Το πολιτικά γελοίο του πράγματος αποδεικνύουν τα δύο μέτρα και δύο σταθμά – οι δεκάδες αγωγές από πολιτικούς της Δεξιάς εναντίον δημοσιογράφων
Μετά τις αγωγές του Αλέξη Τσίπρα κατά δύο δημοσιογράφων και της Alter Ego Α.Ε., εκτυλίσσεται μια επιχείρηση αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. Το κρίσιμο ζήτημα, αν είναι αληθείς ή ψευδείς και συκοφαντικοί οι επίμαχοι ισχυρισμοί, επιχειρούν να το διαστρέψουν στο εάν ένας πρώην πρωθυπουργός και νυν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πρέπει να προσφεύγει στα δικαστήρια. Γιατί, δήθεν, έτσι τρομοκρατούνται οι δημοσιογράφοι, απειλείται η ελευθεροτυπία και εμποδίζεται η ακώλυτη κριτική στους πολιτικούς.
Το πολιτικά γελοίο του πράγματος αποδεικνύουν τα δύο μέτρα και δύο σταθμά – οι δεκάδες αγωγές από πολιτικούς της Δεξιάς εναντίον δημοσιογράφων. Αλλά στους ολοφάνερα προσχηματικούς αυτούς ισχυρισμούς επιχειρούν να προσδώσουν και μια κάποια νομική βάση, με την αόριστη επίκληση της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ), αλλά και των ελληνικών δικαστηρίων.
Το ΕΔΔΑ και τα ελληνικά δικαστήρια δέχονται, βέβαια, ότι οι πολιτικοί είναι «πρόσωπα μόνιμης επικαιρότητας» και γι’ αυτό εκτίθενται σε κριτική, η οποία μπορεί να είναι ανηλεής, απαξιωτική, ακόμη και εξοντωτική. Γι’ αυτό εξάλλου οι δημοσιογράφοι αποκαλούνται «μαντρόσκυλα της δημοκρατίας» (watchdogs). Ωστόσο, τα ίδια δικαστήρια επιβάλλουν στη δημοσιογραφική κριτική σαφή όρια, που καθορίζονται με ένα κριτήριο: την αλήθεια! Το συνειδητά διαδιδόμενο ψεύδος δεν προστατεύεται από την ελευθεροτυπία. Γι’ αυτό στα δικαστήρια, μετά τη διαπίστωση του ψεύδους ενός ισχυρισμού, πρέπει να διακριβωθεί εάν αυτός διαδίδεται με πλήρη γνώση της αναλήθειάς του. Συγκεκριμένα εξετάζεται:
α) Εάν έγινε έλεγχος και διασταύρωση των πληροφοριών.
β) Εάν ζητήθηκε η άποψη του θιγόμενου πριν από τη δημοσίευση και, σε καταφατική περίπτωση, εάν η άποψή του δημοσιεύτηκε μαζί με τον κρινόμενο ισχυρισμό. Με συνεκτίμηση αυτών των δεδομένων αποφασίζεται εάν ο δημοσιογράφος καλύπτεται από την ασπίδα της ελευθεροτυπίας, ακόμη και στην περίπτωση ανελέητης κριτικής.
Στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα τίποτε από τα δύο δεν έγινε.
Από την άλλη, είναι σωστό ότι οι πολιτικοί αρχηγοί πρέπει να προσφεύγουν στα δικαστήρια με ιδιαίτερη φειδώ, αφού με επιλογή τους βρίσκονται στο επίκεντρο πολιτικών αντιπαραθέσεων και άρα υπόκεινται σε επικρίσεις και πολεμική. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι παραιτούνται των δικαιωμάτων που τους παρέχει ο νόμος και παραδίδονται άοπλοι στο έλεος της συκοφαντίας, ιδίως όταν με «επιτελική» μεθοδικότητα επιχειρείται κατ’ εξακολούθηση και κατά συρροή δολοφονία χαρακτήρα για παραγωγή πολιτικής φθοράς, όπως στην περίπτωση του Αλ. Τσίπρα.
Τότε, με τα όπλα του νόμου, δικαιούνται και υποχρεούνται να αμύνονται και να αποκρούουν τους εκτελεστές της αλήθειας, γιατί διαφορετικά, «μέχρι να βγάλει το παντελόνι της η αλήθεια, το ψέμα θα έχει ταξιδέψει στον μισό κόσμο» όπως έλεγε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ.
Αναδημοσιεύσεις: Η ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου