Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΑΣ…

Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΑΣ…

Παιδεία δεν είναι τα πτυχία μας, αλλά η αισθητική μας. Ο τρόπος με τον οποίο συνομιλούμε, φλερτάρουμε, περπατάμε στο δρόμο, κρατάμε την πόρτα να περάσει ο άγνωστος στο ασανσέρ.

Παιδεία είναι οι λέξεις μας, η διακριτικότητά μας, η ελευθερία μας, τα όρια της ελευθερίας μας, η μουσική που ακούμε, η γλώσσα του σώματός μας, το πόσο αγαπάμε να μαθαίνουμε, να αλλάζουμε, να διαβάζουμε σαν να είμαστε κάθε φορά άγραφα χαρτιά.

Παιδεία είναι η ταπεινότητα αλλά και η επιμονή στις αξίες μας, το ότι δεν είμαστε προς πώληση, το ότι σεβόμαστε τον άνθρωπο, το παιδί του άλλου, την κυρία που καθαρίζει το γραφείο μας, τον κύριο που καθαρίζει το πάρκο στο οποίο βγάζουμε βόλτα το σκύλο μας, την κοπέλα στο ταμείο.

Παιδεία είναι η μεγαλοψυχία μας, το να ποτίσουμε μια άγνωστη γλάστρα, το να φροντίζουμε την πίσω όψη του σπιτιού μας.

Παιδεία είναι το να προστατεύουν με τα χέρια μας τον αδύναμο και να τα βάζουνε με το θεριό.

Παιδεία είναι το πόσο μπορούμε να έρθουμε απέναντι στο σύστημα και στους συστημικούς.

Παιδεία είναι η γενναιότητα, το θάρρος, η παλικαριά και η ευθύνη.

Παιδεία είναι να μην συκοφαντείς τον συνάνθρωπο συνάδελφό σου, τον γείτονα σου και οτιδήποτε διαφορετικό για να ικανοποιήσεις το κτήνος που έχεις μέσα σου.

Παιδεία είναι η αλήθεια, η ειλικρίνεια, η εντιμότητα σε οτιδήποτε κάνεις στη ζωή σου όπου τα πιστεύω σου να είναι στάση ζωής και όχι παρωδία και υποκρισία.

Παιδεία είναι ότι έχεις αποκτήσει να είναι με έντιμο τρόπο με την αξία σου, τις γνώσεις σου, το ήθος σου και την ταπεινοφροσύνη σου.

Παιδεία είναι το να διαλέγεις τον δύσκολο δρόμο της αξιοπρέπειας, να είσαι Φάρος μεσ’ το σκοτάδι και με τις φαραχτίδες σου ν’ ανοίγεις δρόμους για τους συνανθρώπους σου μέσα στα σκοτεινά μονοπάτια της ζωής, της μοναξιάς και συνάμα να καίγεται το μέσα σου για το κοινό καλό. Για το ωραίο και τη σωτηρία του.

«Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ,

ΟΠΟΙΑ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΡΩΤΗΣΗ»

(André Breton)