Κατάσταση πολιορκίας;
Μήπως ήρθε η ώρα να
επιχειρήσουμε να ξανασυναντηθούμε
με τις αρχές και
τις αξίες της Ευρώπης;
του Βασίλη Πάικου
Μια φράση. Κι ένα ρήμα
μέσα σ’ αυτή την φράση…
«Κύματα προσφύγων και
μεταναστών πολιορκούν τις ευρωπαϊκές Χώρες» είπε προχθές ο Κυριάκος Μητσοτάκης,
μιλώντας σε εκδήλωση στο Ζάππειο. Μια φράση που απλώς δεν λέγεται. Και ένας
ρηματικός τύπος, αυτός ο περί «πολιορκίας», που απλώς δεν χρησιμοποιείται από
έναν σύγχρονο ευρωπαίο ηγέτη. Ο οποίος μάλιστα θέλει να προβάλει ως φιλελεύθερος.
Μια φράση κι ένα ρήμα που στέλνουν τα χειρότερα, τα πιο τοξικά μηνύματα. Που
δικαιώνουν τους ακραίους της ΝΔ, εκείνους που, αναφερόμενοι στους πρόσφυγες και
στους μετανάστες, μιλούν για «εισβολείς». Και που, σε ευρωπαϊκή κλίμακα,
ταυτίζονται με τις τύπου Όρμπαν, Σαλβίνι και Λεπέν αντιλήψεις περί περίκλειστης
«Ευρώπης - Φρουρίου».
Δεν θα περίμενε εύκολα
κανείς κάτι τέτοιο από τον σημερινό Πρωθυπουργό. Μήπως όμως θα έπρεπε να το
περιμένουμε; Κρίνοντας από κάποιους ομόφρονές του στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού
Λαϊκού Κόμματος. Ακόμη και από την «πρεμούρα» της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν να
«διαφυλάξει τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής». Κρίνοντας από τις ακραία
αντιμεταναστευτικές δηλώσεις, που εκφέρονται –και- από υψηλόβαθμους παράγοντες
της ΝΔ. Και που η ηγεσία κάθεται και τους καμαρώνει. Κρίνοντας ακόμη από την
ίδια την μεταναστευτική πολιτική της σημερινής Κυβέρνησης. Καθώς μάλιστα, μόλις
πρόσφατα, επιχειρήθηκε να εξαφανιστούν από προσώπου της Χώρας οι πρόσφυγες, και
να καταταγούν σχεδόν όλοι στην κατηγορία των οικονομικών μεταναστών. Με όλες
τις συνεπαγόμενες για κείνους συνέπειες…
Ώστε «πολιορκούνται»
λοιπόν, κατά τον Κυριάκο Μητσοτάκη, από πρόσφυγες και μετανάστες, οι ευρωπαϊκές
Χώρες. Οι κατατρεγμένοι του κόσμου μας, «της γης οι κολασμένοι» αποτελούν την
σύγχρονη απειλή για την Ευρώπη. Οι δυστυχείς που δεν πασχίζουν παρά μόνο να
ζήσουν, να επιβιώσουν. Που δεν ζητούν παρά μόνο στον ήλιο μοίρα. Οι άνθρωποι
για την άθλια μοίρα των οποίων, μέγιστο μέρος της ευθύνης φέρουν κάποιες από
τις δικές μας –υπό «πολιορκίαν»…- Χώρες, τις ευρωπαϊκές. Οι άνθρωποι που –και-
σε μας χρωστούν την απελπισία τους. Είναι, βλέπετε, τα δικά μας συστήματα
πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης, είναι ακόμη και τα δικά μας «συστήματα
σκέψης» που τους καταδίκασαν. Και εξακολουθούν να τους καταδικάζουν. Αυτοί
αποτελούν την απειλή. Αυτοί «πολιορκούν» σήμερα τις Χώρες μας…
Μήπως ήρθε η ώρα να
επιχειρήσουμε να ξανασυναντηθούμε με τις αρχές και τις αξίες της Ευρώπης; Τις
ιδρυτικές αρχές της ΕΕ. Εκείνες, στον πυρήνα των οποίων βρισκόταν ο ανθρωπισμός.
Μήπως ήρθε η ώρα; Αν δεν είναι ήδη πολύ αργά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου