Του Γιάννη Γκόλια
Μία από τις ανείπωτες και ηρωικότερες σελίδες της Εθνικής Αντίστασης.
................................................................
δε θα ειναι με δικά μου λόγια.
σήμερα θα μεταφέρω αυτούσια κομμάτια από διάφορα βιβλία...
γιατί
τα σημερινά νομίζω ότι ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ πρέπει να ειπωθούν...
................................................................
Τη νύχτα της 15ης προς τη 16ης Οκτωβρίου 1943 ένας λόχος Γερμανών
από το αεροδρόμιο της Ελευσίνας με οδηγό κάποιον Έλληνα συνεργάτη τους
περνάει μέσα από δύσβατα μονοπάτια πίσω από τη γραμμή επιτήρησης των ανταρτών του 34ου Συντάγματος και βαδίζει εναντίον του χωριού Πύλη.
................................................................
Οι αντάρτες αιφνιδιάζονται και ώσπου να φτάσουν στο απειλούμενο χωριό αναλαμβάνουν την άμυνα της Πύλης οι κάτοικοί της.
................................................................
Με ό,τι όπλο έχει ο καθένας και εμψυχωτή τον τσοπάνο Στέφανο Μαλιάτση
ταμπουρώνονται μπροστά από τα πρώτα σπίτια του χωριού.
................................................................
Προς το ξημέρωμα διακρίνουν τους Γερμανούς να ανηφορίζουν, αλλά βλέπουν και κάτι που τους παγώνει:
μπροστά τους σαν ασπίδα οι Γερμανοί κρατάνε τρία μικρά παιδιά.
το ένα είναι ο γιος του Στέφανου Μαλιάτση.
Κανένας Πυλιώτης δεν διανοείται να κάνει την αρχή.
όλοι περιμένουν την αντίδραση του πατέρα.
Οι Γερμανοί όλο και πλησιάζουν.
................................................................
- Λέγε, Στέφα, τον ρωτάνε από γύρω οι ταμπουρωμένοι συγχωριανοί του.
................................................................
«Τη ζωή του τη διαθέτει και μια και δέκα φορές κανείς.
Και χιλιάδες, εκατομμύρια άνθρωποι την έχουν διαθέσει εθελοντικά. [...]
Πόσοι όμως, σ’ όλων των χωρών την ιστορία,
πόσοι πατέρες βρέθηκαν σε αυτές τις τραγικές στιγμές. [...]
Στιγμές όμως μόνο, ούτε ολόκληρο
λεπτό δισταγμός του Στέφα».
................................................................
- Πυρ, βόγκηξε.
................................................................
Τα τουφέκια πήραν φωτιά γύρω του.
μαζί με τους πρώτους Γερμανούς έπεσαν και τα παιδιά.
................................................................
«Πιάνουν οι Γερμανοί θέσεις, και τα φοβερά τους μυδράλια κατακλύζουν με πύρινο χαλάζι τις θέσεις των Πυλιωτών.
Είναι πάντα φοβεροί στον πόλεμο οι Γερμανοί,
στην έφοδο και στην άμυνα,
και ο λόχος εκείνος πιστεύει πως γρήγορα θα λυγίσουν οι θρασείς χωριάτες που τολμούν να τους αντισταθούν. [...]
................................................................
Εκατόν είκοσι άνδρες,
ορμητικά παιδιά όλοι τους,
απ’ αυτά τα παιδιά που νικώντας διέσχισαν όλη την Ευρώπη, από τη Μάγχη ως τον Καύκασο,
χυμούν να ποδοπατήσουν τους λίγους ένοπλους χωρικούς που βρέθηκαν εμπόδιο στον δρόμο τους»
Αλλά δεν πέρασαν.
................................................................
Οι χωρικοί της Πύλης τούς κράτησαν καθηλωμένους τρεις ολόκληρες ώρες,
μέχρι να φανεί, τρέχοντας πρώτος μπροστά, ο Καλλίας με τον λόχο του και να βάλουν τους επιδρομείς στη μέση.
Η άγρια μάχη τερματίστηκε το σούρουπο.
0 απολογισμός για τους επιδρομείς είναι βαρύς.
πάνω από 80 Γερμανοί νεκροί και 43 αιχμάλωτοι.
................................................................
Ο ιερωμένος του ελασίτικου συντάγματος, αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Πέπας κατεβαίνει στο πεδίο της μάχης:
«Προχωρώντας μέσα από τους 80 σκοτωμένους Γερμανούς, βρέθηκα
στην πιο συγκλονιστική σκηνή.
Χάμω κείτονταν νεκρά τα Πυλιώτικα τσοπανόπουλα, ανάσκελα καθώς τα κορμιά τους ήταν ζεστά ακόμα. [...]
Σκύβω και τα χαϊδεύω λέγοντας συγχρόνως επικήδειες ευχές.
Καθώς σηκώνομαι, αντικρίζω λίγο πιο πέρα τον Στέφα να στέκεται με
τ ’ όπλο στο χέρι πάνω απ’ το νεκρό παιδί του. [...]
................................................................
0 Στέφας, μόλις φτάνω κοντά του, με σπαραγμό ψυχής μου λέει:
- «Παπα-Χρυσόστομε, από βόλια γερμανικά σκοτώθηκε ο γιος μου
και τ ’ άλλα μας παιδιά ή από δικά μας βόλια;
- Στέφα, του απαντώ, για την πατρίδα, για την πατρίδα έγιναν όλα αυτά»
................................................................
άκου τώρα φίλε τι έγινε στη συνέχεια...
................................................................
οπως γραφει στο βιβλίο του ο Νικ.Παπανικολάου
«ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ 1941-44»
τα μεταπολεμικά χρόνια
στις εκδηλώσεις για την επέτειο της μαχής
απαγορευόταν να αναφερθεί η λέξη αντίσταση, ΕΛΑΣ κτλ
ενώ
οι ίδιοι οι αγωνιστές που είχαν πολεμήσει στην αξέχαστη μάχη της Πύλης
στέκονταν παράμερα, αμίλητοι και αμέτοχοι.
................................................................
οσο για τον Στέφανο Μαλιάτση
Το μεταπολεμικό ευχαριστώ της πατρίδας ήταν
να βαλθούν τα σαΐνια της εθνικοφροσύνης να αποδείξουν ότι ο απλός τσοπάνος ήταν κομουνιστής.
ο άνθρωπος δεν είχε ιδέα από πολιτική.
................................................................
Τελικά ένας θρασύτατος αξιοματικός της Αστυνομίας τον μέμφθηκε κι αποπάνω για τις πολλαπλές ταλαιπωρίες που τον υπέβαλαν:
- Ποιος σου είπε, ρε, να πολεμήσεις τους Γερμανούς;
................................................................
ΤΕΤΟΙΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΑΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
ΚΑΙ ΩΣ ΤΗ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου