε δοξασμένη κι ευτυχισμένη κι είχε ένα πολιτισμό, οπού επί 2 1/2 χιλιάδες χρόνια συνεχίζει να παραμένει και να θαυμάζεται απ’ όλο τον κόσμο. Κανένας σοφός η άσοφος δεν μπορεί μέχρι σήμερα να γράψει ούτε μια λέξη, αν δεν αναφερθεί στα έργα που άφησαν οι δημιουργοί αυτού του πολιτισμού, που λέγεται αρχαίος ελληνικός πολιτισμός.

 

    Κάποτε, λοιπόν, η χώρα μας ήτανε δοξασμένη, μα αργότερα την υποδούλωσαν κι έχασε την παλιά της αυτή δόξα. Μα ύστερα από κάμποσα χρόνια η χώρα μας σηκώθηκε στο πόδι κι ύστερα από σκληρούς αγώνες ενάντια στη σκλαβιά, πάλι λευτερώθηκε.

 

    Στην εποχή της σκλαβιάς πέρασε σκληρά, μαύρα χρόνια και πολλοί «έξυπνοι», ανάμεσα στους οποίους και κάποιος Φαλμεράγιερ, ισχυρίστηκαν πως η ελληνική φυλή έσβησε κι ότι αυτή διασταυρώθηκε μ’ άλλες φυλές, που δεν έχουν τίποτα το κοινό με την αρχαία ελληνική φυλή

.

    Μα ό,τι κι αν πούνε, αυτό δεν έχει καμία αξία. Την ελληνικότητα μας την αποδείξαμε. Γεγονός είναι ότι η χώρα μας ξεσηκώθηκε και ξαναγένηκε πάλι λεύτερη.

 

    Αυτό κάνεις δεν το ήθελε. Ούτε οι ξένοι βασιλιάδες, ούτε οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες. Οι ξένοι δεν το θέλανε, γιατί φοβισμένοι από τη γαλλική επανάσταση, χτυπούσαν όλες τις εξεγέρσεις και δημιούργησαν γι’ αυτό μεταξύ τους την Ιερή Συμμαχία. Οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες γιατί τα είχανε καλά με τους Τούρκους και ξεζουμίζανε το λαό.

 

    Μα ο ελληνικός λαός δεν θα ‘τανε αυτός ο λαός, ο λαός δηλαδή της χώρας της λευτεριάς και του πολιτισμού, αλλά λαός ζούγκλας, αν δεν έβγαζε μέσα από τα σπλάχνα του τους αρχηγούς εκείνους, που θα οδηγούσανε στη λευτεριά του. Όπως βλέπετε, λοιπόν, όλοι – ξένοι και ντόπιοι – πάλεψαν για να μην ξεσηκωθεί ο λαός κι αποχτήσει τη λευτεριά του.

 

    Μέσα στα χρόνια της σκλαβιάς δεν σταμάτησαν οι αγώνες. Μικροί ή μεγάλοι. Ένοπλοι ή όχι. Κι ύστερα μέσα απ’ αυτό το λαό ξεπήδησε ο μεγάλος βάρδος της επανάστασης, πού ύμνησε με τα τραγούδια του την ιδέα της εξέγερσης του έθνους, ο πρόδρομος της Φιλικής Εταιρίας: ο Ρήγας. Η αντίδραση τον σκότωσε, πριν προλάβει να φέρει σε πέρας τις αρχές του. Μα ο σπόρος που έσπειρε βλάστησε σύντομα (…).

 

    Τίποτα δεν ήτανε ικανό να συγκρατήσει τη φλόγα για τη λευτεριά, που έκαιγε μέσα στις καρδιές του λαού μας. Έτσι, στα 1821, ύστερα από κόπους και θυσίες και χάρη στον ενθουσιασμό και τη φλόγα του Παπαφλέσσα, που χρησιμοποίησε όλα τα μέσα, ακόμα και την ψευτιά, κηρύσσοντας την εξέγερση, ξεσηκώθηκε πρώτος ο Μοριάς. Από δω, από το Μοριά, άρχισε η επανάσταση του 1821.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Στο άκουσμα της εξέγερσης όλοι οι ισχυροί της γης, ξένοι και ντόπιοι, τρόμαξαν. Οι κοτζαμπάσηδες, όμως, βλέποντας ότι δεν τους ήτανε δυνατό να συγκρατήσουν το λαό και φοβούμενοι την οργή του, αναγκάστηκαν να κόψουν τη συνεργασία τους με τους καταχτητές και για να ευνουχίσουν το λαϊκό απελευθερωτικό κίνημα, πήρανε όλοι μέρος στην επανάσταση κι έτσι αυτή πήρε χαραχτήρα πανεθνικό.

 

    Οι τρανοί της γης τρόμαξαν και, χρησιμοποιώντας όλα τα τερτίπια, προσπάθησαν να πνίξουν την επανάσταση. Μα γελάστηκαν. Επί 7 ολόκληρα χρόνια πάλεψαν οι προπάτορες μας, παρά το γεγονός ότι η ελληνική αντίδραση, δυο φορές, το 1823 και 1825, οργάνωσε τον εμφύλιο πόλεμο για να σπάσει ακριβώς τους αγώνες αυτούς. Έτσι οι πρόγονοι μας ανάγκασαν όλους τους εχθρούς μας να γλύψουν εκεί που έφτυσαν και ν’ αναγνωρίσουν τους αγώνες μας και την ανεξαρτησία μας.

 

    Κανείς δεν πίστευε προηγούμενα σ’ αυτό το θαύμα, που συντελέστηκε από τις ίδιες τις δυνάμεις και τα μέσα του λαού. Άλλοι περίμεναν να τους έλθει η λευτεριά από τη Ρωσία κι άλλοι από τη μεγαλοψυχία των βασιλιάδων της Ευρώπης. Μα η επανάσταση απόδειξε, ότι αυτή μόνη της χάρισε τη λευτεριά της πατρίδας μας.

 

    Τα παραμύθια του φιλελληνισμού, χάρη στον οποίο αποκτήσαμε δήθεν τη λευτεριά μας, εφευρέθηκαν μόνο και μόνο για να γίνει πιστευτό, ότι η πατρίδα μας λευτερώθηκε, όχι από τις ίδιες της τις δυνάμεις, μα από τους ξένους. Υπήρξαν βέβαια φιλέλληνες, που αγωνίστηκαν, πολέμησαν κι έχυσαν το αίμα τους για τη λευτεριά της πατρίδας μας. Τιμή και δόξα σ’ αυτούς κι αιώνια ας είναι η ευγνωμοσύνη του έθνους. Μα αυτοί υπήρξαν μεμονωμένα άτομα μονάχα. Η θεωρία του οργανωμένου φιλελληνισμού είναι καθαρό παραμύθι.

 

    Με την επικράτηση της επανάστασης αμέσως οι δικοί μας κοτζαμπάσηδες επιβλήθηκαν πάνω στη χώρα μας. Η αντίδραση, ντόπια και ξένη, για να ευνουχίσει το λαϊκό χαραχτήρα του κινήματος και να επιβάλει νέα σκλαβιά, χρησιμοποίησε όλα τα μέσα. (…)

 

    Χρόνια και χρόνια απάτης και ρεμούλας μας κράτησαν μακριά από την ευτυχία και τον πολιτισμό και μας ρίξανε μέσα στην εξαθλίωση, την πείνα, την κακομοιριά και τη δυστυχία. Έτσι η Ελλάδα που υπήρξε κάποτε η πηγή των φώτων και του πολιτισμού, κατάντησε να βρίσκεται στο πιο χαμηλό επίπεδο οικονομικής, κοινωνικής και εκπολιτιστικής ανάπτυξης, όχι μόνο έναντι των λαών της Ευρώπης, αλλά και των Βαλκανίων.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Η ουσία αυτού βρίσκεται στο γεγονός ότι η αντίδραση σκεφτόταν μόνο πώς να εκμεταλλευτεί, να βασανίσει, και να ξεζουμίσει το λαό, οργανώνοντας κινήματα κάθε τόσο και καλλιεργώντας τις φαγωμάρες, προπαγανδίζοντας και πείθοντας το λαό ότι είναι απαραίτητο να ζει φτωχός και κακομοιριασμένος.

 

    Χαρακτηριστικό είναι ότι πιάνοντας μια λέξη του Κολοκοτρώνη, που ονόμασε κάποτε τη χώρα μας Ψωροκώσταινα, κατάφερε να πείσει το λαό ότι το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να ορθοποδήσει μόνο του κι ότι θα έπρεπε να μας κυβερνήσουν οι ξένοι, ονομάζοντας γι αυτό και τα πολιτικά κόμματα ρωσικά, αγγλικά και γαλλικά.

 

    Σ’ αυτό το σημείο μάς φέρανε οι κορυφές που διοικούσαν τον τόπο μας. Κάποτε φτάσαμε και στη δημοκρατία. Μα αυτό έμοιαζε με την παροιμία που έλεγε ο λαός: Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.

 

    Μυρίστηκαν οι έξυπνοι ψητό από τη μοναρχία και βρίσκοντας ότι «έφταιγε» η δημοκρατία για τη δυστυχία του λαού, ξαναφέρανε το βασιλιά. Και τότε άρχισαν πιο ξετσίπωτα ακόμα να ξεζουμίζουν και να καταπιέζουν το λαό (…). Έτσι, ύστερα από 120 χρόνια, ξαναπέσαμε πάλι στη σκλαβιά, γιατί έτσι κακά μας κυβερνήσανε στο διάστημα αυτό.

 

    Σ’ αυτή την κατάσταση βρεθήκαμε, όταν ξέσπασε η πολεμική λαίλαπα και η σύγκρουση μεταξύ των κολοσσών. Μα κανένας απ’ αυτούς δε σκέφτηκε ελληνικά και να δει πώς θα ξέφευγε η χώρα μας τη λαίλαπα αυτή. Με την επίγνωση ότι η χώρα μας θα τραβούσε στην καταστροφή μπήκανε στον πόλεμο.

 

    Έχουμε ντοκουμέντα στα χέρια μας πού μας αποδείχνουν ότι οι άνθρωποι αυτοί είχανε σκοπό να ρίξουνε μόνο τρεις τουφεκιές στο Αλβανικό μέτωπο κι ύστερα να μας παραδώσουν στους φασίστες. Υπάρχουν ντοκουμέντα που μας πείθουν ότι το Νοέμβρη προς το Δεκέμβρη του 1940 μπορούσαμε να πετάξουμε τους Ιταλούς στη θάλασσα. Μα αυτοί συγκρατούσαν το στρατό μέχρι που να λύσει το στρατιωτικό της πρόβλημα, η Γερμανία στην Ευρώπη κι ύστερα να δικαιολογηθούν ότι δε μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα με δυο κολοσσούς.

 

    Δεν πίστευαν στις δόξες του στρατού μας, στο θάρρος, στην τόλμη, στην αυταπάρνηση και τον ηρωισμό του, που πολεμούσε με φλόγα ενάντια στο φασισμό, νηστικός και ξυπόλυτος πάνω στα βουνό της Αλβανίας με τη βοήθεια όλου του ελληνικού λάου. Αυτοί δεν πίστευαν σ’ αυτά και περιμένανε πως θα καμφθεί.

 

    Γι’ αυτό το έπος της Αλβανίας είναι ολοκληρωτικά έργο του λαού. Είναι έργο του λαού που το πραγματοποίησε με το μένος που είχε ενάντια στο φασισμό και το ζυγό του Μεταξά, με θυσίες και ηρωισμούς.

 

    Έτσι, μας ξαναδέσανε στη σκλαβιά.

 

    Μα ο λαός μας δεν ήτανε σε θέση να συνεχίσει το έργο του αυτό. Όσο φλογερά κι αν ήτανε τα στήθη του, η φλόγα αυτή δεν θα άντεχε στα σιδερόφρακτα μεγαθήρια των φασιστών, μια που είχε μέσα του και την προδοσία των ηγετών του (…).

 

    Έτσι ήλθαν οι Γερμανοί στον τόπο μας και μας σκλαβώσανε. Μα για μας, για το λαό μας, καμιά κηλίδα δε θα μπορούσε να προσαφθεί, ότι εγκαταλείψαμε τα εδάφη μας. Αυτή θα κολλούσε, όταν δεν ξεσηκωνόμαστε.

 

    Τι μπορούσαμε να περιμένουμε απ’ αυτούς που φορούσαν τα κλακ και τα μπακαλιαράκια; Τι μπορούσαν να μας πούνε αυτοί; Το μόνο που βρίσκανε να μας λένε ήτανε: «Ησυχία, παιδιά, και τάξη. Κάναμε κυβέρνηση, ησυχάστε»   

 

    Αυτό όμως θέλανε κι οι Γερμανοί. Μα τα λόγια αυτά τα εκστομίζανε οι άνθρωποι εκείνοι που δεν έχουν το δικαίωμα να ονομάζονται Έλληνες.

 

   Κι όμως, δε θα συμβιβάζονταν με τη λογική και τη ράτσα μας, αν δε βγαίναν πάλι τα στοιχεία αυτά που θα κρατούσανε ψηλά την τιμή του έθνους μας, μέσα από το λαό μας.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Μια μαυρίλα πλάκωνε τον ελληνικό ορίζοντα. Κανείς δεν ήξερε τι θα έφερνε η αύριο και πώς θα ξεφεύγαμε από τη σιδερένια τανάλια που μας έσφιγγε. Κείνοι που ένιωθαν βρίσκονταν στις φυλακές και τα ξερονήσια. Κι εδώ πρέπει να στιγματιστεί μια άλλη ατιμία των ανθρώπων της 4ης Αυγούστου, που φεύγοντας, τους παράδωσε στα χέρια των καταχτητών.

 

    Μια άλλη μερίδα πού ένιωθε, ασχολούνταν με τις μαύρες και άσπρες αγορές. Έτσι, όλο το βάρος έπεσε πάνω σε μια χούφτα ανθρώπων, απ’ αυτούς που τρώγανε καρπαζιές μέσα στα αστυνομικά μπουντρούμια και τις ασφάλειες, μα που φλέγονταν από ηρωισμό και ανδρεία και μέσα τους υπήρχε μια ζεστή ελληνική καρδιά κι έτρεχε στις φλέβες τους πραγματικό ελληνικό αίμα.

 

    Αυτοί άναψαν το δαυλό κι έδωσαν το σύνθημα για τον ξεσηκωμό του Έθνους. Αυτοί που δώσανε το κουράγιο στους Έλληνες. Αυτοί που δημιούργησαν τη νέα Φιλική Εταιρία: το ΕAM.

 

    Βέβαια, ποιος θα ‘τανε κείνος που μπορούσε να πιστέψει τότε ότι αυτή η φούχτα των ανθρώπων θα έφερνε στη χώρα μας τη μεγαλόπρεπη αυτή νίκη. Μα η υφή, η ψυχοσύνθεση, το σκαρί των ανθρώπων αυτών ήτανε τέτοιο. Παρά τις φυλακές, τους κατατρεγμούς, τις δολοφονίες, τα βασανιστήρια, τις ομαδικές εκτελέσεις και την τρομοκρατία, οι άνθρωποι αυτοί οδηγούσαν ηρωικά και θαρραλέα τις μάζες στον δρόμο της λευτεριάς.

 

    Ξέρετε όλοι πως άρχισε το κίνημα αυτό και δε σταματώ στις λεπτομέρειες του. Όταν έχουμε τη μέρα της εθνικής ανεξαρτησίας μας, πού γιορτάζουμε στις 25 Μάρτη, χαιρόμαστε, τραγουδάμε και κλαίμε από τη συγκίνηση. Μα από δω και πέρα θα έχουμε δυο εθνικές γιορτές: την 25η Μάρτη και την 27η Σεπτέμβρη επέτειο της δημιουργίας του ΕΑΜ, που αποτέλεσε τη βάση της σημερινής μας απελευθέρωσης.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Στα προηγούμενα χρόνια πολλοί περνούσανε από την πλατεία του Διάκου, μα κανείς δεν ένιωθε τον παλμό που περιείχε το τραγούδι που μας δίδασκε στο σχολείο ο παλιός καθηγητής μας Λάσκαρης: Σας ευλογεί του Διάκου μας το τιμημένο χέρι.

 

    Κανείς δεν ένιωθε ότι έπρεπε να φύγει μακριά από τα μικροσυμφέροντα του και να παλέψει για τη λευτεριά. Μα η χούφτα αυτή των ανθρώπων, που σας μίλησα πιο πάνω, ρίχτηκε ολόψυχα στον αγώνα.

 

    Η αντίδραση στο άκουσμα της χρησιμοποίησε όλα τα μέσα κι έθεσε σε ενέργεια όλες τις ατιμίες για να τη σαμποτάρει. Μα όλα αυτά στάθηκαν ανίκανα να σπάσουν τον αγώνα της. Αντίθετα, αυτή ρίζωνε κάθε μέρα και πιο πολύ κι ανέπτυσσε τη δράση της. Κι επειδή δεν είχε σκοπό να καταπιαστεί με χαρτοπόλεμο έβγαλε στο βουνό το αντάρτικο.

 

    Θυμάμαι όταν το χειμώνα του 1941 ήλθα εδώ σαν «μαυραγορίτης» για να βάλω μπροστά τη δουλειά. Σας γνώριζα όλους μα κανείς από σας δεν ήξερε τι επεδίωκα εγώ. Τότε μαζί με το Γ. Φράγκο και Γ. Γιαταγάνα βγάλαμε το πρώτο διάγγελμα του ΕΑΜ.

 

    Πολλοί νομίζανε τότες ότι αυτό ήτανε μόνο ντόρος και τίποτα άλλο. Όταν λέγαμε ότι σε λίγο θα σφυρίζει το μάλιγχερ και θα κροταλίζει ξερά το πολυβόλο στις βουνοκορφές και τα φαράγγια μας κι οι Γερμανοί και Ιταλοί θα φεύγουν ντροπιασμένοι, ίσως πολλοί να λέγανε πως αυτά δεν ήτανε παρά ηχηρές φράσεις.

 

    Μα ύστερα από δυόμιση μήνες άρχισε πραγματικά να λαλεί το ντουφέκι. Και τι δεν είπανε τότε! Όπως και στα 1821 όλη η αντίδραση συνωμότησε εναντίον μας και στην αρχή δεν έλεγε τίποτα για το αντάρτικο, κάνοντας το ίδιο πού κάνει και η στρουθοκάμηλος, όταν κρύβει το κεφάλι της, ενώ όλο της το σώμα φαίνεται. Έτσι κι αυτοί, νομίζανε, ότι αν δε λέγανε τίποτα για το αντάρτικο και το αγνοούσαν, δε θα ξαναβροντούσε το καριοφίλι. Μα μπορούσε να σταματήσει αυτό; Κάθε μέρα κοκκίνιζαν τα βουνά και τα φαράγγια από το αίμα.

 

    Κι όταν είδαν ότι το αντάρτικο μεγάλωνε, παρά τη σιωπή τους, τότε κι αυτοί άλλαξαν τρόπο για να μας πολεμήσουν. Μας ονόμασαν πλιατσικολόγους, κατσικοκλέφτες, ληστοσυμμορίτες κλπ (…). Ας είναι. Τέτοιοι ηλίθιοι ήτανε και τέτοιες ηλιθιότητες λέγανε. Ας κάνουν τώρα τα ψηλά τους καπέλα κλωσοφωλιές. Μα ήτανε δυνατό να πιάσει αυτό;

 

    Οι χωριάτες είχανε δει για πρώτη φορά το θαύμα ν’ αφήνουν τα πράματα τους έξω χωρίς να τους τα πειράζει κανείς. Η ζωοκλοπή είχε καταργηθεί στην ύπαιθρο και η ασφάλεια της ζωής και της περιουσίας ποτέ δεν ήτανε σ’ αυτό το σημείο. Ήτανε θαύμα αυτό; Όχι. Αλλά για πρώτη φορά το χωριό γνώρισε την εξουσία, η οποία βγήκε για να χτυπήσει την εσχάτη προδοσία, το έγκλημα, τη ζωοκλοπή κλπ. και να εμπεδώσει την ασφάλεια.

 

    Κι όταν χτυπήσαμε τα εγκλήματα αυτά και πατάξαμε την προδοσία, αυτοί σαν δεσποινίδες της αριστοκρατίας, που δε βλέπουν γύρω τους τη δυστυχία και την κακομοιριά πού βασιλεύει αλλά συγκινούνται από ένα άρρωστο γατάκι, έμπηξαν τις φωνές και μας κατηγόρησαν ότι σκοτώνουμε.

  

    Επί Μεταξά βιάστηκαν γυναίκες, υπέστησαν μαρτύρια χιλιάδες άνθρωποι, σκοτώθηκαν και γκρεμίστηκαν από τα μπαλκόνια της Ασφάλειας γέροι, έγιναν τόσα εγκλήματα, μα κανείς απ’ αυτούς δεν είπε τίποτα. Μα τώρα φωνάζουνε ότι ο Άρης σφάζει. Ναι, σφάξαμε κι είμαστε έτοιμοι να ξανασφάξουμε, αν χρειαστεί. Ποιους όμως σφάξαμε; Εμείς είμαστε πιο πονόψυχοι απ’ αυτούς. Απόδειξη είναι ότι εμείς είμαστε κείνοι που τρώγαμε χρόνια τώρα τις καρπαζιές και καταδιωκόμασταν. Σφάξαμε κείνους που πρόδιδαν στους καταχτητές τους Έλληνες, κείνους που κλέβανε το λαό και διαπράττανε εγκλήματα.

 

    Κι είναι κυριολεκτικά ηλίθιοι κείνοι πού τους πήρε ο πόνος γι’ αυτούς, που τόσο δικαιολογημένα χτυπήσαμε, για να παίρνουν το μέρος τους ή είναι ολοκληρωτικά συνένοχοι τους.

 

Μα ούτε και το κόλπο αυτό έπιασε .Τότε όμως αυτοί, σαν καλοί ζαχαροπλάστες που ήτανε, κατασκευάσανε ένα νέο χρυσό χάπι:

 

–Ναι, φωνάζανε. δεν υπάρχει αντίρρηση, ότι οι αντάρτες διεξάγουν εθνικό αγώνα. Μα το ζήτημα αυτό θα λυθεί από τους ισχυρούς. Τι μας χρειάζονται, λοιπόν, οι αγώνες κι οι σκοτωμοί, αφού τα ζητήματα μας θα τα λύσουνε άλλοι;

 

Αυτό το σύνθημα έπιανε. Είχανε όμως δίκιο; Ασφαλώς όχι! Γιατί δεν είχανε δίκιο; Στα 1941-42 το ΕΑΜ δεν ήτανε ακόμα ισχυρό. Γι’ αυτό δεν είχε αρχίσει ο αγώνας να παίρνει μαζικό χαραχτήρα. Ούτε κι αντάρτικη δράση υπήρχε. Κι όμως. Στα 1941-42 πέθαναν από την πείνα και τις αρρώστιες, που επακολούθησαν απ’ αυτήν, 300.000 άνθρωποι μόνο στην Αθήνα, τον Πειραιά και τα περίχωρα τους. Και θα πέθαιναν αργότερα ακόμα περισσότεροι, αν το ΕΑΜ δεν κινητοποιούσε με συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια και απεργίες το λαό και δεν τον εμψύχωνε:

 

1)     Να επιβληθεί το σταμάτημα της αρπαγής της παραγωγής μας από μέρους των κατακτητών.

2)     Να επιβληθεί σ’ αυτούς ν’ αφήσουν το Διεθνή Ερυθρό Σταυρό να αναλάβει την τροφοδοσία του λαού μας.

3)     Να προσέξουν την κατάσταση της Ελλάδας στο εξωτερικό.

    

Αν το αντάρτικο δε σταματούσε τις φάλαγγες των Γερμανών που κλέβανε την παραγωγή της χώρας μας και δεν καταργούσε τη συγκέντρωση της παραγωγής που τη βάζανε στο χέρι οι καταχτητές, αν δε γίνονταν όλα αυτά, τότε τα θύματα από την πείνα και τις αρρώστιες θα ήταν πολύ περισσότερα. 

 

    Όλες οι χιλιάδες των θυμάτων, που πέσανε για τη ζωή και τη λευτεριά του λαού μας, ποτέ δε φθάνουν τα θύματα της πείνας και των ασθενειών.

 

Πότε ακούστηκε στην ιστορία της ανθρωπότητας να πραγματοποιείται η απελευθέρωση μέσω της μπαγαποντιάς; Ποτέ. Η λευτεριά δεν κερδίζεται με ξόρκια, αλλά με αγώνες και θύματα!

 

    Μα κι αν το θέλαμε, δεν είχαμε αυτό το δικαίωμα. Το δικαίωμα δηλαδή να κηλιδώσουμε την ιστορία της πατρίδας μας. Αυτό θα ήτανε ασέβεια στη μνήμη των ηρωικών μας προγόνων.

 

    Μα ούτε είχαμε το δικαίωμα να κολλήσουμε μια ατιμωτική σφραγίδα, μια σφραγίδα αίσχους, στο κούτελο των επερχομένων γενεών, των παιδιών μας και των εγγονιών μας, ότι κατάγονται από γενιά ευνούχων, που δέχονται να πεθαίνουν στα πεζοδρόμια από τον ατιμωτικότερο των θανάτων, από την πείνα, παρά να πεθαίνουν με το όπλο στο χέρι, παλεύοντας για τη λευτεριά.

 

    Τι θα έπρεπε να προτιμούσαμε; Το πρώτο ή το δεύτερο; Όχι! Χίλιες φορές όχι! Καλύτερα να γινότανε το παν ένα μπουρλότο παρά να υποταχθούμε στους καταχτητές. Αυτό ο λαός μας το κατάλαβε, τους μούντζωσε κι έδωσε αυτά τα γενναία παλικάρια, πού ‘ναι τώρα στεφανωμένα με δόξες, με δάφνες και με νίκες.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Τότε κι αυτοί αναγκάστηκαν ν’ αλλάξουν βιολί κι αποφάσισαν να βγάλουν στο βουνό δικές τους ανταρτοομάδες. Μα γιατί αυτό; Το ΕAM είχε δηλώσει ότι δεν είχε μονοπώλιο τον αντάρτικο αγώνα. Γι’ αυτό και τους κάλεσε να σχηματιστούν κοινές ανταρτοομάδες. Αν είχανε την πρόθεση να παλέψουν ενάντια στους καταχτητές, θα το κάνανε. Τότε όμως, ισχυρίζονταν, ότι η χωρογραφία της Ελλάδας και η πυκνότητα της κατοχής δεν επέτρεπε την ύπαρξη ανταρτοομάδων.

 

    Όταν όμως είδανε εμάς, όταν λευτερώσαμε την ύπαιθρο, τότε κι αυτοί αποφάσισαν να δημιουργήσουν αντάρτικο. Τι θα περίμενε κανείς άπ’ αυτούς αρχή αρχή; Ποια κραυγή, έστω και τυπικά, να βγει από το στόμα τους; Φυσικά, «Κάτω οι καταχτητές» ! Μα την θέση τους τη γνωστοποίησαν από την αρχή. Η πρώτη κραυγή τους ήτανε: «Κάτω το ΕΑΜ!»

 

    Μα εμείς και πάλι τους καλέσαμε για να ενωθούμε. Αυτοί όμως αρνήθηκαν, γιατί δεν θέλανε να υποβληθούν σε κόπους και μόχθους για να πολεμήσουν τον καταχτητή. Γιατί αυτοί δεν ήτανε εντολοδόχοι του ελληνικού λαού, μα της αντίδρασης από το φόβο της λαοκρατίας που ζητούσαν να πολεμήσουν.

 

    Στο τέλος μας κήρυξαν κι ανοιχτά τον πόλεμο, ένοπλα, συνεργαζόμενοι με τους καταχτητές (…). Γι’ αυτό, σαν εντολοδόχοι του λαού, συντρίψαμε τους συνεργάτες αυτούς των καταχτητών, τους πολέμιους του εθνικού μας αγώνα.

 

    Ύστερα απ’ αυτό χρησιμοποίησαν το κόλπο: Μας κατηγόρησαν ότι δε βοηθάμε το συμμαχικό αγώνα αλλά θα υπακούσουμε μόνο στους Ρώσους. Κι απειλούσαν ότι όταν θα ‘ρθουν οι σύμμαχοι εδώ, θα μας κανονίσουν. Αυτοί, που συνεργάζονταν με τους Γερμανούς, απειλούσανε ότι θα μας χτυπήσουν οι σύμμαχοι!

 

    Αυτοί που στα 1941 πρόδωσαν το συμμαχικό αγώνα. Αυτοί που μαγάρισαν τις Θερμοπύλες και τους Τριακόσιους μας κι άφησαν τους συμμάχους Άγγλους να μάχονται μόνοι τους εκεί, ενώ αυτοί είχαν παραδώσει την Ελλάδα με τη συνθηκολόγηση του Τσολάκογλου, μας κατηγορούσαν ότι δεν ενισχύουμε τον συμμαχικό αγώνα κι έβαζαν στο μυαλό των συμμάχων την άτιμη σκέψη, ότι δήθεν θα μας χτυπούσαν ερχόμενοι εδώ.

 

    Μα σε λίγο τους ήλθε το πρώτο χαστούκι! Η πρώτη ομάδα των Άγγλων αλεξιπτωτιστών έπεφτε, όχι σ’ αυτούς, μα στον Άρη, πάνω στη Γκιώνα. Και μαζί μ’ αυτούς τραβήξαμε κι ανατινάξαμε το Γοργοπόταμο. Ο αρχηγός των συμμαχικών στρατευμάτων της Μ. Ανατολής, στρατηγός Ουίλσον, δήλωνε ανοιχτά, ότι οι επιτυχίες των συμμάχων στην Αφρική οφείλονται κατά 80% στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, γιατί αυτή εμπόδισε την αποστολή γερμανικών ενισχύσεων και εφοδιασμού (…).

 

Μετά  τα κατακάθια αυτά βρήκανε νέο τροπάρι: Μας κατηγορούν ότι είμαστε όλοι κομμουνιστές και ισχυρίζονται, ότι το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ είναι σκεπασμένες κομμουνιστικές οργανώσεις. Μα αυτή η κατηγορία μπορεί ν’ αποτελέσει ντροπή ή έπαινο;

 

    Το Κομμουνιστικό Κόμμα δε βαδίζει τώρα για τον κομμουνισμό. Το ΚΚΕ έχει βέβαια στο πρόγραμμα του σαν τελική του επιδίωξη τον κομμουνισμό. Μα όχι για τώρα. Τον κομμουνισμό θα τον επιβάλλετε σεις, ο λαός κι όχι το ΚΚΕ. Κι είμαι βέβαιος ότι πολλοί από τους μορφωμένους μας, που δεν τον θέλουν σήμερα, θα ψηφίσουν τότε για να επικρατήσει ο κομμουνισμός.

 

    Σήμερα, όμως, το ΚΚΕ. δεν επιδιώκει παρά μόνο μια δημοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος.

 

    Μα ας πούμε, ότι το ΚΚΕ θα εφαρμόσει τον κομμουνισμό. Λένε ότι ο κομμουνισμός χαλνά τις εκκλησιές και γδέρνει τους παπάδες. Τόσο χαζοί είναι λοιπόν οι κομμουνιστές να χαλάσουν τις εκκλησιές, που δεν τους εμποδίζουν σε τίποτα; Οι εκκλησιές μας φταίνε ή τα καράβια του Εμπειρίκου; Γιατί λοιπόν να κάψουμε τις εκκλησιές; Θα γδάρουμε τους παπάδες; Μα γιατί; Εμείς βλέπουμε, ότι χιλιάδες παπάδες βρίσκονται τώρα στην πρωτοπορία του κινήματος μας και η συμβολή του κλήρου, που στάθηκε στο πλευρό μας, υπήρξε ανεκτίμητη.

 

    Μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Γιατί αυτοί που εμφανίζονται σαν προστάτες της εκκλησίας, γκρεμίσανε μαζί με τους Γερμανούς και γδέρνουνε παπάδες. Ο κομμουνισμός, λένε, θα καταργήσει την θρησκεία. Μα η θρησκεία είναι ζήτημα συνείδησης. Πώς θα καταργηθεί λοιπόν; Η κατάργηση της θρησκευτικής συνείδησης είναι πράμα αδύνατο, έστω κι αν ακόμα οι κομμουνιστές θέλανε να την καταργήσουν. Η θρησκευτική συνείδηση δεν καταργείται με απλές διαταγές. Αν συνέβαινε ένα τέτοιο πράμα, αυτό θα έμοιαζε με την διαταγή πού έβγαλε κάποτε ένας αστυνόμος στην Ανάφη, με την οποία απαγόρευε την πάλη των τάξεων!

 

    Το τι θα γίνει στο πολύ μακρινό μέλλον, το πώς θα σκέπτονται οι άνθρωποι τότε, είναι άλλο πρόβλημα. Και κανένας πολιτικός δε μπορεί να βγάλει νόμο για το τι θα πρέπει να γίνει ύστερα από 200 η 500 χρόνια. Ούτε λοιπόν κι εμείς θα βγάλουμε τέτοιο νόμο. Μας ενδιαφέρει το πώς θα προκόψει ο λαός μας σήμερα κι όχι το τι φιλοσοφικές πεποιθήσεις θα έχει ύστερα από 500 χρόνια.

 

    Συνεπώς καταλαβαίνετε τώρα, ότι αυτοί που διαδίδουν αυτές τις συκοφαντίες επιδιώκουν άλλους σκοπούς, προσπαθώντας με το μέσο αυτό της συκοφαντίας να εξαπατήσουν το λαό και να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους πάνω του. Αν μάλιστα εξετάσουμε βαθύτερα το πράμα αυτό, θα δούμε ότι αυτοί είναι άθρησκοι, γιατί σε αυτούς δεν υπάρχει ούτε ίχνος θρησκευτικής συνείδησης κι ο μόνος που λατρεύουν είναι ο Θεός Μαμμωνάς, ο Θεός του χρήματος…

 

    Κατηγορούν τους κομμουνιστές ότι αυτοί θα διαλύσουν επίσης την οικογένεια. Λες κι εμείς κατεβήκαμε από τον ουρανό και δε γεννηθήκαμε από σπίτια ή φυτρώσαμε μόνοι μας σαν τα μανιτάρια. Η οικογένεια δημιουργήθηκε από ορισμένες οικονομικές συνθήκες. Σε μια ορισμένη ανάπτυξη της κοινωνίας δημιουργήθηκε η ανάγκη της οικογένειας, γιατί έτσι θα αντιμετωπίζονταν καλύτερα οι ανάγκες της ζωής. Χρειάζονταν να δουλεύουν όλοι: ο πατέρας και τα παιδιά στα χτήματα, οι γυναίκες στον αργαλειό και το σπίτι, γιατί μόνο με τον τρόπο αυτό θ’ αντιμετωπίζονταν οι βιοτικές ανάγκες τους. Αυτού του είδους οι οικονομικές συνθήκες που επικρατούσαν τότε, πλησίαζαν όπως βλέπετε, πιο στενά τα μέλη της οικογένειας μεταξύ τους.

 

    Σήμερα όμως τι γίνεται; Οι σημερινές οικονομικές συνθήκες αναγκάζουν όχι πια το στενό πλησίασμα της οικογένειας, αλλά αντίθετα την απομάκρυνση της. Να ένα παράδειγμα: Ένας άντρας παντρεύεται, μα την επομένη του γάμου του φεύγει στην Αμερική για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις ανάγκες της ζωής του και της γυναίκας του. Ποιος διαλύει στην περίπτωση αυτήν την οικογένεια; Οι κομμουνιστές ή οι οικονομικές συνθήκες πού δημιούργησε η κεφαλαιοκρατία;

 

    Κι εδώ, λοιπόν, βλέπουμε φανερά, ότι αυτοί που μας κατηγορούν πως θέλουμε να διαλύσουμε την οικογένεια, δεν είναι άλλοι, παρά αυτοί οι ίδιοι πού τη διαλύουν στην πραγματικότητα, ενώ εμείς επιδιώκουμε το στερέωμα της. Θα δώσουμε στο λαό τα οικονομικά μέσα για να μπορεί να μη σκορπάει την οικογένεια του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.

 

    Ενώ εμείς το μόνο πού διαθέτουμε είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.

 

    Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;

 

    Όταν έξαφνα στα 1929-31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης πού μάστιζε τότε τη χώρα μας να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν.

 

    Να, λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα. Αυτοί λοιπόν οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και την διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία.

 

Μας κατηγορούν, επίσης, ότι εμείς επιβουλευόμαστε την τιμή. Βλέπετε, όλοι αυτοί οι «ηθικοί», που όταν περπατάνε μπερδεύουνται τα κεφάλια τους στα σύρματα, μιλάνε για τιμή! Αυτοί που πούλησαν τις γυναίκες και τις αδελφές στον κατακτητή για να κάνουν τα νταραβέρια μαζί του και μας σκλάβωσαν διπλά, αυτοί πάνε τώρα να μας πείσουν ότι είναι οι κέρβεροι της τιμής και της ηθικής.

 

    Με αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευση του (…). Η αντίδραση δεν σταματά σε τίποτα μπροστά προκειμένου να εξαπατήσει το λαό, χρησιμοποιώντας γι αυτό όλα τα μέσα, όλη τη συκοφαντία και το ψέμα. Μα αυτές οι συκοφαντίες στην ύπαιθρο, όπου μας είδανε και μας νιώσανε, έγιναν συντρίμμια. Στις πόλεις θα γίνει κι αυτού το ίδιο. Σε λίγες μέρες θα δείτε κι εσείς μόνοι σας την πραγματικότητα. Γιατί ο δικός μας σκοπός είναι ένας: Πώς θα ζήσει καλύτερα ο λαός μας!

 

    Όταν ήταν εδώ ο κατακτητής, αυτοί θέλανε τότε την τάξη. Εμείς θέλαμε την αταξία για να κάνουμε ανυπόφορη τη ζωή του κατακτητή. Τώρα αυτοί θέλουνε την αταξία. Μα εμείς θέλουμε την τάξη. Αυτοί είναι οι οργανωτές του εμφυλίου πολέμου για να εκμεταλλεύονται το λαό μας. Αυτοί είναι οι λύκοι, που προσπαθούν να κατασπαράξουν το κοπάδι, εμάς, εσάς, όλους μας, το λαό δηλαδή.

 

    Ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ υποσχέθηκαν στο λαό την πάλη ενάντια στον κατακτητή και την απελευθέρωση της χώρας μας. Αυτές τις υποσχέσεις τις τηρήσαμε. Εμείς δεν δημιουργήσαμε κυβερνητικό τύπο. Αυτός δημιουργήθηκε μόνος του από το λαό. Από τον Οκτώβρη του 1942 μόνος του ο λαός τράβηξε στις εκλογές της αυτοδιοίκησης του.

 

    Ο θεσμός αυτός της αυτοδιοίκησης, που για πρώτη φορά εμφανίστηκε στην Ευρυτανία, αποτέλεσε την απαρχή της δημιουργίας του από το χωριό μέχρι την Π.Ε.Ε.Α. αργότερα.

 

    Εμείς είμαστε υπέρ της ενότητας και χάρη στις προσπάθειες τις δικές μας οφείλεται κατά 95% η δημιουργία της εθνικής κυβερνήσεως, κάτω από την οποία αγωνιζόμαστε σήμερα. Μέχρι τη Λάρισα η πατρίδα μας είναι τώρα ελεύθερη. Και γρήγορα θ’ απελευθερώσουμε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα.

 

Έτσι και η δεύτερη μας υπόσχεση τείνει να πραγματοποιηθεί ολοκληρωτικά.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Μα εμείς υποσχεθήκαμε στο λαό και κάτι άλλο: Ότι δεν θ’ αφήσουμε το όπλο από το χέρι μας αν δεν πετύχουμε και τη διπλή λευτεριά: τη λαοκρατία. Για αυτό θα παλέψουμε για να εκτελέσουμε κι αυτή την υπόσχεση μας, αφιερώνοντας και θυσιάζοντας την ζωή μας ακόμα για τη λαοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος.

 

    Ο ΕΛΑΣ στα χέρια πρώτα της Κ.Ε. του ΕΑΜ και της ΠΕΕΑ αργότερα αποτέλεσε το δυνατό όπλο της διατήρησης του λαού μας στη ζωή. Τον μοχλό της γρηγορότερης απελευθέρωσης μας. Τώρα (…) θ’ αποτελέσει την εγγύηση, ότι θα συνεχίσουμε τον πόλεμο μέχρι την ολοκληρωτική συντριβή του φασισμού κι ότι θα εξασφαλισθούν οι ως τώρα κατακτήσεις του λαού μας και θα κερδηθούν και νέες.

 

    Φωνάζατε πολύ για την θανατική καταδίκη των προδοτών, των συνεργατών του καταχτητή και των εκμεταλλευτών της δυστυχίας τού λαού στα χρόνια της κατοχής. Όταν εμείς δεν είχαμε τη δυνατότητα να τους δικάσουμε, τους εκτελούσαμε. Αργότερα τους δικάζαμε σε στρατοδικεία. Τώρα, όσους έχουμε συλλάβει θα τους παραδώσουμε στην δικαιοσύνη. Υπάρχει η νόμιμη πια κυβέρνηση και αυτή θα αποφασίζει για όλα. Μη φωνάζετε λοιπόν. Αυτοί θα δικασθούν και θα καταδικασθούν.

 

    Μα δεν θα ‘χει και μεγάλη σημασία. Τεράστια σημασία θα ‘χει αν καταδικάσετε και θανατώσετε εσείς, ο κυρίαρχος λαός, το καθεστώς που γεννάει τέτοια καθάρματα. Μεθαύριο θα τραβήξουμε στις εκλογές. Το πρώτο ράπισμα πρέπει να δοθεί στο δημοψήφισμα, με την οριστική καταδίκη του φιλοβασιλισμού και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας (…).

 

    Το δεύτερο ράπισμα πρέπει να δοθεί στις εκλογές που θα καθορίσουν το πολίτευμα της χώρας μας. Εμάς η μόνη μας φιλοδοξία είναι να είμαστε υπηρέτες του λαού. Γι’ αυτό θα σεβαστούμε την ετυμηγορία σας, όποια κι αν είναι αυτή.

 

    Μα έχουμε αυτές τις απαιτήσεις: Να ψηφίσει ο λαός ανεπηρέαστα και να σεβασθούν το λαό. Αν αυτά δεν εκτελεστούν, τότε σας υποσχόμαστε ότι πάλι θα ξαναβγούμε στο βουνό. Μα είμαι βέβαιος ότι αυτά δεν θα συμβούν. Γιατί ο λαός μας χειραφετήθηκε πια. Δοκιμάσθηκε και ξύπνησε. Θ’ ακολουθήσει τους δρόμους που του δείχνουμε και που μοναδικά τον συμφέρουν.

 

Με την πεποίθηση αυτή, τελειώνοντας, σας καλώ να φωνάξουμε:

Ζήτω ο κυρίαρχος λαός μας»!