65 χρόνια από τον θάνατο του «κομουνιστή» και «πράκτορα» των Σοβιετικών Αλβέρτου Αϊνστάιν

 

 

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ, 

Σάββατο, 18 Απριλίου 2020 | ώρα 6:27΄ μ.μ. 

 

ΛΙΝΚ:  

https://tsak-giorgis.blogspot.com/2020/04/65.html?fbclid=IwAR2Fs3wtxgUTplIKrkdv93tcjraYcJds7nMaELzrN325kltz2eqCfOUcxJw

 «Η λέξη θεός δεν είναι για μένα τίποτα περισσότερο από την έκφραση και το προϊόν των ανθρώπινων αδυναμιών. Η Βίβλος είναι μια συλλογή αξιότιμων, αλλά ακόμη πρωτόγονων μύθων που είναι εντούτοις αρκετά παιδαριώδεις. Καμιά ερμηνεία, ανεξάρτητα από το πόσο επιδέξια μπορεί να είναι, δεν πρόκειται να το αλλάξει για μένα αυτό…. Για μένα η εβραϊκή θρησκεία, όπως και όλες οι άλλες, είναι μια ενσάρκωση των πιο παιδαριωδών δεισιδαιμονιών».

Δεν θα αναφέρουμε εδώ την βιογραφία του. Θα υπογραμμίσουμε όμως, ότι η διαβόητη Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών στην Μακαρθική εποχή, τον χαρακτήρισε κομουνιστή και πράκτορα των Σοβιετικών. 

Μάλιστα το 1965 διαπιστώθηκε ότι ο φάκελλος που είχε ανοίξει γι’ αυτόν το FBI ήταν τεράστιος αποτελούμενος από 1280 σελίδες και αποδιδόταν τόσο εξωφρενικά πράγματα γ' αυτόν που δικαίωναν απόλυτα την διαπίστωσή (που ενώ ισχύει απόλυτα, είναι αμφιλεγόμενο αν όντως είναι του Αϊνστάιν): "μόνο δύο πράγματα είναι άπειρα: το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, και ως προς το σύμπαν διατηρώ κάποιες αμφιβολίες".

Θα προτιμήσουμε, λοιπόν, να παραθέσουμε κάποια αποσπάσματα από το δοκίμιο «Why socialism» (γιατί σοσιαλισμός) που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1949 στο περιοδικό «Monthly Revue». (Με ένα βαθμό ίσως υπερβολής θα μπορούσαμε να λέγαμε ότι ο Αϊνστάιν συντάσσεται με την άποψη των κομμουνιστών ότι οι αυτοχαρακτηριζόμενες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες δεν είναι τίποτε άλλο παρά δικτατορίες των αστών).

Το ιδιωτικό κεφάλαιο τείνει να συγκεντρωθεί σε μερικά χέρια, εν μέρει εξαιτίας του ανταγωνισμού μεταξύ των καπιταλιστών, και εν μέρει επειδή η τεχνολογική ανάπτυξη και η αύξηση του καταμερισμού εργασίας ενθαρρύνουν τη δημιουργία μεγαλύτερων παραγωγικών μονάδων σε βάρος των μικρότερων.

Το αποτέλεσμα αυτών των εξελίξεων είναι μια ολιγαρχία ιδιωτικού κεφαλαίου η τεράστια δύναμη της οποίας δεν είναι δυνατό να ελεγχθεί ουσιαστικά ακόμα και από μια δημοκρατικά οργανωμένη πολιτική κοινωνία.
Αυτό αληθεύει επειδή τα μέλη των νομοθετικών οργάνων επιλέγονται από πολιτικά κόμματα, που χρηματοδοτούνται σε πολύ μεγάλο βαθμό ή έστω επηρεάζονται από ιδιωτικούς καπιταλιστές που, για πρακτικούς λόγους, διαχωρίζουν το εκλογικό σώμα από το κοινοβούλιο.

Η συνέπεια είναι ότι οι εκπρόσωποι του λαού ντε φάκτο δεν υπερασπίζονται τα συμφέροντα των μη προνομιούχων τμημάτων του πληθυσμού. Επιπλέον, υπό τις παρούσες συνθήκες, οι ιδιωτικοί κεφαλαιοκράτες αναπόφευκτα ελέγχουν, άμεσα ή έμμεσα, τις κύριες πηγές πληροφόρησης (τύπος, ραδιόφωνο, εκπαίδευση).
Είναι λοιπόν εξαιρετικά δύσκολο, και σε πολλές περιπτώσεις σχεδόν αδύνατο, για τον εξατομικευμένο πολίτη να οδηγηθεί σε αντικειμενικά συμπεράσματα και να κάνει έξυπνη χρήση των πολιτικών δικαιωμάτων του.

Η παραγωγή γίνεται για το κέρδος, όχι για τη χρήση της. Δεν υπάρχει πρόνοια ότι όλοι εκείνοι που είναι ικανοί και πρόθυμοι να εργαστούν θα είναι πάντα σε θέση να βρίσκουν εργασία.

Ο «στρατός των ανέργων» υπάρχει σχεδόν πάντα. Ο εργάτης φοβάται συνεχώς μην χάσει τη δουλειά του. Μια και οι άνεργοι και οι κακοπληρωμένοι εργάτες δεν δημιουργούν μια επικερδή αγορά, η παραγωγή καταναλωτικών αγαθών  περιορίζεται, και η  συνέπεια είναι μεγάλα δεινά....

Το κίνητρο του κέρδους, σε συνδυασμό με τον ανταγωνισμό μεταξύ των καπιταλιστών, ευθύνεται για την αστάθεια στη συσσώρευση και στη χρήση του κεφαλαίου, που οδηγεί σε όλο και πιο σοβαρές υφέσεις. Ο απεριόριστος ανταγωνισμός οδηγεί σε τεράστια σπατάλη εργασίας, καθώς και στον ακρωτηριασμό της κοινωνικής συνείδησης των ατόμων, που ανάφερα προηγουμένως.

Είναι αυτός ο ακρωτηριασμός των ατόμων που θεωρώ ως το χειρότερο κακό του καπιταλισμού...

Είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχει μόνον ένας τρόπος για να εξαλειφθούν αυτά τα σοβαρά κακά, καθαρά και ξάστερα μέσα από την εγκαθίδρυση μιας σοσιαλιστικής οικονομίας, που θα συνοδεύεται από ένα εκπαιδευτικό σύστημα προσανατολισμένο προς κοινωνικούς στόχους.

Σε μια τέτοια οικονομία, τα παραγωγικά μέσα είναι ιδιοκτησία της ίδιας της κοινωνίας και χρησιμοποιούνται με σχεδιασμένο τρόπο. Μια σχεδιασμένη οικονομία, που προσαρμόζει την παραγωγή στις ανάγκες της κοινότητας, θα διανέμει την απαιτούμενη εργασία μεταξύ όλων εκείνων που είναι ικανοί να εργάζονται και θα εξασφαλίζει τα προς το ζειν σε κάθε άνδρα, γυναίκα και παιδί. Η εκπαίδευση του ατόμου, πέρα από την ανάπτυξη των έμφυτων ικανοτήτων του καθενός, θα προσπαθεί να  αναπτύξει το αίσθημα ευθύνης απέναντι στους συνανθρώπους μας αντί να υμνεί την εξουσία και την επιτυχία, όπως γίνεται στη σημερινή κοινωνία μας.