Ν.Δ. και “Χρυσή Αυγή”: Χέρι-χέρι στον κατήφορο της ακροδεξιάς και του αυταρχισμού
Από newsroom, 12 Οκτωβρίου 2020
Tου Μενέλαου Γκίβαλου*
Η περίοδος των μνημονίων, και ιδιαίτερα το κρίσιμο διάστημα 2010-1014,υπήρξε η μήτρα παραγωγής μιας διφυούς πολιτικής «τερατογένεσης».
Η πάλαι ποτέ κεντροδεξιά Ν.Δ. (με έμβλημα τον περίφημο ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό του ιδρυτή της) μετασχηματίσθηκε de jure και de facto (μετά και την απολάκτιση του Β. Μεϊμαράκη) σε ένα υπερσυντηρητικό, αυταρχικό μόρφωμα με ισχυρούς ακροδεξιούς πυρήνες.
Τα «παλληκάρια» του ΛΑΟΣ δεν κατέλαβαν με «ρεσάλτο» υψηλές θέσεις ευθύνης στη Ν.Δ., αλλά εισήλθαν πανηγυρικά από την «κύρια είσοδο», χωρίς την παραμικρή αντίδραση, αφού η ακροδεξιά μετάλλαξη είχε ήδη επικρατήσει στο εσωτερικό του κόμματος.
Από την ίδια «μήτρα» αναδύθηκε το ναζιστικό μόρφωμα της «Χρυσής Αυγής» επωφελούμενο και από το έδαφος της εκτεταμένης κοινωνικής κρίσης και μάλιστα το μόρφωμα αυτό έγινε ευμενώς δεκτό και νομιμοποιήθηκε από τους φορείς και τους εκπροσώπους του καθεστώτος.
Η παρουσία του άλλωστε ήταν ιδιαίτερα χρήσιμη για δυο λόγους. Κατά πρώτον διότι αποτέλεσε υποδοχέα μιας αντίδρασης που μπορούσε να στραφεί προς αριστερές και προοδευτικές κατευθύνσεις. Κατά δεύτερον διότι αποτελούσε συμπληρωματικό πολιτικο-ιδεολογικό πόλο του συστήματος και δρούσε ως μηχανισμός καταστολής και τρομοκράτησης της κοινωνίας.
Τα νεοφιλελεύθερα – μνημονιακά προγράμματα, η επιχείρηση «σοκ και δέος», η άγρια καταστολή των κοινωνικών αγώνων, η απηνής προπαγάνδα των καθεστωτικών ΜΜΕ, η ενοχοποίηση και η τρομοκράτηση των πολιτών είχαν διαμορφώσει το πλαίσιο μιας αυταρχικής μετα-δημοκρατίας…
Στο μόνο σημείο που απέτυχε το «σχέδιο» ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και η ισχυρή κοινωνική πλειοψηφία που διεμβόλισαν το αντι-δημοκρατικό αυταρχικό «τείχος» τον Ιανουάριο του 2015 και ακύρωσαν το (επιμελώς προετοιμασθέν) σχέδιο της «αριστερής παρένθεσης».
Από την ανάληψη της ηγεσίας της Ν.Δ. από τον Κυρ. Μητσοτάκη μέχρι σήμερα τα δύο «πρώτα ξαδέρφια» Ν.Δ. και «Χρυσή Αυγή» βάδισαν «χέρι –χέρι». Αποτέλεσαν την κυρίαρχη συνιστώσα στο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο και συνεργάσθηκαν αρμονικά τόσο μέσα στη Βουλή όσο και στις «εκστρατείες» για τη Συμφωνία των Πρεσπών και το προσφυγικό.
Αυτή η
ανοικτή επικοινωνία και σύμπλευση (που ξεκίνησε επίσημα από την περίοδο
Μπαλτάκου – Σαμαρά) αποτέλεσε μια πετυχημένη στρατηγική των καθεστωτικών δυνάμεων,
αφού η εκλογική ακροδεξιά πελατεία της «Χρυσής Αυγής» μπόρεσε να διοχετευθεί,
μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα και την πολιτικο-ηθική έκπτωση της «Χρυσής
Αυγής», χωρίς δυσκολία στον έτερο ομοτράπεζο πόλο αυτόν της Ν.Δ. και να ενωθεί
με το ακροδεξιό εκλογικό ακροατήριό της.
Η διαπίστωση ότι το 40% των ψηφοφόρων της Ν.Δ. θεωρεί χρήσιμη την παρουσία μιας «σοβαρής» «Χρυσής Αυγής» στη Βουλή αποτελεί θλιβερή επιβεβαίωση των προηγούμενων επισημάνσεων. Η Ν.Δ. και οι ηγεσίες της δεν νομιμοποίησαν μόνο τη «Χρυσή Αυγή», αλλά κυρίως νομιμοποίησαν τις ακροδεξιές, ρατσιστικές και αυταρχικές αντιλήψεις που ριζώνουν σε ένα όχι αμελητέο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας.
Απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα η αντίδραση και αντίσταση της προοδευτικής κοινωνίας και ιδιαίτερα της νεολαίας, όπως μάλιστα εκδηλώθηκαν στη μεγάλη συγκέντρωση την ημέρα της απόφασης για τους εγκληματίες της «Χρυσής Αυγής», αποτελούν βαρύνον πολιτικό γεγονός για τις εξελίξεις.
Γι’ αυτό και το ακροδεξιό τμήμα των μηχανισμών του κυβερνητικού καθεστώτος χρησιμοποίησε την άγρια καταστολή και την επικοινωνιακή προπαγάνδα, επιδιώκοντας να μειώσει τη σημασία της ιστορικής αυτής παρουσίας.
Σε κάθε περίπτωση το ευρύ αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό δημοκρατικό κίνημα, η ευρύτατη κοινωνική δημοκρατική και προοδευτική πλειοψηφία θα πρέπει να κατανοήσουν ότι δεν αρκούν η καταγγελία και η δράση κατά του φασιστικού φαινομένου και των εκφραστών του.
Δεν αρκεί να κόψουμε ένα κεφάλι της «Λερναίας Ύδρας» αλλά να πολεμήσουμε τη ρίζα της. Ο αντιφασιστικός αγώνας είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον αγώνα της μεγάλης προοδευτικής πλειοψηφίας κατά των νεοφιλελεύθερων αντιδημοκρατικών και ολοκληρωτικού χαρακτήρα επιλογών και κατά των πολιτικών υπηρετών – διαχειριστών του καθεστώτος.
Η πολιτικο-ιδεολογική ακροδεξιά και η αντικοινωνική και αντιδημοκρατική ακροδεξιά αποτελούν άλλωστε τις δύο όψεις του ιδίου νομίσματος, τις δύο όψεις που εκφράζει και υπηρετεί το κυβερνητικό καθεστώς.
** Ο Μενέλαος Γκίβαλος είναι Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του Ε.Κ.Π.Α. και μέλος του Π.Σ. της Κ.Ε.Α. του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου