«Λευκό Ρόδο» σε πείσμα του Χειμώνα! Του Αριστομένη Συγγελάκη

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

https://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/%C2%ABleyko-rodo%C2%BB-se-peisma-toy-xeimona-toy-aristomeni-syggelaki

 

«Πρέπει να αντιστρέψουμε την κοινή αντίληψη και να αναγνωρίσουμε ότι δεν είναι η σκληρότητα μιας κατάστασης ή οι οδύνες που επιφέρει που οδηγούν τους ανθρώπους να συλλάβουν μια άλλη κατάσταση πραγμάτων, όπου όλα θα είναι καλύτερα για όλους˙ αντίθετα, τη στιγμή που μπορούμε να συλλάβουμε μια άλλη κατάσταση πραγμάτων, βλέπουμε υπό νέο φως τα βάσανα και τις οδύνες μας και αποφασίζουμε ότι είναι ανυπόφορες». (Jean – Paul Sartre, 1943).

 
Στις 22 Φλεβάρη του 1943 δολοφονούνται διά αποκεφαλισμού από το Γ’ Ράιχ, τα αδέλφια Σοφία και Χανς Σολ και ο συναγωνιστής τους Κρίστοφ Προμπστ, μέλη της αντιναζιστικής οργάνωσης «Λευκό Ρόδο». Οι θαρραλέοι νέοι του Λευκού Ρόδου ανέπτυξαν μία αξιοθαύμαστη δράση στο Μόναχο, μέσα στο προπύργιο των ναζί, γράφοντας ιστορία. Από τον Ιούνιο του 1942 μέχρι τον Φεβρουάριο του 1943 κατόρθωσαν μόνοι τους, χωρίς ευρύτερη υποστήριξη, να συντάξουν, τυπώσουν και διανείμουν έξι προκηρύξεις σε χιλιάδες αντίτυπα, προσπαθώντας να ξεσηκώσουν το γερμανικό λαό κατά του ναζιστικού καθεστώτος: «Ποιος από εμάς μπορεί να φανταστεί την ντροπή που θα πέσει επάνω μας και επάνω στα παιδιά μας όταν θα βγουν στο φως τα τρομερά εγκλήματα που ξεπερνούν την ανθρώπινη φαντασία;» έγραφαν χαρακτηριστικά στην πρώτη προκήρυξή τους.
 
Η δράση τους ήταν παράτολμη, απρόσμενη και μη ανεκτή από το χιτλερικό καθεστώς. Σε μια περίοδο που βασίλευε ο φόβος, οι ιδεολόγοι νέοι επαναστάτησαν και δεν δίστασαν να συγκρουστούν κατά μέτωπο με το ναζιστικό καθεστώς. Χτύπησαν τον Χίτλερ εκεί που πονούσε: ανέδειξαν με τα κείμενά τους τον απάνθρωπο, ανήθικο και φρικαλέο χαρακτήρα του εθνικοσοσιαλισμού αλλά και επεσήμαναν το μάταιο της μαζικής ανθρωποθυσίας, καθώς η νίκη είχε ήδη χαθεί!  Τα μέλη του «Λευκού Ρόδου» θυσίασαν τη νιότη τους και τη ζωή τους για τις ιδέες τους, ενώ η ατρόμητη Σοφία Σολ αρνήθηκε με πείσμα κάθε πρόταση να δείξει μεταμέλεια για να σωθεί. Μπορεί να μην κατάφεραν να σταματήσουν τον Χίτλερ, έσωσαν όμως την τιμή της Γερμανίας, καθώς ήταν από τους ελάχιστους Γερμανούς που αντιστάθηκαν στη βαρβαρότητα!
 
Σαν ένα παιχνίδι της μοίρας, όταν έσβηνε το «Λευκό Ρόδο» γεννιόταν η ΕΠΟΝ, θαρρείς για να κρατήσει το νήμα του αγώνα ενάντια στο βαρύ χειμώνα του ναζισμού. Στις 23 Φλεβάρη 1943, την επομένη της εκτέλεσης των νεαρών Γερμανών αγωνιστών, ιδρύθηκε στην Αθήνα η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (ΕΠΟΝ), η οποία ήταν, σύμφωνα με το καταστατικό της, οργάνωση «εθνικοαπελευθερωτική, αντιφασιστική-προοδευτική, αντιπολεμική-φιλειρηνική».
 
Κινητήρια δύναμή της το όραμα για την οικοδόμηση «μιας άλλης κατάστασης πραγμάτων» με θεμέλια την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση, τη λαϊκή κυριαρχία, την απόκρουση του φασισμού και του ιμπεριαλισμού, την εδραίωση της ειρήνης, την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της νέας γενιάς. Είναι χαρακτηριστικά για τον ηρωισμό των μελών της όσα αναφέρει ο πεζογράφος Γιώργος Θεοτοκάς: «Αγόρια και κορίτσια ανάκατα» … με «ένα θάρρος καταπληκτικό. Ενώ τον καιρό της ειρήνης μερικοί πυροβολισμοί στον αέρα έφταναν για να διαλύσουν μια διαδήλωση… τώρα τα παιδιά αυτά δε διαλύονται ούτε από ομοβροντίες ούτε από πυροβολισμούς στο ψαχνό ούτε από άρματα και επελάσεις ιππικού». Δεν είναι τυχαίο ότι χάρη στις συγκλονιστικές διαδηλώσεις, με πρωταγωνιστή τη νεολαία, ματαιώθηκε η πολιτική επιστράτευση και αποτράπηκε η επέκταση της βουλγαρικής ζώνης κατοχής, ενώ παράλληλα υφάνθηκε ένα ισχυρό δίκτυο αλληλεγγύης.

Σήμερα, 70 χρόνια μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα, ο ελληνικός λαός αγωνίζεται να βγει από το χειμώνα του μνημονίου. Νέα επίδικα είναι στο προσκήνιο: η απαλλαγή από το ζυγό των δανειστών, πρωταρχική προϋπόθεση για τη βελτίωση της ζωής του λαού και την ανάκαμψη της χώρας, η αλληλεγγύη στους συνανθρώπους μας που υποφέρουν, η απόκρουση του φασισμού, που μοιάζει να επωφελείται της κρίσης και της δυστυχίας, αλλά και η διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων: μία οφειλόμενη πράξη δικαιοσύνης και έμπρακτης μεταμέλειας της σύγχρονης, δημοκρατικής Γερμανίας για τα πρωτοφανή δεινά που προξένησε στην Ελλάδα το Γ’ Ράιχ. Ένας αγώνας που ενώνει τους Έλληνες και φέρνει μαζί μας Γερμανούς διεθνιστές και πατριώτες, όπως τον Καθηγητή Κριστόφ Σμινκ Γουσταύους, την ομάδα «ΑΚ Δίστομο» από το Αμβούργο, τον Μάρτιν Ζέκεντορφ, συνδικαλιστές, πολιτικές οργανώσεις και πολλούς ακόμη.
 
 «Δικαιοσύνη και αποζημίωση!» το σύνθημα της ομάδας «ΑΚ Δίστομο» στη Χάγη: οι Γερμανοί δημοκράτες, ακριβώς επειδή αγαπούν την πατρίδα τους, την θέλουν οριστικά απαλλαγμένη από το ναζισμό, με εκκαθαρισμένες τις υποχρεώσεις της, λυτρωμένη από το παρελθόν της. «Διεκδίκηση! Όχι εκδίκηση» το δικό μας σύνθημα. Αλήθεια, ο Γερμανός Πρόεδρος κ. Γκάουκ, που έρχεται σε λίγες μέρες για προσκύνημα στους μαρτυρικούς Λυγκιάδες και στην εβραϊκή κοινότητα των Ιωαννίνων, ποια θέση παίρνει επί του φλέγοντος αυτού ζητήματος;
 
«Δεν θα σωπάσουμε. Είμαστε η συνείδησή σας. Ποτέ δεν θα κάνουμε ειρήνη μαζί σας», δήλωναν με έμφαση στην τέταρτη προκήρυξή τους τα μέλη του Λευκού Ρόδου. «Υπομονή κι υπομονή, καρτέρι και καρτέρι, και τούτος ο Σεπτέμβρης τη Λευτεριά θα φέρει», έγραφε στους τελευταίους στίχους της, λίγο πριν την εκτέλεσή της, η ατρόμητη ΕΠΟΝίτισσα Ηρώ Κωνσταντοπούλου. Ένα διαχρονικό μήνυμα αγώνα, πίστης στο δίκαιο, θάρρους κι ελπίδας, που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη σήμερα!
 
Αριστομένης Συγγελάκης
Μέλος της Σ.Ε. του Εθνικού Συμβουλίου 

Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα
aristomenis.syngelakis@gmail.com

 

 

24 Φεβρουαρίου 1943, σαν σήμερα: Γενική απεργία πραγματοποιείται στην κατεχόμενη Αθήνα και τον Πειραιά, λόγω της εξαγγελίας εφαρμογής του μέτρου της πολιτικής επιστράτευσης από τους Γερμανούς κατακτητές.

 «Η τρελή μαχητικότητα αυτού του λαού κάθε μέρα γίνεται και πιο μεγάλη. Τι παράδειγμα πάθους για την ελευθερία δίνουν οι Έλληνες σ’ όλη την Ευρώπη και στη Γαλλία!». Απόσπασμα από το ημερολόγιο του Ροζέ Μιλλιέξ.

24 Φεβρουαρίου 1943, σαν σήμερα: Γενική απεργία πραγματο-ποιείται στην κατεχόμενη Αθήνα και τον Πειραιά, λόγω της εξαγγελίας εφαρμογής του μέτρου της πολιτικής επιστράτευσης από τους Γερμανούς κατακτητές.

Στο δεύτερο μισό του 1942 η λαϊκή Αντίσταση απέναντι στον Άξονα, ένοπλη και μη, κάνει ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία της στην Ελλάδα επιφέροντας σοβαρά πλήγματα στους κατακτητές: η ανατίναξη, στις 20 Σεπτεμβρίου 1942, του κτιρίου της ΕΣΠΟ στο κέντρο της Αθήνας από την ΠΕΑΝ, γεγονός μοναδικό έως τότε στην κατεχόμενη Ευρώπη, που συντέλεσε στη ματαίωση της προσέλκυσης εθελοντών από την Ελλάδα για το Ανατολικό Μέτωπο· η ανατίναξη της στρατηγικής γέφυρας του Γοργοποτάμου από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ, με τη συμμετοχή Άγγλων κομάντος ειδικών στις ανατινάξεις, μία κορυφαία αντιστασιακή πράξη, που επέφερε καίριο πλήγμα στο γόητρο του Άξονα αλλά και στην επιχειρησιακή δυνατότητα της στρατιάς του Ρόμμελ στη Βόρειο Αφρική· η διαδήλωση της 22ας Δεκεμβρίου 1942 με αίτημα επισιτιστικό και εναντίον της τρομοκρατίας του Άξονα, μία μαζική λαϊκή κινητοποίηση που καταπνίγηκε βίαια.

Τα παραπάνω αποτελούν μερικές από τις πιο σημαντικές αντιστασιακές πράξεις της περιόδου και σηματοδοτούν το πέρασμα από την «αυθόρμητη αντίσταση» στην «οργανωμένη αντίσταση», με κυρίαρχο το ρόλο του ΕΑΜ αλλά και εξελισσόμενη την «αφύπνιση των αστών», κατά την εύστοχη έκφραση του Σόλωνα Γρηγοριάδη.

Στις αρχές του 1943 ο ελληνικός λαός κλήθηκε να αντιμετωπίσει τη φοβερή απειλή της πολιτικής του επιστράτευσης από το Γ’ Ράιχ και την αποστολή του σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στη Γερμανία.

Η διαταγή, άλλωστε, του αντιστράτηγου Αλεξάντερ Λερ, στρατιωτικού διοικητή των γερμανικών στρατιωτικών δυνάμεων ΝΑ Ευρώπης της 30ης Ιανουαρίου 1943 δεν άφηνε περιθώρια παρερμηνείας:

«§ 1. … Κάθε κάτοικος της Ελλάδας ηλικίας από 16-45 χρόνων είναι υποχρεωμένος, όταν το απαιτήσουν οι συνθήκες, να αναλάβει δουλειά για γερμανικές ή ιταλικές υπηρεσίες που του υποδείχθηκε. Ανδρικές εργατικές δυνάμεις είναι υποχρεωμένες να εργαστούν κι έξω από τον μόνιμο τόπο κατοικίας τους, αν χρειαστεί συγκεντρωμένοι σε κοινότητες στρατοπέδευσης.».

Η φοβερή αυτή διαταγή ευλόγως προκάλεσε την άμεση και οργισμένη αντίδραση των κατοίκων της Αθήνας: την επομένη της δημοσίευσής της, στις 24 Φεβρουαρίου 1943, δεκάδες χιλιάδες πολίτες διαδηλώνουν στο κέντρο της Αθήνας και παρά τα δρακόντεια μέτρα και την ωμή βία των Ιταλών και Γερμανών κατακτητών, εισβάλλουν στην έδρα της κατοχικής «κυβέρνησης» και, τελικά, στο Υπουργείο Εργασίας όπου βάζουν φωτιά. Παρά τους νεκρούς και τους τραυματίες η 24η Φεβρουαρίου λαμβάνει το χαρακτήρα μίας επιτυχίας της Αντίστασης.

Όμως ο κίνδυνος της επιστράτευσης παραμένει ακέραιος, παρά τις προσπάθειες της δωσιλογικής «κυβέρνησης» Τσολάκογλου να καθησυχάσει τον κόσμο.

Τις επόμενες μέρες η κατάσταση είναι εκρηκτική: η απεργία στην Τηλεφωνική Εταιρεία, η σύλληψη 200 απεργών από τους Γερμανούς αλλά και η ομαδική τους δραπέτευση, ο φόβος που διακατέχει τα κατοχικά στρατεύματα και τα υψηλά μέτρα προστασίας που λαμβάνουν είναι χαρακτηριστικά του κλίματος των ημερών.

Στις 27 Φεβρουαρίου η κηδεία του Κωστή Παλαμά φλέγεται από τους πύρινους επικήδειους του Άγγελου Σικελιανού, του Σωτήρη Σκίπη και άλλων και μετατρέπεται σε μεγάλη συγκέντρωση εναντίον των κατακτητών.

Η λαϊκή κινητοποίηση εναντίον της επιστράτευσης κορυφώνεται με τη γενική απεργία και τη μεγαλειώδη διαδήλωση της 5ης Μαρτίου 1943.

Είναι χαρακτηριστική η περιγραφή του Δημήτρη Ψαθά:

«Και φτάνει η μέρα. Ξεσπά η απεργία. Τράπεζες, δημόσια γραφεία, ταχυδρομεία, τηλεγραφεία, μαγαζιά – όλα κλειστά. Τρίζει τα δόντια η ψευτοκυβέρνηση: Οι απεργοί θα παταχθούν! Κι όταν ο Γκοτζαμάνης στρώνεται να γράψει το διάταγμα της απόλυσης των απεργών, δεν βρίσκει μια δακτυλογράφο να το δακτυλογραφήσει! Έρημο το υπουργείο του. Κι εκεί στο Εθνικό Τυπογραφείο δεν υπάρχει ένας εργάτης να το στοιχειοθετήσει! Τα εργοστάσια σταματημένα. Κι όλες οι επιχειρήσεις. Η κίνηση της πόλης έχει νεκρωθεί. Πλημμυρίζει η πόλη με παράνομο Τύπο. Μπρος, λαέ της Αθήνας! Μπρος, αδούλωτη Ελλάδα! Μπρος για τη μάχη των μαχών! Κι ας περιμένουνε στους δρόμους έτοιμα τα ντουφέκια. Τα μάθαμε αυτά. Άλλο από το να σκοτώσουν δεν μπορούν».

Παρά το δριμύ ψύχος και την ωμή βία των κατοχικών δυνάμεων, που κατέπνιξαν στο αίμα τη διαδήλωση, το πλήθος είναι αδύνατο να συγκρατηθεί: εισέβαλε στο Υπουργείο Εργασίας και με απίστευτο μένος έκαψε τις λίστες με τα ονόματα 80.000 επίστρατων.

Η «περίλαμπρη νίκη» της Αντίστασης ήταν γεγονός!

Χάρη στην παλλαϊκή κινητοποίηση, η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα στην Ευρώπη στην οποία ματαιώθηκε η πολιτική επιστράτευση! Σώθηκε, έτσι, από τα κάτεργα του Χίτλερ ο ανθός της νεολαίας μας, που αιμοδότησε την Εθνική μας Αντίσταση.

Το επόμενο διάστημα και παρά την τρομοκρατία των Γερμανών και των συνεργατών τους, η Εθνική Αντίσταση και ιδίως το ΕΑΜ κλιμάκωσαν τη δράση τους συμβάλλοντας στη συντριβή του Άξονα και την απελευθέρωση της Ευρώπης και της ίδιας της Γερμανίας από το ναζιστικό – φασιστικό ζυγό, κάτι που ο Μανώλης Γλέζος καλεί τη σύγχρονη Γερμανία να μη λησμονεί!

Εβδομήντα επτά χρόνια μετά, τιμούμε την Εθνική μας Αντίσταση αγωνιζόμενοι, μαζί με Γερμανούς δημοκράτες, για Μνήμη, Δικαιοσύνη κι Αποζημίωση!

 

 

 

Η δίκη παρωδία, με σκανδαλώδη εύνοια, των επιφανών δοσίλογων που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς ΝΑΖΙ κατακτητές

του Γιάννη Γκόλια

Σαν σήμερα τον δριμύ χειμώνα του 1945 ξεκινούσαν στην Αθήνα οι δίκες των επιφανών δοσίλογων, που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κατακτητές.

Τελικά ήσαν δίκες - παρωδία καθώς στους κατηγορούμενους επιδείχθηκε σκανδαλώδης εύνοια.  

Ανάμεσά τους, ήταν οι κατοχικοί Πρωθυπουργοί: 

1. Γεώργιος Τσολάκογλου, 

2. Ιωάννης Ράλλης (πατέρας του μετέπειτα πρωθυπουργού επί Ν.Δ. Γεωργίου Ράλλη), 

3. Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος, 

4. ο στρατηγός και πρώην δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος, (παππούς του σημερινού Πάγκαλου του ΠΑΣΟΚ.... 

5. ο γιατρός Νικόλαος Χριστοφοράκος, –που επονομάστηκε και «Έλλην Μένγκελε»–  (Γερμανός γιατρός του στρατοπέδου εξόντωσης Άουσβιτς) πρόγονος του Μιχάλη Χριστοφοράκου που διέφυγε στη Γερμανία μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου της Siemens, 

6. ο Νίκος Μπουραντάς αρχηγός του αιματοβαμμένου Μηχανοκίνητου της αστυνομίας, 

7. ο Ιωάννης Βουλπιώτης, ιδρυτής της ελληνικής ραδιοφωνίας και γαμπρός του ίδιου του Γερμανού επιχειρηματία SIEMENS και πολλοί επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι και αξιωματικοί που στελέχωναν τις ΝΑΖΙστικές οργανώσεις.

Στις δίκες αυτές που κράτησαν μέχρι το 1949, την πλήρωσαν για τους τύπους μόνο κάτι «δευτεράντζες», αφού οι οικονομικοί παράγοντες και όσοι είχαν ισχυρές προσβάσεις δεν δυσκολεύτηκαν να πέσουν στα μαλακά...

Είναι ενδεικτικό του κλίματος της εποχής, ότι μεταξύ 1945 και 1949 εκτελέστηκαν με απόφαση πολιτικών ή στρατιωτικών δικαστηρίων μόλις 25 δωσίλογοι συνεργάτες των Γερμανών.

Την ίδια εποχή στήθηκαν στα αποσπάσματα πάνω από 3.000 καταδικασθέντες ως μέλη ή συνοδοιπόροι του ΚΚΕ και του ΕΑΜ.

Στην Γαλλία εκτελέστηκαν 4.167 άτομα ως συνεργάτες των ΝΑΖΙ, στο Βέλγιο 2.895, ενώ στην Ιταλία οι παρτιζάνοι κρέμασαν δημόσια 15.000 μελανοχίτωνες...

Ο Νικόλαος Χριστοφοράκος (κέντρο), Πατέρας του Μιχάλη Χριστοφοράκου, Αθωώθηκε λόγω αμφιβολιών στην δίκη των δωσίλογων παρότι αναγνωρίστηκε από εχθρούς και φίλους ότι συνεργαζόταν με την Γερμανική διοίκηση.

Στη δίκη αυτή αποκαλύφθηκε ότι ο Νικόλαος Χριστοφοράκος κατέδωσε τους καθηγητές της Ιατρικής Κωνσταντίνο Χωρέμη και Νικόλαο Λούρο, διότι διοχέτευαν φαρμακευτικό υλικό από τον Ερυθρό σταυρό σε αναξιοπαθούντες (τον χειμώνα της μεγάλης πείνας) και σε αντάρτες (τα επόμενα χρόνια της κατοχής).

Ο δικαστής που τον αθώωσε, βασίστηκε στην μαρτυρία του πολιτικού Πάνου Χατζηπάνου, που μετέπειτα έγινε υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Τσαλδάρη, αλλά τελικά καταδικάστηκε για χρηματισμό όταν ήταν Υπουργός.

Ο Νικόλαος Χριστοφοράκος ήταν ευνοούμενος βοηθός του Κωνσταντίνου Λογοθετόπουλου στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και σύνδεσμός του με τα Ες-Ες την περίοδο της Κατοχής. Ο Νικόλαος Χριστοφοράκος έγραψε τα παιδιά του στη Γερμανική Σχολή Αθηνών, από την οποία αποφοίτησαν.

Οι δίκες των δοσίλογων έγιναν από τα Ειδικά Δικαστήρια δοσίλογων.

Τα πρακτικά του Ειδικού Δικαστηρίου δοσίλογων της Αθήνας, όπου έγινε και η εν λόγω δίκη, υπάρχουν και είναι προσβάσιμα, στα Γενικά Αρχεία του Κράτους, ταξινομημένα κατά ημερομηνία.

Το υλικό της συγκεκριμένης δίκης βρίσκεται στα πρακτικά, τόμος 3 του 1946, αριθμός 273, 277 (21-22/2/46).

Στην εικόνα οι κατηγορούμενοι με τη σειρά από αριστερά οι: Γεώργιος Δημ. Ράλλης (65, δικηγόρος, αδελφός του κατοχικού πρωθυπουργού Ιωάννη Ράλλη, και πρόεδρος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού επί Κατοχής), Νικόλαος Μιχ. Χριστοφοράκος (47, ιατρός), Κωνσταντίνος Ιωαν. Λογοθετόπουλος (67 ετών, Ιατρός)

 

 

ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΘΗΝΩΝ για Προσαγωγές, κράτηση και συλλήψεις πολιτών

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ:24/02/2021

«Προσαγωγές, κράτηση και συλλήψεις πολιτών»

Τα τελευταία χρόνια, ιδίως στις μέρες μας, με πρόσχημα τα μέτρα προστασίας από τον COVID 19, έχουν πληθύνει οι λεγόμενες «προσαγωγές» πολιτών. Συνεπεία αυτού οδηγούνται στο αστυνομικό τμήμα πολίτες, συχνά για πολλές ώρες, μέσα σε συνθήκες συγχρωτισμού, ενώ επιδεικνύουν αστυνομική ταυτότητα, για την εξατομικευμένη αναγνώρισή τους. Παράλληλα, συμβαίνει πολλές φορές να μην επιτρέπεται η επικοινωνία με συνηγόρους, αλλά ούτε με συγγενείς τους, με την «δικαιολογία» ότι οι «προσαχθέντες» δεν έχουν –ή δεν έχουν αποκτήσει ακόμη- την ιδιότητα του κατηγορουμένου και έτσι δεν έχουν δικαίωμα επικοινωνίας και παράστασης με συνήγορο.

Η προσαγωγή πολιτών στο αστυνομικό κατάστημα, προβλέπεται για συγκεκριμένους λόγους από τη διάταξη του άρθρου 74 παρ. 15 περίπτ. θ΄ του ΠΔ 141/1991, όπως ισχύει, όπου ορίζεται ότι ο αστυνομικός «Οδηγεί στο αστυνομικό κατάστημα για εξέταση άτομα τα οποία στερούνται στοιχείων αποδεικτικών της ταυτότητάς τους ή τα οποία, εξαιτίας του τόπου, του χρόνου, των περιστάσεων και της συμπεριφοράς τους δημιουργούν υπόνοιες διάπραξης εγκληματικής ενέργειας».

Στη συνέχεια της ίδιας διάταξης ορίζεται ότι «Τα προσαγόμενα στο αστυνομικό κατάστημα άτομα δέον όπως μη παραμένουν σ΄ αυτό πέραν του χρόνου, ο οποίος είναι απολύτως αναγκαίος για τον σκοπό για τον οποίο προσήχθησαν». Συνεπώς, με βάση τα παραπάνω, προϋπόθεση της προσαγωγής κάποιου που διαθέτει αποδεικτικά στοιχεία ταυτότητας, είναι να υπάρχουν εναντίον του υπόνοιες διάπραξης εγκληματικής ενέργειας.

Όπως έχει επισημανθεί ήδη και με την υπ΄ αριθ. 7100/22/4-α΄ από 17-6-2005 εγκύκλιο - διαταγή Αρχηγού της Αστυνομίας, η επίδειξη δελτίου ταυτότητας πρέπει, καταρχήν, να απαλλάσσει τον ελεγχθέντα από το ενδεχόμενο προσαγωγής για πρόσθετη εξακρίβωση στοιχείων. Ωστόσο, αυτή επιτρέπεται στην περίπτωση που η συμπεριφορά του (και όχι απλώς ο τόπος, ο χρόνος ή οι περιστάσεις) κινεί υπόνοιες διάπραξης εγκλήματος, όπως προβλέπεται στην προαναφερθείσα διάταξη του άρθρου 74 παρ. 15 περίπτ. θ΄ του ΠΔ 141/1991, είναι δηλαδή ύποπτος για την τέλεση κάποιου αδικήματος. Σύμφωνα με το άρ. 417 Κ.Π.Δ., αν ο δράστης οποιουδήποτε πλημμελήματος έχει συλληφθεί επ’ αυτοφώρω, ακολουθείται η διαδικασία που αναφέρεται στα επόμενα άρθρα, εκτός αν ο εισαγγελέας κρίνει ότι συντρέχουν λόγοι να μην εφαρμοστεί αυτή η διαδικασία.

Ο ανακριτικός υπάλληλος ή το αστυνομικό όργανο που συνέλαβε τον δράστη επ’ αυτοφώρω έχει την υποχρέωση να τον φέρει αμέσως ή, αν η σύλληψη έγινε έξω από την έδρα του δικαστηρίου, μέσα στον απόλυτα αναγκαίο για τη μεταφορά χρόνο, στον αρμόδιο εισαγγελέα μαζί με την έκθεση για τη σύλληψη και τη βεβαίωση του εγκλήματος, που πρέπει υποχρεωτικά να τη συντάξει. Ο εισαγγελέας μπορεί να παραπέμψει τον κατηγορούμενο αμέσως, χωρίς γραπτή προδικασία, στο ακροατήριο του αρμόδιου δικαστηρίου που συνεδριάζει την ημέρα εκείνη, το οποίο και ασχολείται αμέσως με την εκδίκαση της κατηγορίας. Αν κατά την ημέρα αυτή δεν συνεδριάζει το αρμόδιο δικαστήριο, ορίζεται έκτακτη δικάσιμη για την ίδια ημέρα ή, όταν υπάρχει απόλυτη αδυναμία συγκρότησης του δικαστηρίου αυθημερόν, για την επόμενη ημέρα.

Ο εισαγγελέας γνωστοποιεί προφορικά τα στοιχεία της κατηγορίας στον κατηγορούμενο χωρίς να απαιτείται η κοινοποίηση σε αυτόν κλητηρίου θεσπίσματος. Για την παραπάνω γνωστοποίηση συντάσσεται και προσαρτάται στη δικογραφία συνοπτική έκθεση που υπογράφεται από τον εισαγγελέα, τον γραμματέα και τον κατηγορούμενο και σε περίπτωση ανάγκης μόνο από τον εισαγγελέα.

Αν το πλημμέλημα υπάγεται στην αρμοδιότητα του μονομελούς πλημμελειοδικείου και αυτό συνεδριάζει την ημέρα που τελέστηκε το πλημμέλημα στην περιφέρεια του τόπου της τέλεσης, ο κατηγορούμενος μετά τη σύλληψή του προσάγεται χωρίς χρονοτριβή στο δικαστήριο, το οποίο και δικάζει αμέσως την υπόθεση που εισάγεται από τον εισαγγελέα, ο οποίος και παρίσταται στην συνεδρίαση. Αν το πλημμέλημα διώκεται μόνο με έγκληση, αυτή μπορεί να υποβληθεί και προφορικά σ’ εκείνους που έχουν τη δυνατότητα να συλλάβουν τον δράστη αυτόφωρου εγκλήματος, οπότε η σχετική δήλωση περιλαμβάνεται στην έκθεση για τη σύλληψη (άρ. 418, 275 παρ. 2 Κ.Π.Δ.). Συναφές με τα παραπάνω είναι το ζήτημα του δικαιώματος επίσκεψης και ενημέρωσης του προσαχθέντος, αλλά εισέτι μη συλληφθέντος.

Σύμφωνα με το άρ. 105 Κ.Π.Δ., όταν ενεργείται αυτεπάγγελτη προανάκριση σύμφωνα με το άρθρο 245 παρ. 2 Κ.Π.Δ., «εκείνος που εξετάζεται», άρα και ο προσαχθείς στο πλαίσιο του προσταδίου αυτεπάγγελτης προανάκρισης, ήτοι του σταδίου διερεύνησης της συνδρομής προϋποθέσεων της αυτεπάγγελτης προανάκρισης, έχει τα δικαιώματα που αναφέρονται στα άρθρα 91, 95, 96, 97, 98, 100, 101, 103 και 104 Κ.Π.Δ.

Ο προσαχθείς έχει επομένως το δικαίωμα να ζητήσει να ενημερωθεί, χωρίς αδικαιολόγητη καθυστέρηση, για τη στέρηση της ελευθερίας του ένα τουλάχιστον πρόσωπο της επιλογής του, και εάν είναι ανήλικος ενημερώνεται ο ασκών τη γονική μέριμνα, εκτός αν αυτό αντιβαίνει στο συμφέρον του ανηλίκου, οπότε ενημερώνεται κάποιο άλλο ενδεδειγμένο ενήλικο πρόσωπο ή η αρμόδια για την προστασία των ανηλίκων αρχή.

Ο προσαχθείς εξεταζόμενος έχει το δικαίωμα πρόσβασης σε δικηγόρο χωρίς αδικαιολόγητη καθυστέρηση και σε κάθε περίπτωση προτού εξεταστεί από την αστυνομία ή άλλη αρχή επιβολής του νόμου ή δικαστική αρχή. Η κατά παράβαση του άρθρου 105 εξέταση είναι άκυρη και δεν λαμβάνεται υπόψη.

Το δικαίωμα παράστασης με συνήγορο, το οποίο έχει κάθε πολίτης, αναγνωρίζεται ήδη ευθέως από τον ίδιο το Νόμο και συγκεκριμένα τη διάταξη του άρθρου 95 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, το οποίο ορίζει ότι «Ο ύποπτος ή ο κατηγορούμενος ενημερώνεται αμέσως όσον αφορά τουλάχιστον στα ακόλουθα δικαιώματα:

α) το δικαίωμα παράστασης με συνήγορο,

β) το δικαίωμα και τις προϋποθέσεις παροχής δωρεάν νομικών συμβουλών,

γ) το δικαίωμα ενημέρωσης σχετικά με την κατηγορία

δ) το δικαίωμα διερμηνείας και μετάφρασης και

ε) το δικαίωμα σιωπής και μη αυτοενοχοποίησης».

Επομένως, ο Νόμος δεν κάνει καμία απολύτως διάκριση ανάμεσα στον ύποπτο και τον κατηγορούμενο, όσον αφορά το δικαίωμα παράστασης με συνήγορο (όπως και για τα υπόλοιπα δικαιώματά του), για το οποίο μάλιστα υπάρχει υποχρέωση άμεσης ενημέρωσης από την Αστυνομία.

Επίσης, το δικαίωμα πρόσβασης σε δικηγόρο χωρίς αδικαιολόγητη καθυστέρηση προβλέπεται (και) για τους υπόπτους από την Οδηγία 2013/48/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου. Αλλά ακόμη και στην περίπτωση, που κάποιος προσαχθεί προς εξακρίβωση στο αστυνομικό κατάστημα, όχι λόγω του ότι θεωρείται ύποπτος για την τέλεση κάποιου αδικήματος, αλλά επειδή δεν είχε διαθέσιμο να επιδείξει, κατά τον έλεγχο, δελτίο αστυνομικής ταυτότητας, και σ’ αυτήν την περίπτωση, έχει το δικαίωμα, εφόσον το ζητήσει, παράστασης και συνδρομής από δικηγόρο, σύμφωνα με τον Κώδικα Δικηγόρων, που αποτελεί νόμο του κράτους και ο οποίος ορίζει στο άρθρο 1 παρ. 2 ότι «Περιεχόμενο του λειτουργήματος είναι η εκπροσώπηση και υπεράσπιση του εντολέα του σε κάθε δικαστήριο, αρχή ή υπηρεσία ή εξωδικαστικό θεσμό, η παροχή νομικών συμβουλών και γνωμοδοτήσεων, όπως επίσης και η συμμετοχή του σε θεσμοθετημένα όργανα ελληνικά ή διεθνή» καθώς και στο άρθρο 36 παρ. 1 που ορίζει ότι «Αποκλειστικό έργο του δικηγόρου είναι να αντιπροσωπεύει και να υπερασπίζεται τον εντολέα του σε κάθε δικαστήριο ή αρχή της Ελληνικής Δημοκρατίας ή οποιασδήποτε άλλης χώρας, στα δικαστήρια, τις υπηρεσίες και τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στα διεθνή δικαστήρια, στα πειθαρχικά και υπηρεσιακά συμβούλια, καθώς και η κατάθεση σημάτων και διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας…». Οι αστυνομικές αρχές δεν αποτελούν φυσικά εξαίρεση από τις παραπάνω διατάξεις.

Επομένως, η παράσταση δικηγόρου σε προσαχθέντα για οποιονδήποτε από τους δύο παραπάνω λόγους κι αν έχει αυτός προσαχθεί, αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμά του και η στέρησή του, με οποιοδήποτε πρόσχημα, είναι παράνομη και αυθαίρετη, συνιστώντας παράλληλα και ποινικό και πειθαρχικό αδίκημα για το αστυνομικό ή κάθε αρμόδιο όργανο που τη διαπράττει.

 

Κακοστημένη παράσταση Μενδώνη: «Ο Λιγνάδης εξαπάτησε εμένα και τον πρωθυπουργό - «Δεν τον γνωρίζαμε προσωπικά»

 

NEWSROOM

19.02.2021 - 14:10

Δεν έχει προηγούμενο το "έργο" που ανέβηκε σήμερα στη Συνέντευξη Τύπου της Λίνας Μενδώνη σχετικά με την υπόθεση του παιδεραστή Δημήτρη Λιγνάδη.

 

https://www.2020mag.gr/politics/676-kakostimeni-parastasi-mendoni-o-lignadis-eksapatise-emena-kai-ton-prothypourgo-me-tin-ypokritiki-tou-den-ton-gnorizame-prosopika?fbclid=IwAR1gXf_J1IiY6LuK2Hk0tSKuHp2xd22koTJKh-dkPC5o9F-QBbUxLOt05pc

Η υπουργός Πολιτισμού, όχι μόνο αποποιήθηκε κάθε πολιτική ευθύνη για την τοποθέτηση του Δημήτρη Λιγνάδη ως καλλιτεχνικού Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, αλλά έφτασε στο σημείο να δηλώσει πως ο "γνωστός σκηνοθέτης - ηθοποιός" εξαπάτησε με την υποκριτική του τέχνη, την ίδια και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ένιωσε επίσης την ανάγκη να τονίσει πως ο Δημήτρης Λιγνάδης δεν είναι προσωπικός της φίλος ούτε της ίδιας ούτε του πρωθυπουργού.

Εδώ να τονίσουμε πως η κ. Μενδώνη αναφέρθηκε συγκεκριμένα στη συνέντευξη του Νίκου Σ. στη Ναταλί Χατζηαντωνίου και το 2020mag.gr, που πυροδότησε τις εξελίξεις και την παραίτηση του Δημήτρη Λιγνάδη.

 

«Ο Δημήτρης Λιγνάδης δικός μου προσωπικός φίλος δεν υπήρξε ποτέ. Είχαμε μια τηλεφωνική συνομιλία το 2014 και τον ξαναείδα όπως οι περισσότεροι στην παράστασή του το 2018 όπου τον συνεχάρη και τίποτε περισσότερο... Ακούγονται ψέμματα,και διαστρεβλώσεις. Κάποιοι απομονώνουν φράσεις για να δημιουργήσουν fake news. Ακούστηκε ότι ο Λιγνάδης είναι προσωπικός φίλος του πρωθυπουργού και του έκανε και μαθήματα ορθοφωνίας. Ο πρωθυπουργός δεν γνωρίζει τον κ. Λιγνάδη προσωπικά, αυτά προκύπτουν από κάποιους που έχουν την ανάγκη για μυθεύματα», δήλωσε η Λίνα Μενδώνη.

 

«Με εξαπάτησε με βαθιά υποκριτική τέχνη»

 

Στο αποκλειστικό θέμα του 2020mag.gr που πυροδότησε τις εξελίξεις με την παραίτηση του Δημήτρη Λιγνάδη, αναφέρθηκε η Λίνα Μενδώνη, τονίζοντας πως ο πρώην καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, που η ίδια διόρισε την εξαπάτησε με την υποκριτική του Τέχνη.

 

«Από την στιγμή που ξεκίνησαν οι φήμες τον πιέσαμε πολύ να μας πει την αλήθεια. Μας εξαπάτησε, με εξαπάτησε. Με βαθιά υποκριτική τέχνη προσπάθησε να μας πείσει ότι δεν έχει σχέση με αυτά. Ότι οι φήμες δεν αφορούν αυτόν. Και ενώ οι φήμες πολλαπλασιάζονταν για την ανάρμοστη δράση του αυτός εξακολουθούσε να επιμένει. Όταν παραιτήθηκε, ήταν μετά την συνέντευξη του Ν.Σ», είπε χαρακτηριστικά.

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει

 

Στη συνέχεια η υπουργός Πολιτισμού, έφτασε στο σημείο να κατηγορήσει την αξιωματική αντιπολίτευση επειδή πρωταγωνήστρια στην πρόσφατη παράσταση "Πέρσες" που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Λιγνάδης (και που ο πρωθυπουργός χρησιμοποίησε στρατιωτικό ελικόπτερο για να μεταβεί από την Αντίπαρο και να την παρακολουθήσει στην Επίδαυρο), πρωταγωνίστρια του ήταν η πρώην υπουργός Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ, Λυδία Κονιόρδου.

«Τότε δεν είδα ο ΣΥΡΙΖΑ να λέει ότι ο Δημήτρης Λιγνάδης είναι ένας επικίνδυνος άνθρωπος. Ο Δημήτρης Λιγνάδης είναι ένας επικίνδυνος άνθρωπος, αλλά αυτό προέκυψε τώρα», δήλωσε με χαρακτηριστική σοβαρότητα η Λινα Μενδώνη.

 

Δεν γνωρίζαμε άρα δεν έχουμε καμία πολιτική ευθύνη

 

Σε ερώτηση της Ναταλί Χατζηαντωνίου, αρχισυντάκτριας Πολιτιστικού ρεπορτάζ του 2020mag.gr, σχετικά με το αν υπάρχει πολιτική ευθύνη, η υπουργός Πολιτισμού, απάντησε χωρίς δισταγμό: «Δεν είχαμε καμία γραπτή καταγγελία».

 

«Πώς γίνεται να υπάρχει πολιτική ευθύνη όταν δεν γνωρίζαμε; Η σημερινή πολιτική ηγεσία δεν γνώριζε τίποτα για αυτά όλα, τα οποία αφορούν στην προσωπική ζωή του Δημήτρη Λιγνάδη, τα οποία είναι καταδικαστέα και αποτρόπαια. Ποιος θα ήταν τόσο αφελής ώστε να τον τοποθετήσει στη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή αν γνώριζε;

 

 Ούτε στο Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου δεν γνώριζαν. Από όσο γνωρίζω δεν υπάρχει καμία καταγεγγραμένη αναφορά σε παλιά πρακτικά και αν υπήρχε, αυτό θα το έπρεπε να το γνωρίζουν στο Εθνικό Θέατρο και να υπάρχει κάπου στο αρχείο του ΥΠΠΟΑ. Δεν έχω ψάξει βέβαια το αρχείο, δεν είναι η δουλειά μου, αλλά από όσο ξέρω δεν υπάρχει τέτοιου είδους γραπτή καταγγελία», δήλωσε η κ. Μενδώνη.

 

Σε ερώτηση σχετικά με το hashtag που κυκλοφορεί στα social media και το οποίο υιοθετούν και πολλοί καλλιτέχνες που ζητούν την παραίτησή της, η υπουργός Πολιτισμού καταφέρθηκε κατά των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης και των χρηστών τους, λέγοντας χαρακτηριστικά πως «τα social media δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα αλλά δημιουργούν πραγματικότητα. Ο καθείς μπορεί να εκφράζεται με όποιον τρόπο θεωρεί ότι είναι πρόσφορος για τον ίδιο».