Μαγευτική Φθινοπωρινή βροχή από πεφταστέρια!

Ωριωνίδες: Κορυφώνονται απόψε!

                                     ΑΓΑΠΗΣΑ Τ' ΑΣΤΕΡΙΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ
                                     ΣΤΟΡΓΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
                                     ΠΟΥ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ! 

                                                                                                         (Galileo Galilei)

Κάθομαι και χαζεύω τα αστέρια, στην εξοχή φαίνονται τόσα πολλά συγκριτικά με την Αθήνα! Άλλα μικρά ,άλλα μεγάλα, άλλα πιο αδύναμα, άλλα πιο φωτεινά. Το καθένα μοναδικό.

ΜΟΝΑΔΙΚΟ !!! ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΝΕ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ. ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΜΕ ΑΣΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΜΕ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ. ΕΧΟΥΝ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΜΙΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΖΩΗΣ. ΑΛΛΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ. Τ' ΑΣΤΕΡΙΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΛΙΓΟ ΦΩΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ, ΤΑ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΑΣΧΗΜΙΑ ΚΑΙ ΔΥΣΟΣΜΙΑ. Τ' ΑΣΤΕΡΙΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΟΠΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΟ..... ΑΛΛΟΙ ΦΕΥΓΟΥΝ, ΑΛΛΟΙ "ΣΒΗΝΟΥΝ", ΑΛΛΟΙ ΑΠΛΩΣ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΤΙΚΟ ΣΟΥ ΠΕΔΙΟ.

Ξαφνικά κοιτώντας τον ουρανό πέφτει ένα αστέρι και συνειδητοποιώ πως τελικά οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σχεδόν ίδιες με τα πεφταστέρια. Όταν κάνουν τον κύκλο τους σβήνουν και χάνονται. Σε αυτή τη ζωή τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Μόνοι ερχόμαστε και μόνοι φεύγουμε. Το θέμα είναι το μεσοδιάστημα να το γεμίσουμε με όμορφες στιγμές διαλεγμένες μία προς μία.

Σαν τα πεφταστέρια λοιπόν και οι άνθρωποι, άλλοι σε φωτίζουν για καιρό και “λάμπουν” πάντα εκεί για σένα, ακόμα και από μακριά και άλλοι έχουν σύντομη ημερομηνία λήξης καθώς το φως τους δεν μπορεί να φωτίσει κανέναν άλλο πέρα από τους ίδιους.

Κι άλλο αστέρι έπεσε. 

Νομίζω πως αρχίζω να μελαγχολώ. 

Με κάθε αστέρι που πέφτει αντί να κάνω μία ευχή, όπως όλοι, μετράω απώλειες. Μετράω χαμένες σχέσεις. Μετράω χαμένο χρόνο. Μετράω βράδια που ήμουν ΜΟΝΟΣ μου, ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΣ όπως σήμερα, παρέα μόνο με τα αστέρια. Με κάθε αστέρι που πέφτει φέρνω στο νου μου το αύριο. Σκέφτομαι τι άραγε μπορεί να φέρει.

Τα αστέρια πέφτουν το ένα μετά το άλλο και έχω αρχίσει να φοβάμαι πως στο τέλος δεν θα μείνει κανένα καρφιτσωμένο στον ουρανό να κάνει παρέα στο φεγγάρι. Ο συνειρμός που κάνω δεν μου αρέσει.

Αν δεν μπορούν τα αστέρια να μείνουν δίπλα στο φεγγάρι για πάντα που είναι κάθε μέρα μαζί, πως ελπίζουμε να μείνουν οι άνθρωποι δίπλα μας; Κι αν τελικά μείνουμε τελείως μόνοι;

Δεν μου αρέσει αυτή η σκέψη.

Κοιτάζω το φεγγάρι του χαμογελάω και υπόσχομαι πως στο επόμενο αστέρι που θα πέσει, αντί να μετρήσω τις απώλειες θα κάνω μία ευχή. Μία ευχή όλα τα πεφταστέρια να είναι άνθρωποι που τους στέλνει το φεγγάρι δίπλα μας να μας κάνουν παρέα. Άνθρωποι που είναι γραφτό να γνωρίσουμε κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον.

Αν έχεις το κουράγιο να συνεχίσεις να βλέπεις τον ουρανό, πάντα θα υπάρχει ένα αστέρι που θα λάμπει για σένα.

NAI ΚΟΙΤΑΖΩ ΠΛΕΟΝ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΜΕ ΚΑΘΑΡΙΟ ΜΑΤΙ ΚΑΙ ΒΛΕΠΩ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΛΑΜΠΕΡΑ ΑΣΤΕΡΙΑ! ΑΛΛΑ.... ΠΟΙΟ ΑΠ’ ΟΛΑ ΘΑ ΣΕ ΠΕΤΥΧΕΙ? ΘΕΜΑ ΤΥΧΗΣ ΛΟΙΠΟΝ? ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΚΑΙ ΟΣΕΣ ΚΟΙΤΟΥΝ ΤΑ ΛΑΜΠΕΡΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΚΑΙ ΜΗ ΞΕΧΝΑΤΕ ΟΤΙ ΟΠΟΙΟ ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΜΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΜΑΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΛΑΜΠΕΡΟΤΕΡΟ ΑΠ’ ΟΛΑ.

Καληνύχτα λοιπόν φεγγαράκι μου και μην ανησυχείς, έχει πολλά αστέρια εκεί πάνω.

Δεν θα μείνεις μόνο.....!!!!

Οι δυνατοί άνθρωποι είναι σαν τ' αστέρια, ακόμη και στη πτώση τους λάμπουν....

Δρ. Βαγγέλης Ιωακειμίδης

Διδάκτωρ Μηχανικός ΕΜΠ